(LA GUERRE EST DECLAREE/ DECLARATION OF WAR)
Σκηνοθεσία: Βαλερί Ντονζελί
Παίζουν: Βαλερί Ντονζελί, Ζερεμί Ελκαϊμ, Φρεντερίκ Πιερό, Ελίνα Λόουενσον
Διάρκεια: 100’
Αξιολόγηση: **
Η περίφημη «Αμελί» του Ζαν Πιερ Ζενέ η οποία εμφανίστηκε από το πουθενά στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2001 και έμεινε εκεί για μήνες προκαλώντας δάκρυα και χαμόγελα σε εκατομμύρια θεατές, εγκαινίαζε μια δεκαετία εν γένει αισιόδοξη όπου το βασικό ζήτημα για την πλειοψηφία των Ευρωπαίων ήταν η μοναξιά πίσω από τις κλειστές πόρτες των γειτόνων μας. Έκτοτε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι, διαπιστώσαμε πως στο λογαριασμό προστέθηκαν κι άλλες, πιο σκληρές δυστυχίες. Ωστόσο, το φαινόμενο «Αμελί» συνέχισε ακάθεκτο. Πολλές ταινίες ακολούθησαν τα χνάρια της, επιδιώκοντας έναν παραμυθένιο ρεαλισμό, μια τρυφερή μετάπλαση και άρση των δυσλειτουργιών του σύγχρονου μητροπολιτικού τρόπου ζωής. Συχνά αποτύγχαναν. Το να προσθέτεις στην αρχή το «μια φορά κι έναν καιρό» δε γεννά αυτόματα το παραμύθι. Η αμελίστικη «Odette Toulemonde» πριν από 5 χρόνια κατέληγε, κόντρα σε δυο αιώνες φεμινισμού, να υπερασπίζεται την κουζίνα ως βασίλειο της γυναίκας.
Φέτος, μετά τους «Ανώνυμους ρομαντικούς», το «Πολεμώντας για τη νίκη» έρχεται και πάλι από τη Γαλλία, ως μια ακόμα παραλλαγή του είδους. Αυτή τη φορά το θέμα είναι ασήκωτο: ένα νεαρό ζευγάρι μαθαίνει πως το δίχρονο αγοράκι τους, ο Αδάμ, είναι βαριά άρρωστο και μπροστά τους ξετυλίγονται 5 χρόνια επεμβάσεων και θεραπειών. Ωστόσο, η ταινία ηθελημένα διαλέγει την ίδια στιγμή να το ελαφρύνει. Ζεστά κάδρα, πολύ μουσική, καρτποσταλικά φλας μπακ στη γνωριμία του ζευγαριού σε ανέμελα πάρτι. Το παιδάκι δε θα το δούμε να υποφέρει και νιώθουμε πάντα πως θα σωθεί.
Έτσι, πραγματικό θέμα της ταινίας γίνεται το νεαρό ζευγάρι, η ανέμελη γενιά μας που ξαφνικά καλείται να αντιμετωπίσει πράγματα που ποτέ δεν φαντάστηκε. Στη θέση του άρρωστου μικρού θα μπορούσε να είναι η μακροχρόνια ανεργία ή το απλήρωτο δάνειο. Ωστόσο, και αυτό αναπτύσσεται σκαριφηματικά: απιθανότητες, τραγουδάκια, αγκαλιές και φιλιά.
Έχω αρχίσει να γίνομαι ξινός και πικρός στις κριτικές μου. Η ταινία έχει τις στιγμές της, είναι γλυκά πρωτόλεια και αθώα. Όμως, είναι πολλοί και οι μικροί Αδάμ που δεν πρόκειται να σωθούνε – όσο και αν αγκαλιαζόμαστε – τα επόμενα χρόνια στα ερημωμένα, «οικονομικώς εξυγιασμένα» νοσοκομεία μας.
Δημήτρης Δρένος
www.nibblingthevisible.blogspot.com