Στους πάντα πολλά υποσχόμενους «Ανοιχτούς Ορίζοντες» έχουμε δει μέχρι στιγμής πολλά και διάφορα, περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέροντα…
Η Ελένα (Elena) είναι η νέα ταινία του σκηνοθέτη της υπερεκτιμημένης Επιστροφής Αντρέι Ζβιαγκίτσεφ. Ο Ζβιαγκίτσεφ για ακόμη μια φορά φιλοτεχνεί όμορφα κάδρα και ενδιαφέρουσες πλοκές, των οποίων όμως τον πολιτικό χαρακτήρα δεν εκμεταλλεύεται επαρκώς. Η νέα του ταινία είναι κι αυτή απλοϊκή, διότι, λόγω μιας κατά πώς φαίνεται έμφυτης τάσης του δημιουργού στον κακώς εννοούμενο εμπορικό κινηματογράφο, αναλώνεται σε πρόχειρα πασιφανείς συμβολισμούς, αφήνοντας πίσω, μονάχα ως οσμές, τις πολιτικές δυναμικές τους.
Η Πόλη του χιονιού (Snowtown) του Τζάστιν Κέρτζελ είναι και αυτή ενδιαφέρουσα, αλλά ως εκεί. Βασισμένη στην αληθινή ιστορία ενός φημισμένου Αυστραλού κατά συρροή δολοφόνου, ξεκινάει δυνατά, για να ολισθήσει σύντομα σε μια ενοχλητική επανάληψη που κουράζει, παρά τα κατά καιρούς βίαια ξεσπάσματα του φιλμ, που από μόνα τους προσπαθούν να αφυπνίσουν. Ο χαρακτήρας αποτελεί την απόλυτη προσωποποίηση του ιδεολογήματος του φασισμού, θεωρώντας τους καθυστερημένους και τους ναρκομανείς μιάσματα που πρέπει να καθαριστούν. Θα μπορούσε να γίνει μια αληθινά πολιτική ταινία.
Αντιθέτως, το ιρανικό Κόρη… πατέρας… κόρη (Dokhtar… pedar… dokhtar) του Παναμπαρχόντα Ρεζάι, δίχως κι αυτό να αποτελεί αριστούργημα, κατορθώνει με πολύ πιο λιτά μέσα και χωρίς ευκολίες να καταδείξει τους συμβολισμούς του. Πλάνα απίστευτης φυσικής ομορφιάς, με το υπέροχο χιονισμένο τοπίο να προσδίδει στη θέαση την αίσθηση ενός ονειρικού αφήματος. Από την άλλη, οι άνθρωποι που ζουν στη μέση αυτού του κατάλευκου πουθενά, έρημοι κι αυτοί μέσα τους, όπως η ερημιά τριγύρω τους, μοιάζουν με φαντάσματα μέσα σε έναν αγνά στοιχειωμένο τόπο.
Στις Ιστορίες της νύχτας (Les contes de la nuit) ο πάντα υπέροχος Μισέλ Οσελό παραδίδει μια ερωτική επιστολή στον ίδιο τον κινηματογράφο. Βάζουν λουκέτο τα παραδοσιακά σινεμά εδώ και χρόνια, γιατί ο πειθήνιος στη διαφήμιση κόσμος προτιμάει τα πολυσινεμά που μοιάζουν με σούπερ μάρκετ. Όμως, μέσα στις αληθινές εγκαταλειμμένες αίθουσες, ζούνε ακόμη οι σκιές των κλασικών παραμυθιών, μοιάζει να λέει ο Οσελό… κι εμείς γνέφουμε καταφατικά συγκινημένοι!
Το Μίχαελ (Michael) είναι μια αριστουργηματική σπουδή επάνω στο ευαίσθητο θέμα της παιδεραστίας. Δίχως να προκαλεί με ευκολίες ούτε λεπτό, εκμαιεύει την αποστροφή του θεατή, ακόμη και κρατώντας τη βία εκτός κάδρου. Πειστικότατη ερμηνεία του πρωταγωνιστή (που παρευρέθηκε στο φεστιβάλ), σε ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο του Αυστριακού Μάρκους Σλάιντσερ.
Τέλος, το Κάπου απόψε (Somewhere Tonight) του Μάικλ Ντι Τζιάκομο είναι κάτι παραπάνω από διασκευή του φιλμ 06 του αείμνηστου Τέο Βαν Γκογκ. Γλυκόπικρο, έξυπνο, απαισιόδοξα αισιόδοξο, υπέροχα φωτογραφημένο και εξίσου υπέροχα ερμηνευμένο από το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Εξαιρετικό.
Αλέξανδρος Μιλκίδης