Σκηνοθεσία: Νίκος Περάκης
Παίζουν: Ορφέας Αυγουστίδης, Βίκυ Καγιά, Στέλιος Ξανθουδάκης, Ιωάννης Παπαζήσης, Σωκράτης Πατσίκας, Γιώργος Σεϊταρίδης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Ρένος Χαραλαμπίδης
Διάρκεια: 90’
Αξιολόγηση: **
Στην τελευταία του «Λούφα και Παραλλαγή» ο Περάκης παρουσιάζεται κάπως αμήχανος, τόσο σκηνοθετικά όσο και σεναριακά. Ακόμη και το κομμάτι της «πώλησης», το εμπορικό δηλαδή με τα ωραία κορίτσια, τα κουνήματα, τις ατάκες, την κρητική διάλεκτο, και τη δυνατή μουσική, παλαντζάρει επίσης.
Είναι εμφανές ότι ο Περάκης θέλει να (ξανα)γυρίσει την πρώτη «Λούφα και Παραλλαγή», εκείνη του 1984, ώστε να καυτηριάσει, να σατιρίσει, και να διακωμωδήσει τα χίλια κακά, στραβά κι ανάποδα που συμβαίνουν στις μέρες μας. Δηλαδή, για να καταλάβεις, δεν θέλει να γυρίσει μια φανταστική ιστορία που θα έχει φλερτ, χάζι και διασκέδαση όπως στη «Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» (άκρως πετυχημένη πάντως).
Αντίθετα, από την τελευταία ταινία το μόνο που διατηρεί είναι τους χαρακτήρες, αν και κακώς κατά τη γνώμη μου. Βλέπεις, οι «ήρωες» έχουν χάσει εκείνη τη φρεσκάδα τους, και τα αστεία και τα παπατζιλίκια τους έχουν περάσει στο κοινό και δεν ψαρώνουν πια (βλέπε κρητική διάλεκτο του Αυγουστίδη και νταηλίκι του Σεϊταρίδη). Άσε που η Καγιά μιλάει παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται (σε αντίθεση με την παλιότερη ταινία).
Εν ολίγοις, στη νέα «Λούφα και Παραλλαγή» επικρατεί το απόλυτο μπάχαλο. Από τη μια μεριά, αυτό το… μπάχαλο μπορεί και αποτυπώνει πετυχημένα το ελληνικό μπάχαλο που υπάρχει γύρω σου. Μπράβο στον Περάκη.
Από την άλλη μεριά όμως, το δέσιμο με το life style και σπινταριστό εξυπνακίστικο χάζι δεν πετυχαίνει. Γίνεται σούπα. Και αυτό κυρίως εντοπίζεται στα επιμέρους στοιχεία, από τους διαλόγους και τους χαρακτήρες, μέχρι την κεντρική ιστορία-πρόφαση και τα άχαρα καμιά φορά πλάνα.
Η πετυχημένη σάτιρα πάντως μένει.
Νέστορας Πουλάκος (www.sevenart.gr)