…απλώς μελαγχολώ, θλίβομαι και μετά χάνομαι, στα σπαταλημένα χρόνια της πρώτης μου νιότης. (τι θράσος που κουβαλάει η νιότη, και καλά κάνει). Νοσταλγώ την ασφάλεια στης μάνας μου τη μήτρα…
Δεν είναι η κρίση της ευημερίας ούτε ο φόβος της φτώχειας. Φτωχός διετέλεσα με επιτυχία και στο παρελθόν. Αλλά να, είναι οι σταθμοί του τρένου που κλείνουν ο ένας μετά τον άλλον. Δεν είναι η ερημιά πια μόνο στο σταθμό της Ξεχασμένης, που το λέει άλλωστε και το όνομά της. Αλλά είναι και η Σκύδρα, η Αλεξάνδρεια, το Πλατύ, ο Μπράλος, το Λιανοκλάδι, ολάκερη η Πελοπόννησος. Δε φοβάμαι μάτια μου. Αλλά να, είναι που δεν πρόλαβα να πάω στην Καλαμπάκα με το τρένο και ούτε στη Φλώρινα. Χαρά στα Γιάννινα και την Καβάλα. Τρένο ποτέ τους δεν αντίκρισαν μήτε άκουσαν το σφύριγμά του. Πολλοί σταθμοί στην πατρίδα μας, μάτια μου. Συνεχώς γεγονότα σταθμοί, και η Ελλάδα, αγκομαχούσα πόστα στις σιδηροτροχιές, βραδυπορώντας και σταματώντας στο πουθενά… «Η Ελλάδα έχει πολλούς σταθμούς» (Τσαρούχης).
Ύστερα μεσολάβησε η υπερταχεία της ανάπτυξης. Ζαλιστήκαμαν, μας πήρε ο διάολος τον πατέρα. Ξέρεις μάτια μου, δεκαετίες τώρα, ζούμε με το βαλκανικό σύνδρομο. Ό,τι κτίζεται στη χώρα είναι το μεγαλύτερο των Βαλκανίων. Αυτά είναι ο πήχης, τα όριά μας. Και τώρα που βαδίζουμε ολοταχώς σε μισθούς Βαλκανίων και βουλιάζουμε από εποχούμενους Βαλκάνιους παραθεριστές και καραδοκούμε για το σέντσι τους; Δεν φοβάμαι μάτια μου, αλλά να, μου λείπει αυτό που δεν πρόλαβα να ζήσω και κανείς δεν μπορεί να υποσχεθεί πως υπάρχει ελπίδα να το ζήσω…
Γιάννης Ν. Γκακίδης