Το να είσαι νέος σήμερα είναι δύσκολη υπόθεση. Η χαρτοσυλλογή είναι απαραίτητη, το μέλλον «υποθηκευμένο» και όλες σχεδόν οι «ιδέες» φαντάζουν παρωχημένες, για μια γενιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε μετά την κομμουνιστική κατάρρευση, μέσα σε μια –υποτιθέμενη- ευρωπαϊκή «ευδαιμονία». Τώρα, στα 20, βλέπει το «χαντάκωμα» Ελλάδας, ονείρων και ελπίδας, μιας και κανένας πολιτικός φορέας δεν εκφράζει την πλειοψηφία της.
Μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό, η νεολαία των αρχών του ’70 μοιάζει ένα ιδεαλιστικό-ρομαντικό όνειρο. Ένα όνειρο που προδόθηκε στο πέρασμα των χρόνων, όπως απέδειξε η ιστορία. Από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις δεν ζητάμε άλλωστε σήμερα τα ρέστα; Οι τακτικές τους οδήγησαν στην -παραλίγο- έκρηξη, στον ευρωπαϊκό δάκτυλο και στη «συγχώνευση» (και καλή χώνευση, αλλά πολύ φοβάμαι πως τα πιο βαριά πιάτα έπονται). Ένας μεγαλοτραπεζίτης έγινε πρωθυπουργός… και υφυπουργός ο μπουμπούκος(!).
Με τα λίγα ή τα πολλά, το νόημα του Πολυτεχνείου κάπου χάθηκε, από τότε που έγινε μια απλή σχολική γιορτή-επέτειος-πορεία, μια ημερομηνία που προσπάθησαν να την καπηλευτούν κάποιοι, break για τα παιδάκια απ’ τα φροντιστήρια, ευκαιρία να ακουστούν δυο επαναστατικά τραγούδια, να κατατεθούν στεφάνια και να εκφωνηθούν βαρύγδουποι λόγοι. Α… και να κυλήσουν αληθινά δάκρυα απ’ τα μάτια των κοντινών των θυμάτων, σε πείσμα όσων «ξέχασαν» πως όντως κάποιοι πέθαναν… εκεί… τότε…
Έμεινε κάτι λοιπόν; Θα ήταν τραγικό άνθρωποι να θυσιάζονται άσκοπα στο βωμό των συμφερόντων. Και όντως κάτι έμεινε, ως βαριά κληρονομιά. Το ιδανικό του νεανικού πνεύματος. Που ελεύθερα, ανεξάρτητα και ασυμβίβαστα ανατρέπει καθεστώτα και παρακράτη, που αγωνίζεται για μια καλύτερη κοινωνία.
Υ.Γ. Ο νέος δεν προσδιορίζεται μόνο ηλικιακά. Νέος είναι όποιος έχει το κουράγιο και συνεχίζει να μην προδίδει τα ιδανικά του, όποιος δεν είναι δέσμιος του παρελθόντος και απόλυτος, όποιος συνεχίζει να βλέπει, να ακούει και να νιώθει. Ίσως σήμερα το να είσαι νέος είναι δύσκολο, αλλά και πότε δεν ήταν; Και ίσως σήμερα το να είσαι νέος είναι πιο επιτακτικό από ποτέ. Και καταλήγω στο ότι η κάθε εποχή είχε τα δικά της, και τώρα εμείς ως νέοι θα πρέπει να σταθούμε στο ύψος που μας επιβάλλουν οι περιστάσεις και η ιστορία, αφού δεν μπορούν άλλοι.
The children of tomorrow need no prophecies.
They build their future now with their own two hands.(Leon)
Καλό -κρύο (οικονομία ντε)- χειμώνα!
Μαρίνα Τσιτσιπάνη