(JODAEIYE NADER AZ SIMIN/ A SEPARATION)
Σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί
Παίζουν: Πεϊμάν Μοααντί, Λεϊλά Χαταμί, Σαρέχ Μπαγιάτ, Σαχάμπ Χοσεϊνί
Διάρκεια: 123’
Αξιολόγηση: ****
Ένα σύγχρονο ζευγάρι που ζει στην Τεχεράνη αποφασίζει να χωρίσει – εκείνη πιστεύει πως είναι καλύτερο για την 12χρονη κόρη τους να φύγουν στο εξωτερικό ενώ εκείνος διαφωνεί. Μέχρι να οριστικοποιήσουν τα του διαζυγίου, η μικρή ζει μαζί με τον πατέρα της ο οποίος καλείται να τα βγάλει πέρα μόνος του, καθώς έχει να φροντίσει και τον γηραιό πατέρα του που πάσχει από Αλτζχάιμερ. Θα προσλάβει κατόπιν υποδείξεως της συζύγου του μια γυναίκα για να τον βοηθάει. Η γυναίκα είναι φτωχή και κουβαλά μαζί της και την μικρούλα κόρη της. Μια μέρα θα μαλώσει με τον άντρα που την προσέλαβε, ο οποίος θα τη σπρώξει βίαια από την πόρτα του διαμερίσματος. Κι εκεί αρχίζουν όλα… Η γυναίκα ήταν έγκυος και χάνει το μωρό της: ευθύνεται το σπρώξιμο για την αποβολή; Ο άντρας γνώριζε ότι η γυναίκα που προσέλαβε ήταν έγκυος; Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα κατά συνθήκη ψεύδη; Και η μικρή με ποιον θα διαλέξει να μείνει μετά το διαζύγιο: με τον μπαμπά ή τη μαμά της;
Το είχε πετύχει και στην προηγούμενη ταινία του, το «Τι απέγινε η Έλι» ο συγκεκριμένος Ιρανός σκηνοθέτης. Κατορθώνει να βγάζει… σασπένς από την καθημερινότητα. Δεν χρειάζεται δολοφόνους, εξωγήινους, αντίχριστους, ειδικά εφέ και παραφερνάλια για να το πετύχει. Σε ανθρώπους βασίζει το έργο του. Και σε κάνει να στριφογυρνάς ανήσυχος στο κάθισμά σου. Αγχώνεσαι για την έκβαση του… θρίλερ. Κι αναγνωρίζεις σίγουρα τον εαυτό σου στους ανθρώπους τους οποίους αναλύει ο Φαραντί. Σε ανθρώπους καθημερινούς, σαν εσένα κι εμένα. Σε ανθρώπους που κουβαλάνε ηθική και προσπαθούν να την περάσουν στα παιδιά τους. Καμιά φορά, όμως, την παρακάμπτουν. Καμιά φορά λένε κι ένα ψεματάκι. Καμιά φορά συμβιβάζονται. Καμιά φορά για το γενικότερο καλό (δηλαδή, το δικό τους) αποκρύπτουν πράγματα που τους εκθέτουν. Η αλήθεια και το ψέμα, η απόκρυψη και οι συμβιβασμοί, όλα ανατέμνονται μεγαλειωδώς σε αυτήν την εξαιρετική ταινία, από τις καλύτερες που είδαμε τελευταία. Στο φινάλε, κανείς δεν μένει αμόλυντος – ακόμα και το κορίτσι με τα γυαλιά αναγκάζεται να πει ψέματα… Και η εκκρεμότητα του φινάλε ολοκληρώνει έξοχα ένα υπέροχο δείγμα γραφής από τη μεγάλη του Ιράν σχολή. Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι…
Θόδωρος Γιαχουστίδης