Πιστεύουμε πως δεν χρειάζεται εισαγωγή για να μιλήσουμε για τις ελληνικές ταινίες που είδαμε ως τώρα και συμμετέχουν στο κυρίως πρόγραμμα του φεστιβάλ. Πάμε κατευθείαν στο ψητό:
Σούπερ Δημήτριος του Γιώργου Παπαϊωάννου
Ο Λευκός Πύργος έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο ποτήρι φραπέ με ένα κυανόλευκο καλαμάκι και στον πύργο του Ο.Τ.Ε. στην Δ.Ε.Θ. έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο ντονέρ. Δράστης ο κάπτεν Φ.ΡΟΜ. Ο Σούπερ Δημήτριος καλείται να υπερασπιστεί τη Θεσσαλονίκη. Ο Γιώργος Παπαϊωάννου σατιρίζει την πόλη με τα πολλά δαιμόνια και τις δοξασίες της, τη γκρίνια και την εσωστρέφειά της, την τοπική πολιτική και θρησκευτική εξουσία της, τους φαλτσαρισμένους πολίτες με τα κολλήματά τους, τη φήμη και τη δυσφήμισή της. Τελικά, είναι η πόλη του φραπέ και της ανεμελιάς; Η νύφη του Θερμαϊκού, η συμπρωτεύουσα και πάλαι ποτέ συμβασιλεύουσα; Τι λένε οι γκάγκαροι γι’ αυτά; Η μετάλλαξη είναι προφανής παντού. Η ταινία αποδομεί όλα όσα κολακευτικά λέγονται και πιστεύονται για τη Θεσσαλονίκη, αλλά και επιβεβαιώνει τα όσα αρνητικά της συμβαίνουν ή της καταλογίζουν. Επιτηδευμένα υπονομεύονται τα συνήθη αισθητικά μέσα, αφού θα ήταν πολυτέλεια να χρησιμοποιηθούν.
Magic Hour του Κώστα Καπάκα
Σκόρπιες ιδέες σε μιαν ανεπιτυχή συρραφή, με καλές στιγμές, αλλά κυρίως στιγμές αμηχανίας και βαρεμάρας. Δύο τύποι τριγυρίζουν με μια νεκροφόρα, σε ένα ιδιότυπο ταξίδι χωρίς σκοπό ή -καλύτερα- ένα ταξίδι απόδρασης από τη βαρετή πραγματικότητα. Ο ένας είναι αποτυχημένος κινηματογραφιστής, εργολάβος κηδειών και ρεσεψιονίστ σε ξενοδοχείο ερωτικών συνευρέσεων. Ο άλλος απλώς ένας απολυμένος κερατάς. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης πρωταγωνιστεί σαν σε συνέχεια από τα «Τέσσερα μαύρα κοστούμια». Η εμμονή στη σινεφιλία μετατρέπεται σε σινεφιλομανία. Φτάνει πια με τη συνεχή ανακύκλωση των προβλημάτων των κινηματογραφιστών. Στα θετικά η καλή φωτογραφία και κάποιες κωμικές στιγμές…
F.L.S. του Θάνου Τσαβλή
Με τη βοήθεια των υποτίτλων προσπάθησα να κρατήσω το μίτο της αφηγηματικής Αριάδνης του Θάνου Τσαβλή. Εις μάτην!
Η πόλη των παιδιών του Γιώργου Γκικαπέππα
Στο επίκεντρο το παιδί. Αυτό που προσδοκούμε και δεν έρχεται, αυτό που έρχεται αβίαστα, αυτό που έρχεται εν αγνοία μας, αυτό που έχει μεγαλώσει. Κοινός παράγοντας για όλες τις περιπτώσεις, οι -σε ανισορροπία ευρισκόμενες- προσωπικές σχέσεις. Και, δίπλα σ’ όλους, ο «τρελός φιλόσοφος», ως τιμωρός με τάσεις αυτοχειρίας, που επιδιώκει την επαναφορά του κόσμου στη θέση που του πρέπει. Ενδιαφέρουσα η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Γκικαπέππα. Μια Πακιστανή γεννά στο σπίτι με τη συνδρομή ενός γείτονα, ενώ ο σύζυγος έχει συλληφθεί από την αστυνομία, ένα ζευγάρι προσπαθεί να τεκνοποιήσει με εξωσωματική, μια κοπέλα μένει έγκυος, αλλά ο φίλος της διαφωνεί με την ιδέα της τεκνοποιίας, ένα ζευγάρι με έφηβο γιο χωρίζει, ενώ η σύζυγος είναι απρόσμενα έγκυος. Και ο άτεκνος χήρος είναι έτοιμος να τιμωρήσει τους αλαζόνες και τους λοξοδρομημένους…
Η Αφροδίτη στην αυλή του Τηλέμαχου Αλεξίου
Γυναίκα νταβατζής δύο αγοριών. Καλή ιδέα. Πέραν αυτού ουδέν, πλην της εικαστικά ενδιαφέρουσας φωτογραφίας.
Σωτηρία του Ιάσωνα Τζαβέλα
Υπάρχει σωτηρία τελικά! Όχι ελέω χριστιανικού Θεού, αλλά ελέω ενός ταξιδιού στα Άγραφα. Ανάμεσα στα βουνά, τα λαγκάδια, τα τρεχούμενα νερά και ενίοτε με λοξές ματιές στο γαλανό ουρανό, έρχεται η περίσκεψη που σε οδηγεί να βρεις τον εαυτό σου. Έτσι υποστηρίζει ο Ιάσων Τζαβέλας, απ’ ότι κατάλαβα…
Άδικος κόσμος του Φίλιππου Τσίτου
Ένας κόσμος άδικος, από τα γεννοφάσκια μας. Ποιος και πώς μπορεί αλήθεια να αντισταθμίσει την αδικία, να την εξομαλύνει ή δυνατόν ακόμη και να την καταργήσει; Ένας αστυνομικός, με κριτήριο το ένστικτό του συνδυασμένο με την εμπειρία του σε ανακρίσεις κατηγορουμένων, προσπαθεί, θέτοντας υποθέσεις στο αρχείο, να διορθώσει την αδικία που αντικρίζει. Ένας συνάδελφός του, πιστός στο καθήκον επί 45 χρόνια, δεν αισθάνεται πως υπηρέτησε τη δικαιοσύνη. Θέλει ένα όμορφο φινάλε, όπως λέει, πριν τη σύνταξη, με μια καλή πράξη. Αμφότεροι, ματαιωμένοι από τη δουλειά, αλλά και από την προσωπική τους ζωή, αποφασίζουν να υπονομεύσουν το άδικο με παράνομο τρόπο. Μια απρόσμενη επιπλοκή περιπλέκει τα πράγματα. Ευρηματικό σενάριο, επιμελής σκηνοθεσία του Φίλιππου Τσίτου και καλές ερμηνείες. Μια δραματική ιστορία με αποχρώσεις χιούμορ και αυθεντικούς χαρακτήρες στο δρόμο τού πολιτικώς μη ορθού, ως απόπειρα αντίστασης στο εγνωσμένο και αποτυχημένο πολιτικώς ορθό.
Παράδεισος του Παναγιώτη Φαφούτη
Καρναβάλι της Πάτρας. Διάφοροι ετερόκλητοι χαρακτήρες εμπλέκονται στο καρναβαλικό πάρτι. Άνθρωποι κουρασμένοι, μπουχτισμένοι, σχέσεις φθαρμένες, ελπίδες ψαλιδισμένες. Όλα μαζί συμπληρώνουν το παζλ του πανηγυριού του έρωτα με τα απαραίτητα παρατράγουδά του. Νεαροί με υποκατάστατα κόκας, μεσήλικες χωρισμένοι σε αναζήτηση μιας νέας ζωής, νέοι ερωτευμένοι με λάθος πρόσωπα, ομοφυλοφιλία λανθάνουσα, σαν κερασάκι στην τούρτα του μπάχαλου. Τι θα τους ξημερώσει όμως τούτο το καρναβάλι; Ένα άλλο καρναβάλι χωρίς μάσκες και ίσως μια αναδιανομή ρόλων. Η ταινία του Παναγιώτη Φαφούτη, εστιασμένη στις ανθρώπινες σχέσεις, σε συνθήκες ανθοφορίας των διαφωνιών, των παραφωνιών, αλλά και των δύσκολων αποφάσεων για αλλαγή πλεύσης.
Γιάννης Ν. Γκακίδης