Έχουν περάσει μερικές μέρες από όταν έμαθα για το θάνατο του Τάσιου. Ενός σκηνοθέτη που υπέγραψε τις εναλλακτικότερες ίσως ταινίες του ’70 και του ’80 ή αλλιώς της εποχής των στερεοτύπων και αργότερα της βιντεοκασέτας. Ενός ανθρώπου που ποτέ δεν “παρασημοφορήθηκε” απ’ τα εγχώρια Μ.Μ.Ε, που ποτέ δεν κατέφυγε σε πάνελ, που τον ενδιέφερε η ίδια του η δουλειά.
Η επαφή μαζί του ξεκίνησε όταν πρωτάκουσα το Εμένα οι φίλοι μου των Magic De Spell, σε ποίηση Κατερίνας Γώγου. ‘Η μάλλον για να ακριβολογούμε όταν ένας δικός μου άνθρωπος μου διάβασε το Θα ‘ρθει καιρός. Διεισδύοντας στη Γώγου δεν άργησα να βρεθώ στον Τάσιο.
Λίγο η περιέργεια, λίγο διάσπαρτες πληροφορίες, λίγο μια καθηγήτρια με ώθησαν να νοικιάσω την Παραγγελιά. Μια ταινία μεστή, καλογυρισμένη και αρκετά underground, ακόμα και για τα σημερινά ελληνικά δεδομένα. Το θέμα που πραγματεύεται (δολοφονία ασφαλιτών από τον “περιθωριακό” Κοεμτζή εν μέσω χούντας) αναρχικό… Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών αβίαστες και συνδεδεμένες άρρηκτα με την ποίηση της Γώγου. Η πρώτη γνωριμία, λοιπόν, μαζί του ήταν θετικότατη.
Αυτή, άλλωστε, με ώθησε να παρακολουθήσω και το Βαρύ Πεπόνι, το Νοκ Άουτ… Θα ήθελα να έχω δει περισσότερες ταινίες του, αλλά είναι δυσεύρετες… Παρ’όλα αυτά, ως σκηνοθέτης καταλαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση στην υπόληψή μου. Μάλλον, γιατί ασχολήθηκε με θέματα «καυτά», όπως η αλλοτρίωση του ατόμου στο αστικό περιβάλλον, η εκμετάλλευση που υφίστανται τα “μικρά ψάρια”, οι δυσκολίες επικοινωνίας και οι μικρότητες, το περιθώριο εν γένει. Έκανε ζουμ στα Εξάρχεια, στο σύστημα και τις αδικίες του.
Δεν ξέρω πώς θα τον θυμάμαι. Ως έναν άκρως “στρατευμένο” σκηνοθέτη, που εξέφραζε οξεία κριτική με πολιτικές προεκτάσεις; Ως έναν εναλλακτικό σκηνοθέτη, που μαζί με τον αείμνηστο Νικολαΐδη χρωμάτισαν, ο καθένας με τη δικιά του παλέτα, μια γκρίζα -κατ’εμέ- σελίδα του ελληνικού σινεμά; Ίσως και τα δύο.
Υ.Γ. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι (όντας καρκινοπαθής) πρόλαβε να δει, μια βδομάδα πριν, τον “ήρωα” του στην Παραγγελιά, Νίκο Κοεμτζή να πεθαίνει σαν το σκυλί. Τελικά το σύστημα θα αλλάξει ποτέ;
Μαρίνα Τσιτσιπάνη