ΜΒΙ
Η αίσθηση που σου αφήνει η «ανακάλυψη» ενός πολύ καλού, αλλά ελάχιστα -έως καθόλου- εμπορικού δίσκου είναι ανάμεικτη: ικανοποίηση γι’ αυτή καθεαυτή την ανακάλυψη, αλλά και πικρία, καθώς συνειδητοποιείς ότι οι καλλιτέχνες διαχωρίζονται όχι απαραίτητα σε ποιοτικούς και μη -όπου «ποιότητα» μία εξ’ ορισμού υποκειμενική έννοια- αλλά στους ενταγμένους στα εμπορικά δισκογραφικά δρώμενα και στους υπόλοιπους.
Από τους ανήκοντες στη δεύτερη κατηγορία δημιουργών, ο Νίκος Γεωργάκης μας έχει συστηθεί ήδη δισκογραφικά από το 1989 ενώ ο δίσκος με τον τίτλο Να γίνω η θάλασσα, που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες είναι ο έκτος προσωπικός του. Σε αυτόν, πέρα από την εκτέλεση των περισσότερων τραγουδιών, υπογράφει τη μουσική και την ενορχήστρωσή τους, ενώ την επιμέλεια των στίχων έχει πρώτιστα ο Γιάννης Περδίκης. Μαζί του τραγουδούν ο Απόστολος Δεληγεώργης, ο Μανώλης Πορφυράκης και η Ειρήνη Σγουρίδου, μια από τις πολλά υποσχόμενες νέες γυναικείες φωνές. Στο δίσκο συμμετέχουν ιδιαίτερα καταξιωμένοι μουσικοί όπως, ενδεικτικά, ο Κυριάκος Γκουβέντας (βιολί) και ο Τάσος Μισυρλής (βιολοντσέλο).
Τα κομμάτια του άλμπουμ (13 τραγούδια και ένα ορχηστρικό) χαρακτηρίζονται από μία έντονα περιγραφική –καταστάσεων, σκέψεων και συναισθημάτων- διάθεση. Και αυτό θα έλεγα ότι είναι το βασικό χαρακτηριστικό τους, καθώς οι σκοποί παραλλάσσουν (από λάτιν, αλλά και ρετρό, μέχρι παραδοσιακά μοτίβα) ενώ και οι στίχοι προσαρμόζονται στην εκάστοτε κεντρική ιδέα. Στα μειονεκτήματα του δίσκου το εξώφυλλό του: απλά αταίριαστο. Στα πλεονεκτήματα: όλα τα υπόλοιπα και τελικά η ειλικρινής αύρα που αποπνέουν οι «σπιτικές» (κυριολεκτικά, καθώς η ηχογράφηση έγινε στο σπίτι του καλλιτέχνη) και προσεγμένες μουσικές δημιουργίες! Μα περισσότερο, η μουσική ηθική των δημιουργών που διαποτίζει τα ίδια τα τραγούδια. Ακούστε!
Αν φαίνονται όλα αδιάφορα μικρά, τότε δεν είδα πιο βαθιά/
Αν βλέπω γύρω παράθυρα κλειστά, τότε δεν άνοιξα καρδιά/
Αν ζω το δρόμο με βήματα βαριά, δεν με ταξίδεψα αρκετά.
Βάγια Πολυζωΐδου