KU
Feathers
(Inner Ear, 2012)
Μιλάμε καμιά φορά για μουσικές που ζωντανεύουν εικόνες. Ή για εικόνες που ζουν στη μουσική. Αυτό ακριβώς κάνει ο KU, κατά κόσμον Δημήτρης Παπαδάτος, στο Feathers. Για την ιστορία, ας αναφέρουμε μόνο ότι έχει μουσικά ντύσει projects, performances και θεατρικά έργα, ότι είναι μέλος αρκετών ηχητικών project και κυρίως ότι δημιουργεί τραγούδια βασιζόμενος στον αυτοσχεδιασμό ως προς τη μουσική και στην αυτόματη γραφή ως προς τους στίχους.
Αν ο αυτοσχεδιασμός και η αυτόματη γραφή καταφέρνουν να εκμαιεύσουν κάτι από το υποκείμενό τους, αυτό είναι όλες οι επιρροές και οι προσλαμβάνουσές του από το παρελθόν: ήχοι, ταινίες, βιβλία, εικόνες, μουσικές, αισθήματα, εμπειρίες. Αυτό ισχύει και για τον αποδέκτη τους φυσικά. Έτσι εγώ, ακούγοντας το Rubicon, είδα την Γουέντι Τόρανς να σέρνεται στις σκάλες του ξενοδοχείου «Θέα» και τον Τζακ Τόρανς να στέκεται από πάνω της με το σφυρί του ροκέ. Στον βόμβο του In certain amounts of sun ένιωσα την κλειστοφοβία και το αίσθημα πνιγμού που βγάζουν η «Μεταμόρφωση» και η «Δίκη» του Κάφκα. Οι ήχοι του Millions βαδίζουν στο δρόμο του “Sheep” των Pink Floyd από το μακρινό 1977 -και υπενθυμίζουν ότι η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει ποτέ.
Από την άλλη, βέβαια, εγώ είδα τα προαναφερόμενα. Εσύ μπορεί να δεις κάτι τελείως διαφορετικό. Ίσως την ακτινογραφία των σημερινών ερωτικών σχέσεων στο Babygirl. Ίσως την αναζήτηση της θέωσης στο Jerusalem. Έχει καμιά σημασία όμως; Άκου το ορχηστρικό Adrift in the vague και θα καταλάβεις πως όχι. Και πως η μαγεία της Τέχνης κρύβεται στο ότι σημαίνει εντελώς διαφορετικά πράγματα για τον καθένα μας…