Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα καί κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;
οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».
Ο Διονύσιος Σολωμός ξεκίνησε να γράφει το έργο ζωής του, που ήταν οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”, πριν από 185 χρόνια. Τα γεγονότα που οδήγησαν στην περίφημη έξοδο του Μεσολογγίου (11 Απριλίου 1826, Κυριακή των Βαΐων) ήταν εκείνα που τον ενέπνευσαν γι’ αυτό. Η συγγραφή κράτησε, με τη μορφή τριών σχεδιασμάτων, πάνω από δυο δεκαετίες. Του ζητούμε συγγνώμη που σε καιρούς ελευθερίας, λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας (για να θυμηθούμε και τα συνθήματα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου) ανακαλούμε τους στίχους του…
Είναι ακόμα έντονες -παρά το πέρασμα τόσων χρόνων- οι μνήμες όσων μεγάλωσαν με αυτό που υποτιμητικά αποκαλούνταν “πανηγυράκι” της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Η εικόνα της οικογενειακής μετάβασης στο χώρο, της αγοράς της περίφημης μαύρης μπύρας FIX, που συνοδευόταν από το “αναγκαίο” λουκάνικο, καθώς και της βόλτας στα παιχνίδια (κρίκοι, ιππόδρομος, σκοποβολή…) ήταν πάντα πιο ισχυρή από αυτή καθαυτή την εμπορικο-οικονομική υπόσταση της γιορτής της πόλης. Κάποτε θεωρήθηκε ότι δεν ήταν πρέπουσα μια τέτοια κατάσταση. Η Δ.Ε.Θ. άλλαξε, οι μικροί επισκέπτες έφυγαν, η σοβαροφάνεια περίσσεψε…
Εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, το δεκαήμερο του Σεπτέμβρη -που άλλοτε περιμέναμε πώς και πώς- έχει καταντήσει ο εφιάλτης της Θεσσαλονίκης. Αν εξαιρέσει κανείς το θρυλικό (για πολλούς λόγους) περσινό ματς ΠΑΟΚ – Ολυμπιακού για το κύπελλο, ετούτη την περίοδο βιώνουμε ετησίως τον χειρότερο δυνατό αποκλεισμό από την ίδια τη ζωή μας στην πόλη μας. Η Θεσσαλονίκη περνά ένα μαρτυρικό Παρασκευοσαββατοκύριακο, αισθανόμενη ότι βρίσκεται υπό ξένη κατοχή, ενώ παράλληλα οι όποιοι εναπομείναντες επισκέπτες της Δ.Ε.Θ. έρχονται για να ανταλλάξουν με τους μυριάδες (κυριολεκτικά!) αστυνομικούς τις καλύτερες των φιλοφρονήσεων. Η μυρωδιά από τα ληγμένα ή και φρέσκα χημικά εισχωρεί στα ρουθούνια, τα μάτια καίγονται, από το Βαρδάρη ως και τη Νομαρχία απαγορεύεται η κυκλοφορία (!), για να περπατήσεις οφείλεις να δίνεις εξηγήσεις σε όσους σε στραβοκοιτούν ένθεν κακείθεν…
Ζούμε την τραγωδία των “Ελεύθερων Πολιορκημένων” χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πώς και γιατί. Ο Πρωθυπουργός και οι συν αυτώ έρχονται χωρίς να υπόσχονται πια λαγούς και πετραχήλια, που μας τελείωσαν, αλλά κραδαίνοντας απειλητικά το μαστίγιο και το καρότο, που οι ίδιοι και οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κουνούν. Μας τσακίζουν τα νεύρα, καθιστώντας μας ξένους στο σπίτι μας, και μετά μας το… φορολογούν! Οδηγούν τη μια κοινωνική τάξη κόντρα στην άλλη και όλες μαζί στις πύλες της Κολάσεως (έτσι κατάντησαν οι Πύλες της Δ.Ε.Θ.)…
Ε λοιπόν, φτάνει! Πάρτε επιτέλους την απόφαση και μεταφέρετε το άλλοτε καμάρι μας κάπου εκτός των τειχών. Δεν αντέχεται άλλο το να είμαστε “Ελεύθεροι πολιορκημένοι” στη Θεσσαλονίκη του 2011. Τόσα χρόνια ακούγεται για μητροπολιτικό πάρκο, ας το δούμε επιτέλους στην πράξη. Ώρα είναι!
Δημοσθένης Ξιφιλίνος