(αναδημοσίευση – ολόκληρη η κριτική υπάρχει στο www.mftm.gr)
Σκηνοθεσία: Μπουγιάτ Αλιμάνι
Παίζουν: Λούλι Μπίτρι, Καραφίλ Σένα, Τόντι Λούπι
Διάρκεια: 83’
Αξιολόγηση: ***
Το νέο μέτρο του αλβανικού σωφρονιστικού συστήματος που προβλέπει μηνιαίες επισκέψεις για εκπλήρωση συζυγικών αναγκών, γίνεται αφορμή για τη συνάντηση του άντρα και της γυναίκας δυο φυλακισμένων και την ερωτική ιστορία που τους καταπίνει. Εμπνευσμένο από διάφορες ιστορίες που άκουγε, διάβαζε και έβλεπε ο Μπουγιάρ Αλιμάνι κάθε φορά που επέστρεφε στην γενέτειρά του από την Ελλάδα, τη δεύτερη πατρίδα του, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη που έχει βραβευτεί πολλάκις για τις μικρού μήκους δουλειές του, συνδυάζει την αγωνία του Αλβανού δημιουργού για τη χώρα του και την κατάσταση στην οποία την έχει φέρει η ξαφνική της ανάγκη να προσαρμόσει τη βαλκανική της κληρονομιά στην ευρωπαϊκή της ταυτότητα, με την παράδοση και την αφηγηματική τακτική της αρχαιοελληνικής δραματουργίας, σε ένα κοινωνιολογικά αφυπνισμένο μείγμα νηφάλιου και αμείλικτα διεισδυτικού βλέμματος στη συλλογική τραγωδία αυτής της χώρας και το ατομικό δράμα ενός καταραμένου έρωτα. Σχεδόν βουβό, απογυμνωμένο από κάθε είδους ηχητική μπάντα πέρα απ’ τους μονότονους θορύβους του κόσμου που γύρω τους βράζει στις φλόγες της νέας εποχής, το σύμπαν στο οποίο καταδικάζει τους ήρωές του ο Αλιμάνι, είναι στερημένο απ’ οτιδήποτε θα μπορούσε να τους προσφέρει έστω και τον παραμικρό αντιπερισπασμό απ’ το μαρτύριο της καθημερινότητάς τους σε μια κατάσταση transit. Κουβαλώντας στις βαλίτσες τους λάθη άλλων κι άσχημες επιλογές δικές τους, οι δυο ήρωες μοιάζουν δεμένοι σε ένα νομοτελειακό ταξίδι προς την καταστροφή, δίχως την παραμικρή πιθανότητα απόκλισης, όσο κι αν η προσωρινή τους χαρά μοιάζει να ξεγελάει κι αυτούς, μαζί μ’ εσένα, ότι σε μια χώρα που αλλάζει, μπορεί ν’ αλλάξουν κι οι ζωές των ανθρώπων της. Όμως, τι απατηλή που είναι αυτή η αλλαγή, σου λέει ο Αλιμάνι, και πόσο ανέφικτο το πέρασμα μιας χώρας σε μια νέα εποχή, όταν το παρελθόν είναι ζωντανό κι ακόμα εκεί, να σου θυμίζει ότι δεν έχεις πουθενά να πας, αν δεν λογαριαστείς πρώτα μαζί του, για να δεις αν θα σου κλείσει αυτό το δρόμο ή θα το αφήσεις πίσω σου για πάντα εσύ. Μια και καλή.
Ιωσήφ Πρωιμάκης
Παλαιότερη κριτική για το ΤΟ ΧΡΕΟΣ του Τζον Μέιντεν μπορείτε να διαβάσετε εδώ.