ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ – ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ
Σκηνοθεσία: Αντώνης Μποσκοϊτης
Διάρκεια: 67′
ΟΛΥΜΠΙΟΝ – ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ

Για την ίδια την Κατερίνα τη Γώγου δεν θα γράψω τίποτα. Όποιος περπάτησε, μέθυσε και ερωτεύτηκε με τους στίχους της, ξέρει. Όποιος ένοιωσε την υπόκωφη κραυγή της θα τη νοιώθει για πάντα. Κι όταν νιώθεις έντονα, τα λόγια είναι φτωχά, περιττά αλλά και αδύναμα μπροστά στα αισθήματα. Για την ταινία του Αντώνη Μποσκοϊτη θα γράψω πολλά. Θα σου πω πως είναι ένα φιλμ φτιαγμένο με γνώση της κινηματογραφικότητας. Της γλώσσας και της αισθητικής του κινηματογραφικού μέσου. Δηλαδή, βαθύτατα αντί-τηλεοπτικό ενώ οι παγίδες για να ολισθήσει ένα τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ στην τηλεοπτική όσμωση είναι εξαιρετικά πολλές. Διότι ο βασικός σκελετός του φιλμ είναι μαρτυρίες και απόψεις ανθρώπων που μιλούν για έναν άλλον άνθρωπο μπροστά στην κάμερα. Αυτό από μόνο του είναι καρμανιόλα. Την οποία ο σκηνοθέτης αποφεύγει με δυο, τρία απλά πλην ευφυή τεχνάσματα που μαρτυρούν και αποδίδουν τη γνώση της κινηματογραφικής γλώσσας που λέγαμε. Μια σκηνογραφική επιλογή (το μαύρο πανί πίσω από τους συνεντευξιαζόμενους), μια φορμαλιστική επιλογή (το ασπρόμαυρο), μια σεναριακή (η θεατρική δραματοποίηση του «άλλου εαυτού» της Γώγου που απαγγέλλει ορισμένα εκ των ποιημάτων της). Οι εικόνες βγάζουν από μόνες τους μια βρώμικη ποιητικότητα κι αυτό όχι μόνο συνάδει με το πνεύμα και την ουσία της Γώγου αλλά, πρώτον, αποτελεί τεκμήριο για το πόσο ο δημιουργός αγαπά και νοιώθει το έργο της, δεύτερον, οδηγεί σε μια αισθητική απόλαυση κατά τη διάρκεια της θέασης και τρίτον, είναι κατόρθωμα αφού η ποιητικότητα σε τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ μαρτυριών είναι κάτι σπάνιο. Στην αισθητική της ταινίας συμβάλλει τα μέγιστα η υπέροχη μουσική και ο αξιοθαύμαστος ρυθμός του μοντάζ. Ένα μαύρο ντοκιμαντέρ για μια κατάμαυρη καλλιτέχνιδα. Ένα φιλμ που δεν θα το σκεπάσουν οι εποχές όπως δεν σκέπασαν κι εκείνη.

Αξιολόγηση: ***** (5)
Αλέξανδρος Μιλκίδης