Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Παίζουν: Άρης Σερβετάλης, Αγγελική Παπούλια, Αριέλ Λαμπέντ, Τζόνυ Βεκρής
Διάρκεια: 93’
Αξιολόγηση: ****
Η αλήθεια είναι πως αν κάθε κινηματογραφικό βραβείο μεταφραζόταν σε εμπορική επιτυχία, τα blockbuster και οι ταινίες που γυρίζονται με στόχο μόνο την εμπορική επιτυχία – αδιαφορώντας για τα καλλιτεχνικά βραβεία – θα είχαν τρομερό ανταγωνισμό. Έλα όμως που δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι «Άλπεις» τιμήθηκαν με το βραβείο σεναρίου στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας – κι όμως, η εμπορική τους αποτυχία είναι παταγώδης. Ακόμα και ο πολυσυζητημένος «Κυνόδοντας» (που πήγε σαφώς καλύτερα από τις «Άλπεις») δεν μπορούμε να πούμε ότι έκοψε τα τρελά εισιτήρια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα γιατί ο κόσμος είναι έτοιμος μόνο για κάτι πιο… ποπ.
Η (δεύτερη…) αλήθεια είναι πως ο Λάνθιμος βάζει κι αυτός το χεράκι του. Τούτη είναι η πιο παράξενη ταινία του, η πλέον αυτιστική του, εκείνη που σχεδόν αδιαφορεί για τον θεατή. Υπάρχει η βασική, έξυπνη ιδέα (μια ομάδα τεσσάρων ανθρώπων παίρνουν χρήματα για να αντικαθιστούν… νεκρούς, έτσι ώστε η απώλεια να είναι πιο εύκολα αποδεκτή για τους ανθρώπους που αγαπούσαν τους εκλιπόντες) αλλά από εκεί και πέρα… «παιδική» χαρά! Δεν υπάρχει δομημένο σενάριο (έστω και… κλεμμένο) αλλά μια συρραφή σκηνών που η μία ακολουθεί την άλλη ωσάν επεισόδια. Υπάρχουν πλάνα όπου επιτηδευμένα δεν βλέπουμε ούτε τα πρόσωπα ούτε τα πόδια των ηθοποιών αλλά το… ενδιάμεσο: σε κάθε κινηματογραφική σχολή αυτό θεωρείται «λάθος» – ο Λάνθιμος όμως το χρησιμοποιεί ως αισθητικό εργαλείο. Οι ηθοποιοί δεν δίνουν ερμηνείες ούτε της μεθόδου ούτε θεατρικές, σοβαρές και αξιοζήλευτες: θαρρείς και παίζουν σε παιδικά σκετς (και πάλι επιτηδευμένα) όπου κάνουν λάθη στις λέξεις, επαναλαμβάνουν φράσεις, πιάνουν επιδόσεις ερασιτεχνών.
Κι όλα αυτά, γιατί; Μα γιατί έτσι αντιλαμβάνεται ο σκηνοθέτης τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ως θραυσματική. Ως γεμάτη από ανθρώπους μισούς, ατελείς, κατακερματισμένους, σε κατάσταση νοημόνων ζόμπι! Ανθρώπους που προσπαθούν να ανήκουν κάπου, που – χωρίς ζωή – βολεύονται ζώντας (και όχι παρακολουθώντας) τις ζωές των άλλων, ανίκανοι να ζήσουν τις αδιάφορες δικές τους. Ναι, αυτό που θα δείτε δεν πρόκειται να σας «αρέσει», ναι, ίσως θελήσετε να δείρετε το σκηνοθέτη για την αλαζονεία και την αδιαφορία του, ναι, θα πιστέψετε πως όλα αυτά είναι μια δηθενιά ενός ολοφάνερα ταλαντούχου ανθρώπου που το παίζει υπεράνω. Κι εδώ μάλιστα δεν υπάρχει το κλειστό κόνσεπτ του «Κυνόδοντα» όπου αποθεωνόταν το παράδοξο αλλά το όλον κατέληγε κάπου. Εδώ όλα μοιάζουν ατελή, μισά, ασύνδετα. Κι εντάξει, μπορεί ο Λάνθιμος να μην είναι ο Έλλην Μπουνιουέλ είναι όμως «ο καλύτερος προπονητής του κόσμου»…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Παλαιότερη κριτική για το ΑΛΠΕΙΣ του Γιώργου Λάνθιμου.