Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΓΚΑΤΣΜΠΥ / (THE GREAT GATSBY)
Σκηνοθεσία: Μπαζ Λούρμαν
Παίζουν: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τόμπι Μαγκουάιρ, Τζόελ Έγκερτον, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Άιλα Φίσερ
Διάρκεια: 142’
ΑΠΟΛΛΩΝ, ΑΥΡΑ, ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 4, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 2, VILLAGE COSMOS 1 (3η εβδομάδα)
«Ο υπέροχος Γκάτσμπυ» είναι ένα μυθιστόρημα περίκλειστο, σφιχτό· χρειάζεται κανείς να το ζουλήξει όπως τα χυμώδη φρούτα. Μας δυσκολεύει, γιατί δεν είναι φλύαρο. Ο συγγραφέας λέει μονάχα την ιστορία του Τζέι Γκάτσμπυ – δεν δείχνει προτιμήσεις, δεν την χαρακτηρίζει, απλώς την εξαπολύει, την αφήνει στα νύχια μας.
Ο Μπαζ Λούρμαν, λοιπόν, γράπωσε την ιστορία και είδε σ’ αυτήν ό,τι ήθελε να δει. Εκεί που ο Γκάτσμπυ σκαρφάλωνε την κλίμακα, ώστε να είναι πανίσχυρος, για εκείνη, για τη Ντέιζι Μπιουκάναν, είδε τη διαφθορά της αστικής ολιγαρχίας, τον σκελετό μέσα στη ντουλάπα του Νέου Πλούτου. Εκεί που ο Γκάτσμπι χόρευε τον αρχέγονο ερωτικό χορό των αρσενικών, επιδεικνύοντας την αποκτηθείσα δύναμή του, για εκείνη, για τη Ντέιζι Μπιουκάναν, είδε μια ολόκληρη κοινωνική τάξη να σπαταλά κι έπειτα να θέλει κι άλλο, παρ’ όλη την εξάντληση, παρ’ όλα τα θρυψαλιασμένα κρύσταλλα, παρ’ όλον το θάνατο. Κι εκεί που ο Γκάτσμπυ είχε πάψει πια να είναι Γκάτσμπυ, κι ήταν και πάλι ο Τζέι, γιατί θέλησε να είναι άλλος και ταυτόχρονα ο εαυτός του, γιατί ζήτησε παραπάνω απ’ όσα η Ντέιζι μπορούσε να του δώσει, γιατί η Ντέιζι δεν ήθελε να δώσει πολλά έτσι κι αλλιώς, είδε τον Παλιό Πλούτο να τσακίζει τον Νέο, να τον συνθλίβει με το γοβάκι του, επειδή κάποτε ήταν φτωχός.
«Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ» του Μπαζ Λούρμαν αποτελεί την επιστέγαση του αισθητικού του οράματος: λαμπερά κοστούμια και πρόσωπα σε μια εποχή που δεν είναι ηθικά αντάξια της λαμπρότητας. Όμως, αυτός ο Γκάτσμπυ (όπως και ο παλαιότερος, του Τζακ Κλέιτον, για διαφορετικούς λόγους) δεν είναι του Φιτζέραλντ.
Αξιολόγηση: ** (2)
Ρωμανός Σκλαβενίτης – Πιστοφίδης