POST MORTEM του Πάμπλο Λαρέν

Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαρέν
Παίοζουν: Αλφρέντο Κάστρο, Αντόνια Ζέγκερς, Αμπάρο Νογκουέρα
Διάρκεια: 98’

Αξιολόγηση: ****

Ο έρωτας ενός μοναχικού υπαλλήλου νεκροτομείου για μία χορεύτρια του καμπαρέ στέκεται η αφορμή για ένα υποτονικό μα ταυτόχρονα δυναμικό σχόλιο στο θάνατο ενός έθνους κάτω από το βάρος του φασισμού. Η βραδυφλεγής αφήγηση, μέσω εξαίρετων στατικών κάδρων και μακρόσυρτων μονοπλάνων, οδηγεί σαν ήρεμη δύναμη σε ένα υπέροχο συμβολικό φινάλε – δήλωση για την πτώση των ηθικών αξιών και την ανεπαίσθητη μα αδιάρρηκτη σχέση του προσωπικού με το συλλογικό, του μέρους με το όλον. Και οι συμβολισμοί δεν εξαντλούνται εκεί. Από το επάγγελμα του κεντρικού ήρωα μέχρι την παντελή ανικανότητά του να επικοινωνήσει οποιοδήποτε μήνυμα στο αντικείμενο της επιθυμίας του (λόγω παρατεταμένης στάσης στη μοναξιά), έχουμε να κάνουμε με αλληγορικά σχήματα επάνω στον υλικό και πνευματικό θάνατο που επιφέρει ο φασισμός όταν αυτός εισχωρεί σα μικρόβιο σε μυαλά και σε λαούς. Όλες οι ερμηνείες είναι εξαίρετες. Η σκηνή του πρωταγωνιστικού διδύμου που κλαίει σιωπηλά στο τραπέζι διέπεται από γνήσια ερμηνευτική ομορφιά και το γύρισμά της σε μονοπλάνο είναι τόσο άμεσο και ειλικρινές που προκαλεί μούδιασμα. Πιάνεσαι εξ απήνης και νιώθεις πως αυτοί οι άνθρωποι κάθονται πράγματι απέναντί σου κι εσύ δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Πένθιμο λοιπόν φιλμ, γεμάτο σιωπές, σκυθρωπά πρόσωπα, μηνύματα και νοήματα που διαρρηγνύουν την πλοκή και περνούν στο θεατή ήρεμα, ανεπιτήδευτα, απλά και ουσιαστικά. Το πως το άτομο κυοφορείται από τον κόσμο και πως η ιστορία του συνδέεται με την Ιστορία λίγες φορές έχει αποδοθεί με τέτοια ευστοχία. Στο νου μου έρχεται το έργο του Ρόι Άντερσον. Έτσι και το φιλμ του Λαρέν. Σαν πένθιμο εμβατήριο.

Αλέξανδρος Μιλκίδης