Έχοντας φτάσει στο μέσον περίπου του φεστιβάλ έχουμε δει κι εμείς τις μισές περίπου ταινίες του διαγωνιστικού. Συγκεκριμένα επτά συν μία. Η… μία είναι η μία από τις δύο ελληνικές και συγκεκριμένα το J.A.C.E.. Για το άλλο ελληνικό του διαγωνιστικού, τον Παράδεισο, θα διαβάσετε στο κείμενο του Γιάννη Γκακίδη για τις ελληνικές ταινίες. Ευτυχώς, έχουμε κατά πως φαίνεται απομακρυνθεί για τα καλά από τα αδιάφορα προγράμματα των παρελθόντων χρόνων, φέτος όμως το επίπεδο των ταινιών του διαγωνιστικού μου φαίνεται κατά τι πεσμένο σε σχέση με το περσινό… (παρουσιάζουμε τις ταινίες από αυτήν που μας άρεσε περισσότερο προς αυτήν που μας άρεσε λιγότερο):
Ιδού ο αμνός (Behold the Lamb): Ένας επιληπτικός, παχύσαρκος και μαλθακός μεσήλικος λογιστής που του αρέσουν τα πουλιά. Μια κυνική (τουλάχιστον, έτσι θέλει να δείχνει) ναρκομανής μητέρα που θέλει να πάει στο γιο της (που μεγαλώνει σε θετή οικογένεια) το δώρο γενεθλίων του. Μια… σακαράκα. Κι ένα αρνί που πρέπει να παραληφθεί από το πουθενά και να μεταφερθεί σε συγκεκριμένο μέρος μέσα σε ορισμένο χρονικό διάστημα. Μια υπέροχη βρετανική ταινία του Τζον Μακίλνταφ, που διαδραματίζεται στη Βόρεια Ιρλανδία, που ξεκινάει σπινταριστά και με πολύ γέλιο, που έχει τις δραματικές στιγμές της, που μας συστήνει δύο αταίριαστους ανθρώπους οι οποίοι ενώνουν για λίγο τις μοναξιές τους και γλυκαίνουν το βλέμμα του θεατή…
Γάιδαροι (Burros): Ο Λαουτάρο είναι ένα πιτσιρίκι που μεγαλώνει στη μεξικανική ενδοχώρα κατά τη δεκαετία του ’40. Θα δει τον αγωνιστή πατέρα του να δολοφονείται και η μητέρα του, για να τον προστατέψει, θα τον στείλει στη θεία του. Ο μικρός Λαουτάρο θα αναγκαστεί να μεγαλώσει απότομα. Γλυκύτατη ταινία που ξέρει να παντρεύει τον ρεαλισμό με το υπερβατικό. Χαρακτηριστικό είναι πως σε μια σκηνή, από το ποτάμι που βλέπει ο Λαουτάρο περνάει μια εξωλέμβιος που ταιριάζει στην εποχή μας – κι όμως, το κινηματογραφικό σύμπαν που κατασκευάζει ο Οντίν Σαλασάρ Φλόρες δεν το «κλωτσάει» το στοιχείο αυτό ως παράταιρο. Οι σκηνές της κατασκευής καραμέλων είναι χάρμα οφθαλμών – γενικά η εικόνα είναι θαυμαστή. Από τις πολύ όμορφες ταινίες που είδαμε στο φεστιβάλ.
Η φωτιά (Der Brand): Το Μη αναστρέψιμος συναντά τους Κατηγορούμενους σε αυτήν τη σκληρή ταινία πάνω στο βιασμό μιας γυναίκας και της προσπάθειάς της να δικαιωθεί και να μην την περνάνε για… ελέφαντα. Η Γερμανίδα σκηνοθέτης Μπριγκίτε Μαρία Μπέρτελε παίζει με τη… φλόγα καθώς σαφώς και θέλει να δικαιώσει την ηρωίδα της, δίνει όμως στο θεατή στοιχεία που να τον κάνουν να αμφισβητεί την αξιοπιστία της βιασθείσας, μόνο και μόνο για να καταγγείλει υποδορίως την υποκρισία και τα στερεότυπα. Δυναμική η ερμηνεία της Μάγια Σόνε στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αλόις Νέμπελ (Alois Nebel): Η τσέχικη πρόταση για το ξενόγλωσσο Όσκαρ είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων του Τόμας Λούνιακ, σε υπέροχο στυλιζαρισμένο άσπρο και μαύρο. Αφηγείται την ιστορία του Αλόις Νέμπελ, ενός επόπτη σε σταθμό τρένων ο οποίος βυθίζεται στις αναμνήσεις του. Αναμνήσεις που έχουν να κάνουν κυρίως με ένα περιστατικό από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που τον σημάδεψε. Και το παρελθόν επανεμφανίζεται για να πάρει εκδίκηση. Ο Αλόις Νέμπελ εδώ αντικατοπτρίζει τη σιωπηλή πλειοψηφία που έβλεπε και δεν έκανε τίποτε μπροστά στις θηριωδίες…
Το σπίτι (Dom): Κι άλλη τσέχικη ταινία. Τούτη είναι πιο ρεαλιστική και αφηγείται μια ιστορία στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται η σχέση ενός αυστηρού πλην τίμιου πατέρα με τις κόρες του και ιδίως με τη μικρότερη από αυτές. Η ιστορία ως ιστορία δεν έχει κάτι το πρωτότυπο. Εκεί που σε κερδίζει η ταινία της Σουζάνα Λιόβα είναι με την αμεσότητά της και τον τρόπο που σου μεταδίδει το ήθος της – όχι και τόσο εύκολο στις μέρες μας το τελευταίο…
Η πλημμύρα (Mabul): Η εθνική σταρ του Ισραήλ (και πολύ όμορφη γυναίκα!), Ρονίτ Ελκαμπέτς έχει εδώ δεύτερο ρόλο. Πρωταγωνιστής είναι ο πιτσιρίκος που υποδύεται το γιο της: ένα παιδί μικροκαμωμένο που θέλει να γίνει μπρατσαράς για να τα βάζει με τους νταήδες διαθέτοντας ήδη περισσή αυτοπεποίθηση για να τραβήξει το ενδιαφέρον μιας κοπελιάς που του αρέσει. Η ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα μέσα στην οικογένειά του θα τεντώσει ακόμα περισσότερο από την επιστροφή στο σπίτι του αυτιστικού αδελφού του μετά το κλείσιμο του ιδρύματος στο οποίο τον φρόντιζαν. Οικογενειακό δράμα και ιστορία ενηλικίωσης, δύο σε ένα από τον Γκι Νατίβ, με μπόλικη Μπαρ Μίτζβα…
Διόδια (Gise Memuru): Μπορεί να είναι και η πιο παράξενη ταινία που είδαμε ως τώρα στο φεστιβάλ. Υπάλληλος σε διόδια κατατρύχεται από μνήμες του παρελθόντος και από ονειροπολήσεις που δεν του επιτρέπουν να λειτουργήσει φυσιολογικά. Υπαρξιακό δράμα του Τόλγκα Καρατσελίκ από την Τουρκία που ίσως να πιάνει και υψηλές επιδόσεις αλλά δεν μας έκανε γκελ…
J.A.C.E.: Just Another Confused Elephant σημαίνει τίτλος, Just Another Confused Screenwriter θα το άλλαζα εγώ. Ο in your face ταλαντούχος Μενέλαος Καραμαγγιώλης που ξέρει σινεμά όσο λίγοι στη χώρα μας, ξοδεύει το ταλέντο του σε μια ποταμιαία ιστορία ενός σύγχρονου Όλιβερ Τουίστ που όμως σεναριακά υπάρχουν στιγμές που αγγίζει τα όρια κάκιστης σαπουνόπερας. Το κάνει επίτηδες; Κρίμα πάντως – ακόμα μια χαμένη ευκαιρία…
Θόδωρος Γιαχουστίδης