10 ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Γράφει η Δελίνα Βασιλειάδη

1) Έκθεση – Εικαστική δράση “Εξ(ισ)ώση”

Μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης παρουσιάζει την Έκθεση – Εικαστική δράση “Εξ(ισ)ώση”, όπου οι εικαστικοί Philippe Laferrière και Χρήστος Αλαβέρας θα παρουσιάσουν μια εγκατάσταση η οποία θα περιλαμβάνει όχι μόνο έργα τόσο από όλη την πορεία τους στην τέχνη, αλλά και επίκαιρα δημιουργήματα που αφορούν στην κρίση της εστίας, ως γενικότερη έννοια. Οι ζωγραφικές χειρονομίες των δύο διαφορετικών ζωγράφων, μέσα από την αντιπαράθεση δύο διαφορετικών δυναμικών, συνδέονται σε ένα σύνολο. Αυτό που επιδιώκεται είναι η σύνθεση ως η βασική ουσία για το κτίσιμο μιας εστίας. Ελλάδα και Γαλλία, δύο τόποι που έχουν δώσει μεγάλα βήματα στην παγκόσμια πνευματική εξέλιξη και επίσης έχουν δοκιμαστεί μέσα από πνευματικές αντιπαραθέσεις.

2) 3 εκθέσεις: Μιχαηλίδου, Παναγοπούλου, Παπανικολάου.

Μέχρι τις 16 Δεκεμβρίου η Myrό Gallery φιλοξενεί τρεις καλλιτέχνες, τους Νίνα Μιχαηλίδου, Νίνα Παναγοπούλου και Δημήτρη Παπανικολάου.

Η Νίνα Μιχαηλίδου, εικαστική καλλιτέχνις, απόφοιτος του τμήματος Καλών Τεχνών – Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, πειραματίζεται έντονα με διάφορες μορφές τέχνης. «Η έκθεσή μου στην Myrό Gallery αποτελείται από μια σειρά ζωγραφικών έργων μεγάλων διαστάσεων, αποτυπωμένα με κάρβουνο πάνω σε καφέ και λευκό στρατσόχαρτο. Σκοπό τους είναι να βάλουν τον θεατή να σκεφτεί την σχέση μεταξύ κτιρίων και μασκών, να προβληματιστεί και να ψάξει τι κρύβεται πίσω από αυτά τα άχρωμα και απόμακρα προσωπεία.»

Η Νίνα Παναγοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Πήρε μαθήματα σχεδίου στα εργαστήρια των Τίμου Μπατινάκη και Μιχάλη Βελούδιου, είναι απόφοιτος Μεταπτυχιακού στις καλές τέχνες από το University for the Creative Arts. Η καλλιτέχνις σχολιάζει «Η ζωγραφική μου εξερευνά κυρίως την έννοια της ανθρώπινης φιγούρας μέσα στο τοπίο στην οποία χρησιμοποιώ τεχνική ελαιογραφίας. Τα περισσότερα έργα κυμαίνονται σε χρωματικές κλίμακες του μπλε και του μωβ. Μέσα στο έργο μου μελετώ την προσωπογραφία με αφηρημένα στοιχεία, καθώς με ενδιαφέρει η ψυχολογική κατάσταση του αντικειμένου στην οποία συχνά προσθέτω στοιχεία ρεαλισμού και εξπρεσιονισμού. Θεματολογικά… εξετάζονται συμβολικά οι έννοιες του έρωτα, του θανάτου και της γέννησης-βάφτισης. Ζωγραφίζω με αφορμή την ασπρόμαυρη φωτογραφία από την οποία εφεύρω στο μυαλό μου τα χρώματα κατά τη διαδικασία δημιουργίας. Τα έργα με το θέμα της βάφτισης δημιουργήθηκαν στην Ιρλανδία, μια καθολική χώρα στην οποία τα αβάφτιστα παιδιά κλείνονταν σε ειδικά ορφανοτροφεία και υποσιτίζονταν -έτσι συχνά πέθαιναν- και τα σώματά τους τα στοίβαζαν σε ομαδικούς τάφους. Έτυχε να περπατάω αμέριμνη πάνω σε έναν από αυτούς του τάφους κατά τη διάρκεια ενός art residency και η συνειδητοποίηση του που βρισκόμουν με έκανε να φτιάξω αυτούς του πίνακες. Το επόμενο χρονικά τοποθετημένο έργο είναι το παιδί στη βρύση το οποίο συντονίζεται με την επιστροφή μου στην Ελλάδα συμβολίζει μια συμβολική ευαίσθητη βάφτιση. Οι δύο μεγάλες προσωπογραφίες είναι δυο συμβολικά πρόσωπα στα οποία η αφαίρεση και ο ανθρώπινος ρεαλισμός κυριαρχούν. «Κάθε που αγκαλιάζω έναν άνθρωπο, Κύριε, θαρρώ πως κρεμιέμαι από το λαιμό Σου» (Από τη συλλογή του Νικηφόρου Βρεττάκου «Ἡλιακὸς Λύχνος»)».

Ο Δημήτρης Παπανικολάου γεννήθηκε στην Αθήνα. Από το 2000 έως το 2007 μαθητεύει κοντά στη ζωγράφο και χαράκτρια Ελισάβετ Διονυσοπούλου, ενώ από το 2010 είναι μέλος της ομάδας τέχνης ΣΗΜΕΙΟ που διατηρεί ατελιέ στο κέντρο της Αθήνας με καθηγητές τους ζωγράφους Γιώργο Ρόρρη και Κάλλια Τριανταφύλλου. Ο Επιμελητής κ. Πάρης Καπράλος επισημαίνει πως «Τα πρόσωπα στην ζωγραφική του Δημήτρη Παπανικολάου σε αρπάζουν από το χέρι και σε βάζουν στις δικές τους πραγματικότητες. Ο αθηναίος καλλιτέχνης είναι εξαιρετικά αγαπητός στην πόλη του για την ειλικρίνεια και ευθύτητα της ζωγραφικής του, που υπηρετεί με συνέχεια και συνέπεια τα τελευταία 25 χρόνια. Ζωγράφος παλαιάς κοπής, αλλά φρέσκων και ζωντανών αντιλήψεων, ο Παπανικολάου προσπαθεί να αντικατοπτρίζει στα έργα του το πνεύμα της εποχής όπως γράφει στον καταληκτικό αποδέκτη της, τον Άνθρωπο».

3) Αναδρομική έκθεση του Φώνη Ζογλοπίτη

Μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2017 το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο φιλοξενεί την αναδρομική έκθεση του γνωστού καλλιτέχνη Φώνη Ζογλοπίτη σε επιμέλεια Νίκου Μυκωνιάτη. Ώρες λειτουργίας της έκθεσης: από Δευτέρα έως Παρασκευή από τις 09:00 μέχρι τις 12:00 και από τις 17:00 μέχρι τις 21:00 και το Σάββατο από τις 09:00 μέχρι τις 14:00.

4) Κοινοί Ιεροί Τόποι στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο: Το φαινόμενο διαμοιρασμού και διαχωρισμού. Η διαπερατότητα των ορίων μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων.

Μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2017 διοργανώνεται από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το Δήμο Θεσσαλονίκης η έκθεση Κοινοί Ιεροί Τόποι στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο: Το φαινόμενο διαμοιρασμού και διαχωρισμού, η οποία θα λάβει χώρα σε τρεις διαφορετικές τοποθεσίες, το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Γενί Τζαμί.

Το πρώτο μέρος της έκθεσης στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης προσφέρει στον επισκέπτη μια εμπειρία που βασίζεται στη σύζευξη της σύγχρονης τέχνης με την ανθρωπολογική έρευνα. Η ανθρωπολογική μαρτυρία περιγράφει ιερά αφιερωμένα σε προφήτες και πατριάρχες, στην Παναγία και σε αγίους που τιμώνται από διαφορετικές θρησκείες. Παράλληλα, τα έργα σύγχρονης τέχνης λειτουργούν ως νέοι τόποι διαπραγμάτευσης εννοιών του ιερού. Φωτογραφίες, έργα τέχνης, εικόνες, ανθρωπολογικά τεκμήρια συμπλέκονται ανανοηματοδώντας την έννοια της θρησκευτικής συνύπαρξης. Μέσω των έργων σύγχρονης τέχνης τίθενται ερωτήματα γύρω από τη δύναμη των θρησκευτικών συμβόλων και παραδόσεων, καθώς και των πρακτικών οι οποίες βρίσκονται στον πυρήνα ή στις παρυφές της θρησκείας και της πίστης. Το δεύτερο μέρος της έκθεσης στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης παρουσιάζει ένα φωτογραφικό οδοιπορικό ακολουθώντας τις πολυποίκιλες γεωγραφίες και κοινότητες ιερών τόπων της Μεσογείου. Φωτίζει ενεργούς τόπους συνύπαρξης και αμοιβαιότητας, αλλά και, αντίθετα, περιπτώσεις διεκδίκησης που φτάνουν στα όρια της σύγκρουσης και του φυσικού διαχωρισμού. Όλα αυτά μέσα από ένα πανόραμα φωτογραφικών προσεγγίσεων, όπου το αρχειακό υλικό διαπλέκεται με το σύγχρονο φωτογραφικό ντοκουμέντο και η επιστημονική ερευνητική καταγραφή με τις προσωπικές αναμνηστικές φωτογραφίες των ίδιων των προσκυνητών και μυστών αυτών των τόπων. Το τρίτο μέρος της έκθεσης, στο Γενί Τζαμί, παρουσιάζει μια ιστορική αφήγηση της πόλης της Θεσσαλονίκης με έμφαση στις ωσμώσεις μεταξύ των τριών μεγάλων θρησκευτικών κοινοτήτων, ως μέρος τόσο του θεσμικού περιβάλλοντος, όσο και της συνύπαρξης σε καθημερινό επίπεδο. Θεσμικές επαφές, λαϊκές θρησκευτικές αλληλεπιδράσεις, μαρτυρίες περιηγητών και ιστορίες συνύπαρξης σε συγκεκριμένους ιερούς τόπους αναδεικνύονται ως πολύτιμα θραύσματα μιας εμπειρίας της πόλης που έχει πλέον απολεσθεί και μιας μνήμης που φθίνει: της Θεσσαλονίκης ως πόλης που κάποτε μοιράζονταν διαφορετικές εθνοτικές και θρησκευτικές κοινότητες.

5) Α Π Τ Ε Σ Ο Π Ε Σ

H ΓΚΑΛΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ ΛΟΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ φιλοξενεί μέχρι τις 5 Ιανουαρίου την έκθεση Απτές Οπές, όπου δύο εικαστικοί, η Βιργινία Μαστρογιαννάκη και ο Στρατής Ταυλαρίδης, συνεκθέτουν παρουσιάζοντας την τελευταία τους παραγωγή. Η ιστορικός τέχνης Θάλεια Στεφανίδου σημειώνει: «Κάτω από τον κοινό τίτλο Α Π Τ Ε Σ Ο Π Ε Σ, ο οποίος περιγράφει σχεδόν κυριολεκτικά το αποτέλεσμα της δράσης τόσο της Βιργινίας Μαστρογιαννάκη, όσο και του Στρατή Ταυλαρίδη, σηματοδοτείται ο κοινός τόπος που ενώνει την εικαστική διαδικασία και πράξη αυτών των δύο δημιουργών. Πρόκειται αναμφίβολα για έργα που υπαγορεύουν αυτόματα τη μεταφορά από την οπτική στην απτική αίσθηση. Και οι δύο καλλιτέχνες προκαλούν ιδιόρρυθμες “διαρρήξεις”, κάτι σαν “διακόρευση” του υλικού που ο καθένας τους έχει αποφασίσει. Η Βιργινία το μάρμαρο, ένα σκληρό και ανθεκτικό υλικό που το ζωγραφίζει αποφασιστικά με έντονο φωσφορίζον κίτρινο του κρόκου, αλλά και με σφήνα και πέλεκυ, δημιουργώντας έτσι από-σπάσματα από παρτιτούρες θορύβων. Ο Στρατής επιλέγει το χαρτί, ένα ευαίσθητο υλικό στο οποίο επεμβαίνει με χειρουργικό νυστέρι, υπομονετικά, ψύχραιμα και με λεπτότητα για να δημιουργήσει τα δαντελωτά, μουσικά του fractals. Δύο πλαστικά ιδιώματα, διαφορετικής Σχολής, αλλά, επί της ουσίας, πολύ κοντινής αισθητικής πρόκλησης. Κι ακόμη δύο εμπειρικές διαδρομές χειραγώγησης του ΕΓΩ, όπως επίσης και μεταμορφωτικές πράξεις/σκηνές απώλειας”.

6) Γιάννης Γαΐτης – «Ανθρώπινα Τοπία»

Η Γκαλερί ΕΙΡΜΟΣ παρουσιάζει μέχρι τις 13 Ιανουαρίου 2018 την εξαιρετική έκθεση του Γιάννη Γαΐτη «Ανθρώπινα Τοπία». Στην έκθεση αυτή ο επισκέπτης θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την εξέλιξη των προβληματισμών του Γαΐτη σε επίπεδο μορφής αλλά και κοινωνικής παρατήρησης. Σε διαδοχικές προσεγγίσεις αναδύονται μοτίβα τα οποία συμπλέκονται και αναπτύσσονται σε μια ζωγραφική ιδιόλεκτο. Κέντρο ο άνθρωπος ως μονάδα, αλλά και ως πλήθος, που σταδιακά στυλιζάρεται και συμπυκνώνεται εν τέλει ως σύμβολο στο χαρακτηριστικό ανθρωπάκι – σήμα κατατεθέν της δουλειάς του Γαΐτη, αλλά και αναπόσπαστο μέρος του αλφαβήτου της ελληνικής μεταπολεμικής τέχνης. Στα Ανθρώπινα Τοπία θα παρουσιαστεί μια σειρά χαρακτικών από το 1968 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Σε αυτήν την ενότητα θα περιλαμβάνεται και μία συνεργατική λιθογραφία που τύπωσε και συνυπέγραψε ο Γαΐτης μαζί με άλλους τρεις καλλιτέχνες με σκοπό να διατεθεί για την ενίσχυση των φοιτητών στο Παρίσι τον Μάη του ’68. Παράλληλα με τα χαρακτικά και δίνοντας το στίγμα μια πορείας θα εκτεθούν ζωγραφικά του έργα της δεκαετίας του ’60. Η έκθεση τέλος ολοκληρώνεται με κατασκευές, παιχνίδια και λάβαρα του καλλιτέχνη.

7) 6η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης: Φαντασιακές Εστίες.

Μέχρι τις 14 Ιανουαρίου 2018 η 6η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης με θέμα «Φαντασιακές Εστίες / Ιmagined Homes» μέσα από τα έργα 95 μεμονωμένων καλλιτεχνών και ομάδων μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι σε τέσσερις ηπείρους. Το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζει τα έργα των συμμετεχόντων καλλιτεχνών σε τέσσερις χώρους της Θεσσαλονίκης: στην έδρα του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Μονή Λαζαριστών, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης στην Αποθήκη Β1 στο λιμάνι Θεσσαλονίκης, σε χώρους του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και στην Αγιορειτική Εστία. Δημιουργοί από την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Βουλγαρία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ελλάδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ινδία, την Ινδονησία, το Ιραν, το Ισραήλ, την Ισπανία, την Ιταλία, την Κίνα, την Κολομβία, την Κούβα, την Κύπρο, τη Λετονία, το Μαρόκο, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νορβηγία, τη Νότιο Αφρική, τη Ρουμανία, τη Ρωσία, τη Σερβία, τη Σλοβακία, τη Σουηδία, την Τουρκία, την Τσεχία, την Τυνησία, τη Φινλανδία, τις Φιλιππίνες και το Χονγκ-Κονγκ καλούνται να πραγματευθούν τη φετινή θεματική, η οποία εκκινώντας από την παρούσα συγκυρία της έξαρσης του μεταναστευτικού προβλήματος, επικεντρώνεται στη ρευστότητα και το συνεχή επαναπροσδιορισμό του σπιτιού, της εστίας.

8) Μορφές και διάλογοι από τον Ισπανό ζωγράφο Miguel Ángel Vázguez Vera.

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης παρουσιάζει μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 2018 τόσο αρχαία αγγειογραφία όσο και σύγχρονες εικαστικές δημιουργίες του Ισπανού καλλιτέχνη Miguel Ángel Vázguez Vera, ο οποίος αντλεί την έμπνευση για τις δημιουργίες του από την αρχαία ελληνική τέχνη, με το ενδιαφέρον του να εστιάζει γύρω από τη διαλεκτική δυναμική της αγγειογραφίας των αρχαϊκών και κλασικών χρόνων στη σύγχρονη τέχνη: βρίσκει στη μελανόμορφη και ερυθρόμορφη αγγειογραφία έναν εξαιρετικό συνδετικό κρίκο του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον. Με το δεδομένο του πρωταγωνιστικού ρόλου της αρχαίας ελληνικής παράδοσης στη διαμόρφωση και την εξελικτική πορεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αναγνωρίζει και εκμεταλλεύεται στο έργο του τη δυνατότητα της ελληνικής αγγειογραφίας να αποτελέσει μία κοινή συμβολική γλώσσα επικοινωνίας του σύγχρονου ανθρώπου μέσω της σύνδεσής του με την πολιτιστική του κληρονομιά. Πρόθεση του καλλιτέχνη είναι να καταδείξει μέσα από το έργο του τη διαχρονικότητα και την πολυλειτουργικότητα της τέχνης. Η έκθεση αναπτύσσεται σε τρεις θεματικές ενότητες: H πρώτη περιλαμβάνει σχέδια παραστάσεων από αγγεία αρχαϊκών και κλασικών χρόνων. Για τη δημιουργία τους ο καλλιτέχνης εφάρμοσε μία μέθοδο ψηφιακής αποτύπωσης, χρησιμοποιώντας αλλεπάλληλες και διαδοχικές φωτογραφικές λήψεις του κάθε αγγείου. Στις επόμενες ενότητες εκτίθενται πρωτότυπα ζωγραφικά έργα του καλλιτέχνη. Στη δεύτερη ενότητα παρουσιάζονται σχέδια – καταγραφές κάποιων σκέψεων και προβληματισμών του καλλιτέχνη, όπως προέκυπταν κατά τη διάρκεια της δημιουργίας των έργων του. Στην τρίτη και τελευταία ενότητα εκτίθενται εξήντα ένα σύγχρονα έργα στα οποία ο καλλιτέχνης, αναγνωρίζοντας τις παραστάσεις των αγγείων ως πεδία δημιουργικής έμπνευσης σε ένα πρώτο επίπεδο, τις αποτυπώνει λεπτομερώς και στη συνέχεια τις εντάσσει σε ευφάνταστες σύγχρονες συνθέσεις, κάποιες από τις οποίες αγγίζουν ευαίσθητα κοινωνικά θέματα ή απλά αποτυπώνουν σκηνές από τη σύγχρονη καθημερινότητα.

9) Πάρις Πρέκας και Μερόπη Πρέκα: δύο δημιουργοί, δύο κόσμοι

Μέχρι τις 28 Ιανουαρίου 2018 το Τελλόγλειο Ίδρυμα παρουσιάζει δύο εκθέσεις – αφιερώματα σε ένα σημαντικό ζευγάρι δημιουργών με πολύπλευρη καλλιτεχνική δράση, τον Πάρι και τη Μερόπη Πρέκα.

Στον εκθεσιακό χώρο του ισογείου θα παρουσιαστούν περισσότερα από εκατό έργα του Πάρι Πρέκα (ζωγραφικά, γλυπτά, κοσμήματα και έπιπλα), αντιπροσωπευτικά των βασικών σταθμών της καλλιτεχνικής του διαδρομής. Κάποια από αυτά παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό: έργα εμπνευσμένα από το Τείχος του Βερολίνου, καθώς και τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973, που απεικονίζουν την είσοδο του τανκ στο Πολυτεχνείο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα έργα του με θέμα το Δράμα της Κύπρου. “Η εικαστική γλώσσα είναι όπλο και δύναμη-γιατί η εικόνα δεν σβήνει ποτέ από την ψυχή και το μυαλό κι έχει την εν δυνάμει ικανότητα να αναγεννά την ελπίδα για τη νίκη του δικαίου”, έγραφε ο Πάρις Πρέκας. Παράλληλα, στον πρώτο όροφο του Τελλογλείου θα παρουσιαστεί η πορεία της Μερόπης Πρέκα με περισσότερες από 40 δημιουργίες της: υαλογραφίες (βιτρό) και ζωγραφικά έργα. Στον χώρο θα ζωντανέψει το εργαστήριο της καλλιτέχνιδας με τον πάγκο εργασίας, καθώς και αντικείμενα και εργαλεία της δημιουργικής της καθημερινότητας.

Τα έργα των εκθέσεων προέρχονται από την Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, ιδιωτικές συλλογές, καθώς και από τη συλλογή του ίδιου του ζεύγους των καλλιτεχνών.

10) ΤΕΜΠΛΟΝ, Άγιες μορφές, αόρατες πύλες πίστης, 20ός και 21ος αιώνας, 97 εκθέματα, ένα πανόραμα της νεοελληνικής θρησκευτικής τέχνης.

Μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου 2018 παρουσιάζεται η έκθεση ΤΕΜΠΛΟΝ. Άγιες μορφές, αόρατες πύλες πίστης, 20ός και 21ος αιώνας, που διοργανώνεται από το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης, το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη και την MVN Consultants, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης, το οποίο, συνεχίζοντας την παράδοση των τελευταίων χρόνων, οργανώνει θεματικές εκθέσεις µε ιδιαίτερο κάθε φορά επιστημονικό ενδιαφέρον, που σχετίζονται µε τα εκθέματά του, τις εκφάνσεις του βυζαντινού και του μεταβυζαντινού πολιτισμού γενικότερα και του αντίκτυπου που είχε στη νεότερη και τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία. Φυσικό σύνορο ανάμεσα στον ανθρώπινο κόσμο (κυρίως ναός) και τον επουράνιο (Ιερό Βήμα), το τέμπλο συνιστά συμβολικό σημείο συνάντησης του νοητού και του αισθητού, του επέκεινα και του εφήμερου. Ειδικότερα, τα εκκλησιαστικά τέμπλα (εικονοστάσια) συγκροτούν τις πιο χαρακτηριστικές και επιβλητικές αρχιτεκτονικές και διακοσμητικές ενότητες του εσωτερικού χώρου των νεοελληνικών ναών. Στο πλαίσιο της έκθεσης επιχειρείται μια ανάγνωση του τέμπλου ως σύνθετη λατρευτική, καλλιτεχνική και πολιτισμική αναπαράσταση, παρακολουθώντας την εξέλιξή του μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα ναών από τον 19ο αιώνα έως σήμερα. Ενενήντα επτά εκθέματα, έργα σπουδαίων καλλιτεχνών (Κόντογλου, Εγγονόπουλος, Βασιλείου, Παρθένης, Γλιάτας, Κοψίδης κα) συγκροτούν ένα πανόραμα της νεοελληνικής θρησκευτικής τέχνης.