Εικόνες. Αξέχαστες εικόνες. Ιδιάζουσες και διεγερτικές. Βλάσφημες κι αιρετικές. Ανήσυχες και πάντα ενδιαφέρουσες. Στα όρια του εικονοκλαστικού, νεωτεριστικές αλλά όχι επιτηδευμένες και ουδέποτε στερούμενες νοημάτων. Ένας διεστραμμένα έντονος ερωτισμός αναδύεται απ’ αυτές. Σαρκικός κι ανήθικος. Δηλαδή αυθεντικός. Η Κάθλιν Τέρνερ – «Τσάινα Μπλου», η «δαιμονισμένη» Βανέσα Ρεντγκρέιβ, η «πόρνη» Τερέζα Ράσελ.
Άλλες εικόνες να σ’ αρπάζουν γι’ αλλού. Εικόνες – ψυχοτρόπα, παραισθητικές, μαστουροταξιδιάρικες. Να αιωρείσαι δίπλα δίπλα με τον Γουίλιαμ Χαρτ, φοβισμένος και χαμένος από τους ανθρώπους. Να θες κι εσύ όπως κι αυτός να φύγεις. Να ονειρεύεσαι αυτήν τη φυγή και να την αποζητάς. «Ανεξέλεγκτες καταστάσεις» γιατί ίσως τις ελεγχόμενες να μας τις ελέγχουν άλλοι. Ή να εισέρχεσαι αβίαστα στο σύμπαν του «Τόμι», στο απόλυτο καλτ σύμβολο της δεκαετίας του ’70, για να μπερδευτείς ανάμεσα στη μουσική και τα χρώματα και να συναντήσεις τον εκλεκτό Όλιβερ Ριντ, τον Έλτον Τζον, τον Κιθ Μουν, τον Έρικ Κλάπτον, την Τίνα Τάρνερ και τον γέρο-Τζακ Νίκολσον πριν γίνει γέρο-Τζακ.
Άλλες εικόνες να σου αποκαλύπτουν το πρόσωπο ενός νεαρού που αργότερα έμελλε να ταυτιστεί ανεξίτηλα και επώδυνα με την κινηματογραφική κομεντί. Χιου Γκραντ και το «The Lair of the White Worm», μεταφορά της νουβέλας του Μπραμ Στόκερ, να στέκει λάβαρο στο ναό των ξεχασμένων και παρεξηγημένων αριστουργημάτων του τρόμου και του μυστηρίου που γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’80.
Αλλά και εικόνες πολύ παλαιότερες απ’ αυτές. Ασπρόμαυρες και χαρακτηριστικές της πορείας που θα ακολουθούσε ο δημιουργός τους. Αν δε συνάντησες ακόμη, εκεί έξω κάπου τυχαία, τα «Knights on Bikes», «Peepshow» και «Amelia and the Angel» σπεύσε να τα γνωρίσεις. Χρονολογούνται στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και είναι σπουδαία. Ανάμεσά τους υπάρχουν κι άλλα μικρού μήκους, κι άλλο σινεμά, τηλεοπτικές παραγωγές, βίντεο, ντοκιμαντέρ. Όλα εκφάνσεις του ίδιου ταλέντου. Του ανθρώπου που χαρακτηρίστηκε ως «ο Βρετανός Φελίνι» από τον ίδιο τον Φελίνι. Του άλλοτε βραβευμένου και άλλοτε παραγνωρισμένου καλλιτέχνη.
Στο τεύχος της προηγούμενης βδομάδας μνημονεύαμε τον Κεν Ράσελ ως έναν από τους μεγάλους θαυμαστές του ανοίκειου. Λίγες μέρες μετά, στις 27 του τρέχοντος μηνός, ο Ράσελ πέθανε σε ηλικία ογδόντα τεσσάρων ετών. Όμως οι εικόνες του θα ζουν για πάντα. Γιατί οι εικόνες δε πεθαίνουν ποτέ.
Αλέξανδρος Μιλκίδης