εξώστης 2011, 200 σελ.
Ποιήματα (2000-2010)
Στο εξώφυλλο ένα απόσπασμα από τον πίνακα Η Σταύρωση: Η Τελευταία Κρίση του Γιαν Βαν Έικ κι ένας τίτλος πολυτονικός: οξεία στο “-θά-” και περισπωμένη στο “-σμών”. Το Ξ και το Λ είναι πεζοκεφαλαία: εκ πρώτης φαίνονται πεζά, αλλά εκ δευτέρας ατροφούν οι απολήξεις τους και γίνονται κεφαλαία. Κάτω χαμηλά το κοντέρ των εκδόσεων εξώστης.
Στο οπισθόφυλλο λεπτομέρειες από τον πίνακα Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων του Ιερώνυμου Μπος. Ο Π.Ε. Δημητριάδης απολαμβάνει το αφρόλουτρο της μπανιέρας του περικλειόμενος από το Ο και δίπλα το -ας πούμε- βιογραφικό του σε μονοτονικό. Από κάτω, αριστερά οι σχεδιαστές της συλλογής ΑνΟΥσΙΑ ΕντΑσΗ, δεξιά το κοντέρ των εκδόσεων και στο κέντρο το ISBN.
Μέσα, σκέφτομαι, θα δούμε κάτι σε μικτή τεχνική. Όμως όλα είναι μονοτονικά. Αλλά όχι μονότονα. Ξεκινάει με τη μετέωρη φράση Να φύγουν από πάνω μου… και τελειώνει με την αποφώνηση …γιατί μάθαμε να αμυνόμαστε σωστά / στον παίχτη παραπάνω. Στο εσώφυλλο κάτω από τα τυπογραφικά γράφει Αντίτυπο Νο 56 από 500. Με κεφαλαία.
Ξεκινάει και αναπτύσσει το φευγιό από πάνω του χρονολογικά και καταλήγει σε μια μικτή ζώνη (2007-2010), όπου όλα τα ποιήματα είναι αθλητικά. Εξού και ο… παίχτης παραπάνω. Το περιεχόμενο είναι μια συναισθηματική, αισθητική και ερωτική σταύρωση (όπως στο εξώφυλλο με πολλές θεατρικές υπερβολές), που λυτρώνεται σταδιακά και μεταστοιχειώνεται σε πνευματική ανάσταση (το παραδείσιο οπισθόφυλλο). Αυτό επιτυγχάνεται με μετάλλαξη τύπου κάμπιας-πεταλούδας και σταδιακή αποβολή του φύλου, ωσάν αυτό να μαραίνεται και να καθίσταται αχρείαστο και περιττό (πνευματικά). Κάτι σαν το παράξενο ζούδι που βλέπουμε στο άνω μέρος της ράχης του βιβλίου.
Ο Θηβαίος Τειρεσίας χρειάστηκε μόνο 7 χρόνια να πετύχει αυτό που ο κερκυραίος Παντελής κατάφερε σε 11. Σήμερα όλα τρέχουν με διαστημικές ταχύτητες, αλλά ο απόλυτος έρωτας επιμηκύνει και στρεβλώνει το χρόνο, αμβλύνει και οδοστρώνει κάθε εξόγκωμα. Είναι σα να χωρίζεις δυο φίδια την ώρα που κάνουν έρωτα. Οι θεματικές και οι στίχοι του Παντελή αποδομούν και ανασυνθέτουν μια νέα ταυτότητα με τη χάρη και την ακρίβεια ενός πλαστικού χειρουργού, που υποβάλλει τον ασθενή του σε αναγκαστική αλλαγή φύλου (πνευματικά πάντα).
Ακόμη και ο ναρκισσισμός του ξεθωριάζει γλυκά κι αποτεφρώνεται κάτω από το δέρμα που κατοικεί. Γίνεται μπούρμπερη στη θύμησή της. Κι εκεί στη γόνιμη στάχτη φυτρώνει μια νέα ποίηση. Χωρίς κανόνα. Τρέφεται ασκητικά με λίγο ψωμί, λίγο Κόρε. Και κάποτε πίνει λιγάκι νερό, λίγο Ύδρο. Και το απόδειπνο μιρταζαπίνη. Αφού δειπνήσει… κι ας αλληλοπροκαλούμεθα πέρδεσθαι όρχεις. Το πέρδεσθαι ως επι-θετικός προσδιορισμός. Στέκει δε στέκει.
Κατά τ’ άλλα, η μυωπία σταθερή…
Κώστας Καρδερίνης