(JUTRO BEDZIE LEPIEJ/ TOMORROW WILL BE BETTER)
Η πρώτη γνωριμία με την Πολωνή Ντορότα Κετζιεζάφσκα πραγματοποιήθηκε στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, μέσα από το αφιέρωμα στο συνολικό της έργο. Μας κατέκτησε με την ευρηματική προσήλωση στις λεπτομέρειες, τις τάσεις φυγής, το, ανόθευτο από μελόδραμα, συναίσθημα. Η νέα της ταινία προβλήθηκε στο πλαίσιο του τμήματος των «Ανοιχτών Οριζόντων» και μας επιβεβαίωσε όσα ήδη γνωρίζαμε. Το παιδικό βλέμμα είναι ένα κινηματογραφικό δίκοπο μαχαίρι, χρειάζεται μαεστρία για να αποδοθεί γλυκά και όχι γλυκανάλατα, για να αποπνεύσει δύναμη και καθάρια ειλικρίνεια και όχι επιτήδευση. Οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται δίχως μπόλικη σκέψη, χωρίς πολλά λόγια, με κινήσεις απλές και αποφασιστικές.
Τρία αγόρια δίχως καμία σταθερά ή ελπίδα ξεκινούν έτσι απλά για έναν άγνωστο προορισμό, για έναν παράδεισο που έχουν κατασκευάσει στο μυαλό, για τον κόσμο «πέρα από τον φράχτη», κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κοντινά πλάνα με σκοπό και σημασία, καθρέφτες χαρακτήρα και διάθεσης. Τα τοπία της ουκρανικής ενδοχώρας ένας λαογραφικός πίνακας, μία κινούμενη κινηματογραφική ζωγραφιά. Η ανεμελιά δεν είναι αθώα, η σκληραγώγηση δεν είναι απόλυτη, παιδιά που κρύβουν άντρες μέσα τους παραμένοντας παιδιά. Η φωτογραφία του μόνιμου συνεργάτη της Ντορότα, Άρτουρ Ράινχαρτ, είναι καθηλωτική. Τα πράγματα είναι ενίοτε τόσο σκληρά που ένα bigger than life ταξίδι μπορεί να πάει στράφι από μία μονάχα άγνωστη λέξη.
Γιώργος Παπαδημητρίου