Πλανήτης Στοκχόλμη, Νοέμβρης 2011. Κι εκεί που νόμιζα ότι τέρμα για φέτος οι φεστιβαλικές εξορμήσεις, να που συνεχίζω την κινηματογραφική περιήγηση μεταφέροντας τον κινηματογραφικό μίτο από την υγρή και φασαριόζα Θεσσαλονίκη, στην παγωμένη και σινεμασκόπ πολύχρωμη Στοκχόλμη με την απίστευτη ποιότητα ζωής και την τόσο «προχωρημένη» κοινωνία. Με ρακόρ, την πηχτή ομίχλη που στη Στοκχόλμη φέρνει τη μακρά σε διάρκεια νύχτα (αυτή την εποχή νυχτώνει στις 15.30). Το ταξίδι αναψυχής στη Στοκχόλμη αποκτά αίφνης σινεφιλικό χαρακτήρα. Περί 22ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Στοκχόλμης ο λόγος. Ένα Φεστιβάλ «μικρό» για τα παγκόσμια δεδομένα, που αριθμεί 22 έτη ζωής και που με σταθερούς βηματισμούς τα τελευταία χρόνια «ενηλικιώνεται» επιτυχώς και αποκτά φωνή στο ευρωπαϊκό φεστιβαλικό γίγνεσθαι. Ομολογώ βέβαια τη διακριτική έως ανύπαρκτη γοητεία που ασκεί στους κατοίκους της Στοκχόλμης το Φεστιβάλ διότι αναζητώντας την κεντρική έδρα του, μπερδεύτηκα και μπήκα σε γιγάντιο και τιγκαρισμένο multiplex. Ρωτώντας τους θαμώνες και υπαλλήλους για την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσω, διαπίστωσα ότι ουδείς γνώριζε την οντότητα του Φεστιβάλ και ας ήταν ή έδρα του ένα τετράγωνο πιο κάτω…
Με ένα μπουκέτο 160 περίπου ταινιών (με τις περισσότερες απ’ αυτές με αγγλικούς υπότιτλους) από όλο τον κόσμο, να προβάλλονται σε 9, διαφορετικές και απομακρυσμένες η μία απ’ την άλλη, αίθουσες από τις 10 το πρωί έως τις 12 το βράδυ. Με εισιτήριο 70 κορώνες (περίπου 8 ευρώ). Δώδεκα φεστιβαλικές μέρες και νύχτες με φιλμ που κατανέμονται σε πολλές κατηγορίες και τμήματα. Διαγωνιστικό, Open Zone, ματιές στην Ασία, ειδικές προβολές (εκεί παιζόταν το τελευταίο φιλμ της Αν Φοντέν «Ο χειρότερος εφιάλτης μου» με την πρωταγωνίστρια Ιζαμπέλ Ιπέρ να βραβεύεται για το σύνολο του έργου της), μικρού μήκους διαγωνιστικό, ανεξάρτητοι Αμερικανοί, ταινίες από τη Λατινική Αμερική, ρετροσπεκτίβα στο έργο του Μεξικανού σκηνοθέτη Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου, animation, ντοκιμαντέρ, twilight zone… Αλλά και ταινία έκπληξη, προβολές work in progress, ειδική διαγωνιστική κατηγορία πρωτοεμφανιζόμενων, επιμορφωτικά σεμινάρια (όχι, δεν τα ονομάζουν masterclass…) του τύπου «Σουηδικό έγκλημα, τα σκοτεινά μυθιστορήματα που εμπνέουν τους δημιουργούς» (το φάντασμα του Στιγκ Λάρσον στοιχειώνει απ’ άκρη σ’ άκρη την πόλη με το trailer του the feel bad film of Christmas, «Το κορίτσι με το τατουάζ» του Φίντσερ να προβάλλεται παντού στην πόλη).
Ανάμεσα στα φιλμ που ξεχωρίζουν στο καλαίσθητο έντυπο πρόγραμμα του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Στοκχόλμης μπορεί κανείς να ξεχωρίσει το «50/50» του Αμερικανού Τζόναθαν Λέβιν, το «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» του Σουηδού Άλφρεντσον, το πολυαναμενόμενο «Shame», το «Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν» του Σιν Ντέρκιν, αλλά και τα τελευταία φιλμ των Κρόνεμπεργκ, Κιμ Κιμ Ντουκ, Κρίστοφερ Μπόε, Καουρισμάκι, Μιράντα Τζουλάι κ.ά.
Αλλά Κινηματογραφικό Φεστιβάλ δεν είναι μόνο σελιλόιντ. Είναι και περιπλάνηση στο μαγικό κόσμο του περισπούδαστου Αυστραλού διευθυντή φωτογραφίας Κρίστοφερ Ντόιλ, συζητήσεις Face2Face με σκηνοθέτες, ηθοποιούς, παραγωγούς, θεωρητικούς του κινηματογράφου. Είναι φυσικά και πάρτι θεματικά όπως αυτό της έναρξης με θέμα «Κουρδιστό Πορτοκάλι»…
Αλλά Φεστιβάλ είναι και βραβεία, δεκαέξι συνολικά. Φέτος, το διάσημο μπρούντζινο αλογάκι (με τα 7,3 κιλά του, το βαρύτερο βραβείο παγκοσμίως) απονεμήθηκε από την πενταμελή κριτική επιτροπή στο φιλμ «Oslo, August 31» του Δανού Χοακίμ Τρίερ (πέρσι το βραβείο πήγε στο καθηλωτικό αμερικάνικο «Winter’s Bone» της Ντέμπρα Γκράνικ και πρόπερσι στον thought provoking «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου).
Τα άλλα βασικά βραβεία:
Καλύτερης ηθοποιού: Yohanna Idha στο σουηδικό «Certain People»
Καλύτερου ηθοποιού: Sergei Borisov στο ρώσικο «Twilight Portrait»
Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη: Paddy Considine για το «Tyrannosaur»
Βραβείο Σεναρίου: «Where Do We Go Now?» (Γαλλία)
Βραβείο Fipresci: «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» του Τόμας Άλφρεντσον
Πέτρος Αλμπάνης