Η πολυσχιδής του προσωπικότητα με μπερδεύει ολίγον. Πώς να τον προσφωνήσω; Σκηνοθέτη 17 ταινιών; Μοντέρ 76 ταινιών; Διευθυντή φωτογραφίας και φωτογράφο 45 ταινιών; Παραγωγό των 15 τίτλων; Σεναριογράφο 14 σεναρίων; Καλλιτεχνικό διευθυντή του «Προξενιού της Άννας» και του «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;»; Αθλοθέτη χορηγό ενός από τα σημαντικότερα βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας (πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη); Φίλο του Θανάση Βέγγου (από τον «Ηλία του 16ου»); Συνεργάτη του; (Δέκα ταινίες από τα παλιά + εννιά της τελευταίας κινηματογραφικής του περιόδου [1970-1982] όπου έκανε απ’ όλα), Σύντροφό του; Συνοδοιπόρο και Συνταξιδιώτη του; Θα τον πω απλά με τ’ όνομά του, Ντίνο, γιατί κι ο ίδιος δε γούσταρε τίτλους και επίθετα.
Ο Κατσουρίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1927. Ήρθε στην Αθήνα για να γίνει γιατρός αλλά μπλέχτηκε με τη νεόκοπη τότε κινηματογραφική Σχολή Σταυράκου και βρέθηκε να διδάσκει φωτογραφία. Ο Γρηγόρης Γρηγορίου τον χρίζει βοηθό σκηνοθέτη στο «Πικρό ψωμί» (1951), περνάει εν ριπή από αρκετές εταιρίες παραγωγής και σταματάει στου Φίνου για να δουλέψει σε τουλάχιστον 20 ταινίες. Παρέμεινε στην ενεργό δράση για περίπου 60 χρόνια και τιμήθηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο (2001) για το σύνολο της προσφοράς του. Θεωρώ ως κορυφαία στιγμή τη διεύθυνση φωτογραφίας στην «Πρωινή περίπολο» του Νικολαΐδη.
Δικό του το νουάρ «Έγκλημα στα παρασκήνια». Δικός του κι ο μπακαλόγατος Ζήκος και η θρυλική κωμωδία «Της κακομοίρας». Τότε η ταινία πήγε χάλια (νομίζω κατέβηκε στα μέσα της εβδομάδας) και έσπευσε να ξεφορτωθεί τα δικαιώματα. «Αν τα ‘χα κρατήσει δε θα χρειαζόταν να κάνω τίποτε άλλο για να ζήσω», φέρεται δηλώσας. Στις 28 Νοέμβρη πήγε να βρει τον καλό του φίλο Θανάση που τον περίμενε από τον Μάιο.
Κώστας Καρδερίνης