ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ, σελίδες 506
Ήταν κάτι Κυριακές, χιλιάδες χρόνια πίσω, που ο κόσμος φάνταζε απλούστερος μέσα στην πολυπλοκότητά του και το όνειρο δεν είχε χαθεί οριστικά. Ίσως γιατί «είχαμε τ’ όνειρό μας, το ποδήλατό μας, είχαμε μια ζωή μπροστά» όπως τραγουδάει και ο συμπατριώτης Κώστας Μακεδόνας. Ίσως -πολύ περισσότερο- γιατί χτυπούσαμε με μανία τα μυαλά μας σε τοίχους ιδεών, όταν δεν τα τρέχαμε στους δρόμους. Ήταν κάτι Κυριακές που τρέχαμε ν’ αγοράσουμε το «Έθνος» για να διαβάσουμε και να σχολιάσουμε τα σπουδαία κείμενα του Βασίλη Ραφαηλίδη πίσω από τους καπνούς των πρώτων τσιγάρων και τη μυρωδιά του καφέ.
Αυταπάτες; Ου-τόπος; Κοροϊδία, όπως ίσως σπεύσουν να πουν κάποιοι; Ποιος έχει το θάρρος (και το θράσος) να ισχυριστεί κάτι τέτοιο… ακόμα και να μας το πει κατάμουτρα σήμερα;
Το σπουδαίο εν λόγω βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, έρχεται προς επίρρωση των ισχυρισμών μας. Και απαντά σε πολλά, διαλύει πολλά σύννεφα ιστορικής σκόνης και πολλές συλλογικές αυταπάτες, ξεμπροστιάζοντας όχι μόνο ιστορικά πρόσωπα ή καταστάσεις, αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς μας. Συλλογικά και ατομικά και αυτούς…
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αποσπάσματα, όπως συνηθίζουμε, μα δεν θα το κάνουμε. Καλύτερα η ιστορική αναδίφηση να μείνει συμπαγής και ακέραια και σαν τέτοια να διαβαστεί στη συνέχειά της, από την αρχή ως το τέλος. Τίποτε άλλο πέρα από μια φιλική παραίνεση που ακούγεται ή πετιέται στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Αθώα παραίνεση, γιατί δεν «τα παίρνουμε» από κανένα χορηγό για να παινεύουμε βιβλία. Την ψυχούλα και τις ιδέες μας βγάζουμε σεργιάνι στην αγορά (με την αρχαιοελληνική και όχι με την έννοια της θεοποίησης των εχθρών του ανθρώπου): να το διαβάσετε!
Θοδωρής Μπακάλης