Γιάννης Καλαβριανός Πολλές προσωπικές μικροϊστορίες έχουν ως φόντο την επίσημη Ιστορία
Συνέντευξη στην Έρση Μαυρίδου
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης “Γιοι και κόρες”;
Η αρχική ιδέα της παράστασης άρχισε να σχηματίζεται, όταν μετά το θάνατο του παππού μου συνειδητοποίησα πόσα λίγα πράγματα γνώριζα για τη νεαρή του ηλικία. Τον γνώρισα όταν ήταν ήδη αρκετά μεγάλος και επειδή μέναμε σε διαφορετικές πόλεις, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να περάσω μεγάλο χρονικά διάστημα κοντά του. Τη νύχτα λοιπόν του θανάτου του, σκέφτηκα πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν είχα προλάβει να τον ρωτήσω όλα όσα δεν ήξερα για εκείνον. Μετά από λίγο καιρό, έφερα την ιδέα στο θίασο και ξεκινήσαμε να μαζεύουμε αφηγήσεις ηλικιωμένων, χωρίς να έχουμε αποφασίσει πάνω σε ποιο άξονα θα αναπτυσσόταν η παράσταση.
Πώς έγινε η συγκέντρωση του υλικού και πώς προχωρήσατε στη δημιουργία της παράστασης;
Το υλικό συγκεντρώθηκε από όλους τους συντελεστές, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα περίπου 13 μηνών. Ξεκινήσαμε παίρνοντας συνεντεύξεις από συγγενείς και γείτονες και καταλήξαμε σε φίλους, συντοπίτες, σε ανθρώπους που νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία ή επισκέπτονταν τα ΚΑΠΗ και σε όσους έμαθαν για την παράσταση και προσφέρθηκαν να μας μιλήσουν. Ζητήσαμε από όλους να θυμηθούν και να επιλέξουν μία ιστορία από τη ζωή τους, αυτή που κατά τη γνώμη τους την έχει σημαδέψει και μαγνητοσκοπήσαμε τις συναντήσεις μαζί τους. Συγκεντρώσαμε περίπου 85 μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις και κατά τη διάρκεια της απομαγνητοφώνησης είδα πως πολλές από αυτές τις προσωπικές μικροϊστορίες είχαν ως φόντο την επίσημη Ιστορία της χώρας, είχαν συμβεί δηλαδή παράλληλα με γνωστά ιστορικά γεγονότα. Ο ίδιος ο παππούς μου -άλλωστε- είχε μια πολύ δραματική τέτοια ιστορία, αφού είχε χάσει την ακοή του, όταν, υπηρετώντας τη θητεία του, βρέθηκε στον τορπιλισμό της Έλλης στις 15 Αυγούστου του 1940 στο λιμάνι της Τήνου. Έτσι, προχωρώντας στο δεύτερο στάδιο δουλειάς, κατέληξα στην ιδέα της παράστασης και επέλεξα αυτές τις αφηγήσεις που διαδραματίστηκαν παράλληλα με την γνωστή καταγεγραμμένη Ιστορία.
Ποια είναι τα ιστορικά γεγονότα στα οποία ξετυλίγεται η παράσταση;
Οι ιστορίες τοποθετήθηκαν και αναπτύσσονται κατά χρονολογική σειρά. Η πρώτη ξεκινά από το Καρπενήσι και πριν την απελευθέρωση ολόκληρης της χώρας από τους Τούρκους, συνεχίζεται τη μέρα της εισβολής από τους Ιταλούς και την είσοδο της Ελλάδας στον Πόλεμο, στην Κατοχή, στην υποχώρηση των Οχυρών στο Ρούπελ και το Νέστο, στον Εμφύλιο… Έπειτα προχωρούμε στη δεκαετία του 50 και τη μετανάστευση στη Γερμανία, στην ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, στη Χούντα, στην άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ως και την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας στις 13 Αυγούστου του 2004. Η παράσταση λοιπόν είναι ένα μωσαϊκό των άγνωστων γεγονότων που εκτυλίχθηκαν κάτω από την επίσημη ελληνική ιστορία.
Ποια είναι η πορεία της;
Η πρώτη εκδοχή της παράστασης ανέβηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής την άνοιξη του 2012. Παράλληλα με τις παραστάσεις συνεχίσαμε να συγκεντρώνουμε υλικό από τους θεατές που, αφού είχαν την παρακολουθήσει, θέλησαν να μας αφηγηθούν και τις δικές τους ιστορίες. Έχοντας καινούριες συνεντεύξεις, αντικαταστήσαμε κάποιες από τις παλιές ιστορίες με νέες και φτιάξαμε τη δεύτερη εκδοχή της παράστασης για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το καλοκαίρι του 2012. Ακολούθησε μια τρίτη εκδοχή τον χειμώνα 2012-13, με την οποία παίξαμε στην Αθήνα και περιοδεύουμε στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Αυτή την τελευταία εκδοχή παρουσιάζουμε και στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.
Ποιος ο προγραμματισμός μετά τη Θεσσαλονίκη;
Επόμενος σταθμός μας είναι η Πάτρα και το πολύ όμορφο Θέατρο ΑΠΟΛΛΩΝ. Το καλοκαίρι σχεδιάζουμε μια περιοδεία σε ελληνικά νησιά, προσπαθώντας παράλληλα να προλάβουμε τις ημερομηνίες και να αποδεχτούμε την πρόταση από το Εθνικό Θέατρο του Αγίου Δομήνικου στην Καραϊβική και από ένα Φεστιβάλ στο Μαϊάμι των Η.Π.Α. Από τον Σεπτέμβριο θα ακολουθήσουν διάφορα ευρωπαϊκά Φεστιβάλ, τα οποία μας έχουν καλέσει και αν όλα πάνε καλά θα συνεχίσουμε με τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη.
Πώς τελικά καταλήγουμε στην ευτυχία;
Η ευτυχία δεν είναι ένα νησί που κάποιοι βρίσκουν και κάποιοι άλλοι όχι. Και η αναζήτησή της δεν χωράει συνταγές και δεν περιορίζεται σε κανόνες. Είναι μάλλον οι πολλές μικρές στιγμές που μας κάνουν να αισθανόμαστε πλήρεις. Άρα η αναζήτηση των στιγμών αυτών αναγκαστικά συνεχίζεται σε όλη μας τη ζωή. Το κακό είναι πως τις περισσότερες φορές δεν έχουμε την ετοιμότητα ή τα αντανακλαστικά να αντιληφθούμε πως είμαστε ευτυχείς και το αντιλαμβανόμαστε όταν δυστυχώς οι στιγμές αυτές έχουν περάσει…
Μπορείτε να θυμηθείτε μια ατάκα από αυτές που ακούσατε και σας έκανε εντύπωση;
Ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκει την αγάπη που του αξίζει. Όχι αυτή που του έτυχε!
Σημείωση: Λόγω μεγάλης προσέλευσης θεατών, προστίθενται 2 επιπλέον παραστάσεις το Σαββατοκύριακο. Έτσι και το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Απριλίου θα γίνουν από 2 παραστάσεις, στις 19:00 και τις 21:00.