50 Song Memoir
OK Computer OKNOTOK 1997 2017
Yellow
Midsummer Moons
Utopia
Έτοιμοι δύο
Villains
Τσάι γιασεμιού
The Velvet Underground & Nico
Who Built the Moon?
Γράφει η Έφη Παλιοτζήκα
- The German Years 1977-1999 – Moondog: προϊόν της τελευταίας παραγωγικής μουσικής εικοσαετίας του «Βάικινγκ της 6ης Λεωφόρου», όταν πια είχε μετεγκατασταθεί από την Αμερική στην Γερμανία. Κλασική και τζαζ αναμειγνύονται σε συνθέματα μινιμαλιστικού χαρακτήρα.
- Villains – Queens of the Stone Age: Σίγουρα αποτελεί μια από τις πιο πολυσυζητημένες κυκλοφορίες του 2017, τόσο για την μετατόπιση του ύφους της μπάντας όσο και για το ετερόκλητο στυλ των κομματιών.
- Τσάι γιασεμιού – Αρλέτα: Χωρίς συστάσεις, ένας γλυκόπικρος απόηχος της φετινής χρονιάς που πρώτη φορά κυκλοφόρησε το 1996.
- 40 χρόνια Μπέλλου : Ολόφρεσκη επανέκδοση της συλλογής που κυκλοφόρησε το 1987, με αποκατεστημένα τα 28 λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια που ηχογράφησε η Σωτηρία Μπέλλου μεταξύ 1966-1984.
- Sceleton tree – Nick Cave and The Bad Seeds: Η τελευταία δουλειά (2016) του μουσικού φαινομένου Nick Cave που μετά την πολυσυζητημένη sold-out συναυλία του αναμένεται ξανά στα καθ’ ημάς τον Ιούνη. Ένα σκοτεινό άλμπουμ, απ’ το οποίο ξεχώρισαν αμέσως τα Jesus alone και Girl in Amber.[wp_ad_camp_1]
- 50 Song Memoir – The magnetic Fields: Το ενδέκατο κατά σειρά άλμπουμ τους σε γνώριμο indie ύφος κυκλοφόρησε μέσα στο 2017 η μπάντα του Stephin Merritt. Τη θέση της αγάπης ( 69 love songs) παίρνει πλέον η ανάμνηση και η μετατόπιση σε μια εμφανώς πιο μελαγχολική τονικότητα είναι εμφανής.
- Who Built the Moon? – Noel Gallagher’s High Flying Birds: Πόσες φορές θα χρειαστεί να ακούσουμε τους αδερφούς Gallagher χώρια για να πάρουμε απόφαση πως οι Oasis αποτελούν παρελθόν; Ίσως αυτή να ναι η χαριστική βολή, καθώς ο ώριμος πλέον Νόελ φτιάχνει κάτι που μας πείθει για το ότι μπορεί να σταθεί μουσικά επάξια στη σόλο του καριέρα. Εδώ να σημειωθεί ότι κυκλοφόρησε μόλις μια βδομάδα μετά το νέο άλμπουμ του Λίαμ As You Were.
- Utopia– Björk: Μετά την αποτυχία του Vulnicura του 2015 να την επαναφέρει στο μουσικό προσκήνιο –έφυγε άραγε ποτέ; Θα αναρωτηθούν κάποιοι–, η Björk επανέρχεται δυναμικά, με ένα άλμπουμ που ξεχειλίζει ευαισθησία. Ήδη από το «The Gate» που ήδη από τον Σεπτέμβρη προλόγιζε τον εβδομηντάλεπτο (!) νέο δίσκο, είχε γίνει αισθητή η οργανική σύνδεση των κομματιών με τα βίντεοκλιπ τους σε ένα μουσικό έπος.
- Το Hip Hop της Μεσογείου – Αντίποινα & Social Waste: Μια ανεξάρτητη παραγωγή που έμπλεξε όμορφα τους ήχους παραδοσιακών οργάνων με το χιπ-χοπ.
- Loneliness Road – Jamie Saft, Steve Swallow, Bobby Previte with Iggy Pop: Για τους λάτρεις της jazz, μια ευχάριστη μουσική έκπληξη με τον θρύλο Iggy στα φωνητικά σε τρία από τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου.[wp_ad_camp_1]
- Dunkirk (Original Motion Picture Soundtrack)- Hans Zimmer: Το κινηματογραφικό σάουντρακ μιας εκ των πιο επιτυχημένων ταινιών της χρονιάς που μας πέρασε, δια χειρός του συνθέτη που επένδυσε ταινίες όπως το Inception και το Interstellar.
- Midsummer Moons – John Zorn: ένα εκ των πέντε άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο παραγωγικότατος συνθέτης μέσα στο 2017. Δύο κιθάρες και πηγή έμπνευσης η Σελήνη και ο Σέξπηρ, μουσικό αποτέλεσμα σαν όνειρο θερινής νυκτός –δεν κυκλοφόρησε άλλωστε τυχαία μέσα στον Ιούνη–.
- Hitchhiker – Neil Young: Ροκ ρυθμοί, με μια έντονη απόχρωση φολκ, βασισμένο σε ηχογραφήσεις που έκανε ο Young με τον Briggs κάπου στα 70’s. Ένα άλμπουμ που όντως θυμίζει να ναι βγαλμένο από μια άλλη εποχή, αλλά κρατά ψηλά τον πήχη.
- OK Computer OKNOTOK 1997 2017– Radiohead: Για τους πιστούς των Radiohead ίσως ήταν κάποιου είδους απάντηση στο ερώτημα: Ok computer ή Kid A; Μια νοσταλγική επιστροφή στις καλές μέρες του συγκροτήματος, με τραγούδια που ήρθαν για να μείνουν όπως το «Man of War» και το «I promise».
- The Smiths – The Smiths: Αγνοώντας το επικείμενο άλμπουμ του Morrissey, εδώ απλά επισημαίνουμε έναν από τους λόγους που το βρετανικό συγκρότημα παραμένει διαχρονικά σημείο μουσικής αναφοράς από την κυκλοφορία του πρώτου του άλμπουμ το 1984.[wp_ad_camp_1]
- The Velvet Underground & Nico- Velvet Underground & Nico: ένα άλμπουμ που δε χρειάζεται συστάσεις, καθώς κυκλοφόρησε το 1967 και είναι προϊόν της καλλιτεχνικής περιοδείας του Andy Warhol στην οποία η μπάντα τον ακολούθησε –εξ’ ου και η διάσημη μπανάνα του εξωφύλλου–.
- Kind of Blue – Miles Davis: κυκλοφόρησε το 1959 και συγκαταλέγεται ανάμεσα στα είκοσι κορυφαία άλμπουμ όλων των εποχών, ένας δίσκος-ευαγγέλιο για κάθε λάτρη της jazz.
- Έτοιμοι δύο – The Boy: πρόσφατα ο Αλέξανδρος Βούλγαρης επένδυσε μουσικά και την ταινία Το τελευταίο σημείωμα, ωστόσο η κυκλοφορία του προσωπικού του άλμπουμ τον Αύγουστο πιστός πάντα στο ιδιαίτερό του στυλ.[wp_ad_camp_1]
- Yellow – Paradise: Το παρθενικό άλμπουμ της νεοσύστατης μπάντας του frontman των Madrugada, Sivert Høyem, που μετά από χρόνια σόλο καριέρας σχημάτισε μαζί με τους Rob Ellis, Simone Butler και Rob McVey τους Paradise. Απ’ τα –μόλις– τέσσερα κομμάτια ξεχωρίζει σίγουρα το «Crying».
- Something else- The cranberries: μεταφορές σε acoustic των γνωστότερων κομματιών του συγκροτήματος, που μπορεί να μη θυμίζει όντως «κάτι άλλο» αλλά σίγουρα ακούγεται απνευστί.
