* βάλε/ διάλεξε εσύ τον τίτλο
Όχι, ελάτε στη θέση μου αν μπορείτε. Να έχεις να γράψεις πρωτοσέλιδο αυτήν τη χρονική στιγμή. Ζούμε μεγάλες στιγμές. Το κακό είναι ότι κάθε μέρα ζούμε και διαφορετική μεγάλη στιγμή – κάποιες μέρες και παραπάνω από μία! Ευλογία να το πεις αυτό ή κατάρα; Όλα ξεκίνησαν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου. Τότε που δεξιοί και αριστεροί αγανακτισμένοι (μια μικρή μειοψηφία – τι πλεονασμός…) απέτρεψαν να διεξαχθεί η παρέλαση για πρώτη φορά στην ιστορία των παρελάσεων! Ο τίτλος μου βγήκε κατευθείαν. Ευκολάκι: «Παρέλαση ταινιών», σκέφτηκα: «και τι έγινε που δεν είναι πρωτότυπο;» συνέχισα να σκέφτομαι. «Θα ενώσω τα γεγονότα της μη παρέλασης με την διεξαγωγή του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και όλα μια χαρά». Τι ήθελα και το σκέφτηκα όμως; Από τότε οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες: ο ΓΑΠ εξήγγειλε δημοψήφισμα! Ο Μπένι μπήκε στο νοσοκομείο! Άλλαξε εν μία νυκτί όλη η στρατιωτική ηγεσία του τόπου! Παραιτήθηκε η Μιλένα Αποστολάκη! Έκανε δήλωση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας χωρίς τον Παπανδρέου πρωθυπουργό η Εύα Καϊλή! Έχασε ο Ολυμπιακός από την Ντόρμουντ κι ο διαιτητής της συνάντησης έπνιξε ολοκάθαρο πέναλτι! Έγινε πατέρας ο Χιου Γκραντ! Κι έπαθα και φαρυγγίτιδα (να φυλάγεστε)! Δεκάδες τίτλοι μου ήρθαν στο μυαλό και… σκέφτηκα (βρε μανία…) πως όλοι τους ήταν σπουδαίοι και ήταν κρίμα να πάνε χαμένοι.
Για να παραθέσουμε μερικούς εδώ λοιπόν:
«Χάος: αρσενικό. Θηλυκό: ΧΑΑ» (εντάξει, αυτό είναι κλεμμένο). «Σου έκανε τέτοια ποστιά;» (κι αυτό κλεμμένο, από διαφήμιση, ε;). «Και οι mutual; Οι mutual εντάξει» (καλά, ζούμε με τις διαφημίσεις, έτσι;). «Γίνεται… του δημοψηφίσματος». «Έβγαλε άσο από το μανίκι ο Γιωργάκης». «Τα παίζει όλα σε μια ζαριά ο Γιωργάκης». «Κίνηση ματ από τον Γιωργάκη». «Άδειασε την αντιπολίτευση ο Γιωργάκης». «Στις Κάννες ο Γιωργάκης για να τον κάνουν ντα». «Γιωργάκη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης» (καταλαβαίνετε πόσοι πολλοί τίτλοι μπορούν να προκύψουν με το «Γιωργάκης» μέσα, έτσι;)…
Το θέμα είναι πως όποιον τίτλο και να διάλεγα, πολύ φοβάμαι ότι οι εξελίξεις θα με εξέθεταν. Το κείμενο αυτό γράφεται στις 20.18, βράδυ Τετάρτης 2 Νοεμβρίου. Μέχρι τη στιγμή που θα το διαβάζεις εσύ αγαπητέ αναγνώστη (χαρά στο κουράγιο σου αν έφτασες ως εδώ!) – υπολογίζω γύρω στις 21.17 το βράδυ της Παρασκευής 4 Νοεμβρίου, ενώ βρίσκεσαι έξω από το «Ολύμπιον» και γιουχάρεις τους επισήμους ενδιαμέσως καθώς αυτοί προσέρχονται (;) στην επίσημη τελετή έναρξης του φεστιβάλ, ποιος μου εγγυάται ότι θα έχουμε κυβέρνηση; Ποιος μου λέει πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα τραβήξουν το αυτάκι του Γιωργάκη και το δημοψήφισμα γίνει μπουχός; Ποιος μου λέει πως δεν θα παραιτηθούν κι άλλοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ;
Οπότε, παιδιά, το σκέφτηκα και θα το κάνουμε έτσι:
Θάνο, βάλε εδώ τον τίτλο:
Παρέλαση ταινιών
Σε λίγες ώρες ξεκινά το 52ο ΦΚΘ. Η μεγάλη κινηματογραφική γιορτή της πόλης που φέτος δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί υπό τις συνθήκες της βαριάς οικονομικής κρίσης που μας έχει γονατίσει όλους. Εμείς να επισημάνουμε πως φέτος είδαμε πράγματα που μας άρεσαν. Μας άρεσε που η συνέντευξη τύπου έγινε – επιτέλους – στη Θεσσαλονίκη. Μας άρεσε που μέσω στρίμινγκ συνάδελφοι εξ Αθηνών είχαν τη δυνατότητα όχι μόνο να παρακολουθήσουν τη συνέντευξη τύπου αλλά και να υποβάλλουν τις ερωτήσεις τους. Μας άρεσε που σιγά – σιγά επιστρέφουν οι Έλληνες δημιουργοί και πως σοφά ποιώντας, ο διευθυντής του Φεστιβάλ δεν απέκλεισε καμία ελληνική ταινία, απλά έβαλε μια τάξη. Μας άρεσε η απουσία γκλαμουριάς και η νέα φιλοσοφία που απαιτεί στο επίκεντρο να βρίσκονται οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, δηλαδή οι ταινίες.
Σταματώ εδώ. Για δέκα ημέρες ελπίζω πως μπορούμε να πάψουμε να είμαστε εσωστρεφείς και να χορτάσουμε καλές ταινίες. Δεν είναι εστετισμός αυτό. Και δεν δέχομαι την παροιμία «Εδώ ο κόσμος καίγεται…». Αν είναι να καεί ο κόσμος, θα καεί. Και όπως έλεγε και ο μεγάλος Billy Joel:
«We didn’t start the fire
It was always burning
Since the world’s been turning».
Θόδωρος Γιαχουστίδης