Να νιώθεις στο κορμί τη φθινοπωριάτικη αύρα, να ρουφάς την υγρασία του Οκτώβρη, να κυριεύεσαι από τη γλύκα της αλλαγής των εποχών και να θέλεις όλα αυτά να τα μεταφέρεις στο χαρτί. Να θέλεις να μοιραστείς τη μικρή τούτη ευτυχία των στιγμών και να μη μπορείς. Αδυναμία έκφρασης των συναισθημάτων στους καιρούς της απόγνωσης και του ζόφου. Εντός μας πλέον κατοικεί η ομίχλη. Πυκνή, να την κόβεις με το μαχαίρι, θολώνει το νου, νεκρώνει τις αισθήσεις. Αδυναμία, ανημπόρια. Το φως, να’ το, εκεί στο βάθος. Οι δυνάμεις μας μάς προδίδουν. Η διάθεσή μας μάς προδίδει. Και απομακρύνεται το φως και παραμένουμε σε όλο και πιο βαθύ σκοτάδι, έρεβος και νύχτα πολική. Είμαστε θύματα κακοποίησης. Θύματα επανειλημμένων βιασμών. Περιφερόμαστε στους δρόμους αγκομαχώντας, ζωντανοί νεκροί, θύματα ενός πολέμου που δεν κηρύξαμε, ενός πολέμου που μας έβαλαν απέναντι στον εχθρό άοπλους, χωρίς σχέδιο, με μοναδικό σκοπό να μας εξοντώσουν. Κυνικώς σκεπτόμενοι, όσο λιγότεροι μείνουμε… τόσο λιγότερα στόματα, τόσο λιγότερες συντάξεις, τόσο λιγότεροι μισθοί. Κι όσοι καταφέρουν να επιβιώσουν ψυχικά και σωματικά, εξαθλιωμένοι όντες, άβουλοι θα είναι και εύπεπτο κρέας για τις μηχανές του συστήματος «αξιών» που οικοδομείται.
Εικόνες από το ζοφερό μέλλον, από την επόμενη μέρα μετά την καταστροφή. Πόσο γρήγορα το μέλλον γίνεται παρόν! Πόσο γρήγορα έφτασε η καταστροφή κι εμείς γίναμε τα θύματά της!
Μέσα σε μαύρες σκέψεις, βιωματικές πλέον και όχι σε επίπεδο θεωρητικό, αναμένω το επόμενο χτύπημα. Σκαρφίζομαι τρόπους να αμυνθώ αλλά καταλήγω στο μάταιο της προσπάθειας εάν το επιχειρήσω μόνος. Χρειάζομαι κι άλλους ανθρώπους, όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Και με τις σκέψεις αυτές βλέπω κάπου μια αχτίδα ήλιου και θυμάμαι τον ποιητή «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Μωρέ, έτσι είναι, δουλειά θέλει και ας το αποφασίσουμε. Να ενώσουμε τα χέρια σφιχτά, να κάνουμε έναν τεράστιο κύκλο που θα πνίξει τα ερπετά ένθεν κακείθεν των συνόρων. «Η Ιστορία πέθανε. Ζήτω η Ιστορία!». Γιατί τίποτε δεν πεθαίνει, τίποτε δεν τελειώνει, όλα συνεχίζονται. Και τα θύματα σύντομα μετατρέπονται σε θύτες κι ο κόσμος αλλάζει και οι άνθρωποι ζούνε. Και είναι συναρπαστική η περιπέτεια της καθημερινότητας. Δεν είναι φυλακή, είναι δημιουργία, η αληθινή ζωή. Κι αυτήν την περιπέτεια δεν έχουμε σκοπό να τη χαρίσουμε σε κανέναν.
Αγαπημένοι μου, δεν είναι όλα αυτά θεωρητικούρες και ευχολόγια. Είναι ένας δρόμος. Μία πρόταση για να τους πάρει ο διάολος. Δε νομίζω να πιστεύετε ακόμη πως όλα αυτά που μας έχουν φορτώσει είναι μονόδρομος! Είμαι βέβαιος ότι έχετε αντιληφθεί πως το σχέδιό τους απέτυχε. Πως «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» και Δανιμαρκία δεν είναι μόνον Ελλάδα (όπως προσπαθούν να μας πείσουν), είναι ολόκληρη η Ευρώπη αλλά και η Αμερική. Άρα, ας μη φοβόμαστε άλλες προτάσεις εξόδου από την κρίση που προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι ανεφάρμοστες.
Μαζί, με τρυφερότητα κι αλληλεγγύη, θα τους νικήσουμε. Και τον επόμενο Οκτώβριο θα ρουφάμε τη μυρωδάτη φθινοπωρινή υγρασία και θα κοιτάζουμε κατάματα το φως. Εμείς κι όχι αυτοί!
Στράτος Κερσανίδης