Το μεγάλης σκληρότητας και έντασης μυθιστόρημα της Φρίντας Μπιούμπι Σχέσεις Οργής ανεβαίνει στο θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ (Βασιλίσσης Όλγας 35, τηλ. 2310832060), σε σκηνοθεσία Άννας Βαγενά και θεατρική διασκευή της σκηνοθέτιδας και του Γιάννη Τσίρου.
Η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου επέλεξε συνειδητά να έρθει αντιμέτωπη με ένα εξαιρετικά δύσκολο θέμα, ένα θέμα ταμπού, καθώς το έργο καταπιάνεται με την ιστορία μιας τετραμελούς οικογένειας της ελληνικής επαρχίας, όπου ο πατέρας διατηρεί ερωτικές αιμομικτικές σχέσεις με την ανήλικη κόρη του. Και, δυστυχώς, αυτό συμβαίνει ενώ η μάνα το γνωρίζει, αλλά επιλέγει να σιωπήσει, αντί να δράσει και να βοηθήσει, να προστατεύσει ως οφείλει την κόρη της καταγγέλλοντας τον πατέρα στις αρχές. Όπως ακριβώς επιλέγει και ο γιος της οικογένειας. Η παράσταση είναι πραγματικά μια γροθιά στο στομάχι. Σε όλη τη διάρκειά της το κοινό νιώθει εξαιρετικά άβολα εξαιτίας της διαδοχής σκηνών και εικόνων απίστευτης φρίκης και ωμότητας.
Η συγγραφέας, δίχως να φοβάται να παραθέσει τη γυμνή σκληρή αλήθεια, μια αλήθεια που σοκάρει και συγκλονίζει, κατορθώνει να αναγκάσει το κοινό να κοιτάξει κατάματα μια κατάσταση που αποδεδειγμένα υπάρχει: την πραγματικότητα όπως τη βιώνουν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά, μα που επιμελώς (και ίσως και για κάποιους βολικά;) κρύβεται πίσω από κλειστά παράθυρα, σφαλισμένες πόρτες, μάτια που δε βλέπουν και αφτιά που δεν ακούν. Θύτης και ένοχος δεν είναι μόνο αυτός που σακατεύει τα σώματα και τις ψυχές αθώων παιδιών, στερώντας τους όχι μόνο την παιδική ηλικία και την αθωότητα, αλλά και την προοπτική για ένα όμορφο μέλλον, για μια ζωή χωρίς φόβο, πίκρα, πόνο και ατέλειωτη θλίψη, αλλά και όλοι αυτοί που τον προστατεύουν συνειδητά, συγκαλύπτοντας τη φρίκη μέσα σε ένα πέπλο σιωπής, θελημένης άγνοιας και αδιαφορίας.
Η παράσταση ξεκινά και τελειώνει με έναν θάνατο. Το θάνατο του ενόχου. Ωστόσο, παρά την τιμωρία του βιαστή πατέρα, η ουσία είναι πως για την κόρη δεν αλλάζει τίποτα. Τα γεγονότα του παρελθόντος είναι αδύνατο να διαγραφούν και η τιμωρία δεν αναιρεί το έγκλημα. Η κόρη είναι παραδομένη στη μοίρα της, οι πληγές στο σώμα και την ψυχή θα είναι πάντα εκεί. Πληγές που προκλήθηκαν όχι μόνο από τον πατέρα, αλλά και από την κοινωνία που αδιαφόρησε, από τις αρχές που λοιδορούσαν γυναίκες-θύματα κακοποίησης, όταν αυτές προσπαθούσαν να καταγγείλουν βιασμούς, από τον αδελφό που ήταν τελείως αδύναμος, αλλά και από τη μάνα, που την ώρα της ανάγκης απλά σιώπησε.
Πολύ δυνατή η σκηνοθεσία της Άννας Βαγενά, με τη δράση να εξελίσσεται όχι μόνο μέσω διαλογικών σκηνών, αλλά και μέσω αφήγησης και μονολόγων των ηρώων. Εμπνευσμένο το σκηνικό του Δημήτρη Πρέβε με τα νάιλον που, σε συνδυασμό με τους υπέροχους φωτισμούς του Βλάση Σκουλή, προσέδιδαν μεγάλη ένταση και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στις σκηνές όπου οι ηθοποιοί βρίσκονταν και έπαιζαν πίσω από αυτά. Πολύ καλή η Κατερίνα Θεοχάρη (κόρη), η Άννα Βαγενά εξαιρετική όπως πάντα ερμήνευσε το ρόλο της μητέρας με εσωτερικότητα και δύναμη, ενώ συγκλονιστικός ήταν ο Πασχάλης Τσαρούχας, ο οποίος αναμετρήθηκε με τον πάρα πολύ δύσκολο και απαιτητικό ρόλο του πατέρα.
Δελίνα Βασιλειάδη