Inner Ear – Εξώστης 2011
Ο ίδιος ο Λόλεκ, καλούμενος να περιγράψει τον εν λόγω δίσκο του, τον χαρακτήρισε πολύ πιο «σκληρό, μαύρο και βαρύ από τον πρώτο (Alone) και σίγουρα με λιγότερη μελαγχολία και ρομαντισμό». Δεν είχε άδικο. Τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά ο δίσκος Αχινός δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Ταράζει, προβληματίζει και σίγουρα ενοχλεί, όπως κάθε Αχινός!
Ο Λόλεκ, κατά κόσμο Γιάννης Αναγνωστάτος, υιοθετώντας πια ελληνικό στίχο, εγκαταλείπει τα λυρικά και νοσταλγικά στοιχεία του πρώτου άλμπουμ του, προκειμένου να κρίνει, να καταγγείλει, να στηλιτεύσει και παράλληλα να κάνει την αυτοκριτική του. Στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου προτιμά μια περισσότερο κοινωνικοπολιτική θεματολογία (Δεν αρκεί, Κεφάλι και βλέμμα ψηλά) αποφεύγοντας τα ερωτικά μοτίβα. Κι όταν ακόμη επιλέγει να αναφερθεί σ’ αυτά (Κανένα έλεος, Μου λείπεις) ο μόνος λόγος είναι η απομυθοποίησή τους. Στα μεγάλα ατού του άλμπουμ η μελοποίηση των Κεριών του Καβάφη, με μια αναμφισβήτητα υποβλητική μελωδία.
Προσωπικά, εκτιμώ τους ανθρώπους που τολμούν τις αλλαγές. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις όποιες ενστάσεις για την παρουσίαση των στίχων (και όχι αυτού καθεαυτού του νοήματός τους) και τις μονότονες κάποιες φορές μελωδίες (αναπόφευκτο κι αυτό ενός ηλεκτρικού ήχου με τον οποίο πρώτη φορά καταπιάνεται δισκογραφικά), οφείλει κανείς να αναγνωρίσει στον Λόλεκ τα εξής: πρωτοτυπία επιλογής των συγκεκριμένων τραγουδιών, ρεαλισμό (ενίοτε και σουρεαλισμό!) στιχουργικό, καθώς και σθένος υποστήριξης ενός μοναχικού –καλλιτεχνικά- δρόμου τη στιγμή που θα μπορούσε να βαδίσει στα ασφαλή χνάρια της πρώτης δισκογραφικής του δουλειάς. Αρκεί; «Δεν αρκεί»; Ο χρόνος θα δείξει…
Βάγια Πολυζωΐδου