Συνέντευξη στην Έρση Μαυρίδου
Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου τελείωσε τη δραματική σχολή και τη σχολή σκηνοθεσίας. Τα πρώτα χρόνια εργάστηκε ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη στο θέατρο και την τηλεόραση και είχε δημιουργήσει δική του παιδική σκηνή στα θέατρα Broadway και Διάνα. Από το 1990 έχει ανεβάσει ως σκηνοθέτης και κάποιες φορές ως παραγωγός, με καταξιωμένους ηθοποιούς αλλά και με πολλούς καινούργιους, τα έργα Σάββατο Κυριακή Δευτέρα και τα Χριστούγεννα των Κουπιέλο του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο, Σκρατς του Κοπί, Τρείς Πράξεις για τον Έρωτα και Κορίτσι γυναίκα ερωμένη Μαμά της Α. Τσοπανάκη, Μαμά Έρχομαι του Αντώνη Καραγιάννη, Σ’ αγαπώ με τα Ροζ, Ερωτικό Σκάκι του Νίκου Κορογιάννη, Τα γούστα του κυρίου Σλόαν του Τζο Όρτον, Ερωτογενείς Ζώνες του Φρανκ Βίκερι, το Λουρί του Σωκράτη του Δημήτρη Ποταμίτη, Ζυμαρανθρωπάκι Χαμογέλα της Ελένης Σαραφίδη, Αττίκ – Φώτα Κλακέτα Χειροκροτήματα του Άγγελου Ανδρεόπουλου, Οι Ατίθασοι του Δημήτρη Ψαθά, Χριστουγεννιάτικο Μυστικό και άλλα. Ιδρυτικό μέλος από το 2004 εώς το 2011 και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ.
Θεωρείτε ρίσκο την αναμέτρηση σκηνοθετικά με ένα κλασσικό κείμενο που είναι τόσο γνωστό στο κοινό και έχει παρουσιαστεί εκατοντάδες φορές με όλους τους τρόπους και τις μορφές;
Μα κάθε σκηνοθεσία είναι και ένα ρίσκο. Είτε πρόκειται για κλασικό είτε για σύγχρονο κείμενο, έχει σαφώς το ρίσκο , τους κινδύνους αλλά και τη γοητεία του. Στην περίπτωση του Σκρουτζ είχα την τύχη να πάρω στα χέρια μου μια εξαιρετική διασκευή από τον Άγγελο Ανδρεόπουλο, που κράτησε όλη την ατμόσφαιρα και το βασικό καμβά του Ντίκενς “πειράζοντας” τα φαντάσματα και τις αφηγηματικές συμβάσεις του έργου. Δεν έχω δει καμιά άλλη παράσταση του Σκρουτζ και δεν είχα δει μέχρι πρότινος και κάποια ταινία. Και αυτό νομίζω με βοήθησε να λειτουργήσω με τη φαντασία, τον αυθορμητισμό και το παιδικό κομμάτι που έχουμε όλοι μέσα μας στο ανέβασμα της παράστασης.
Πιστεύετε ότι ο κόσμος -ειδικά φέτος με όλη αυτή τη δυσάρεστη περιρρέουσα ατμόσφαιρα και συνθήκες- είναι εύκολο να πιστέψει στο θαύμα της αγάπης και να αφεθεί σε ένα παραμύθι;
Ειδικά φέτος ίσως το έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ. Είναι αλήθεια ότι και τα προηγούμενα δυο χρόνια που παίζεται η παράσταση, το κοινό ανταποκρίθηκε, συγκινήθηκε, έκλαψε, γέλασε και έφυγαν απ’ την παράσταση αγκαλιασμένοι και ίσως πιο σοφοί. Φέτος λοιπόν, ακόμα περισσότερο σε ένα καινούργιο ανέβασμα, με περισσότερο φώς στον εσωτερικό κόσμο του Σκρουτζ, έχουμε όλοι μας ανάγκη το παραμύθι για τη δύναμη της αγάπης. Γιατί η αγάπη κατά τη γνώμη μου είναι το υπέρτατο αγαθό που μπορεί να θεραπεύσει τα πάντα στη ζωή μας, αν πιστέψουμε απ’ την καρδιά μας σε αυτή και της επιστρέψουμε να μπει και να μας αγγίξει με το ολόχρυσο φως της. Ας αφεθούμε λοιπόν με αφορμή τα Χριστούγεννα που μας ευαισθητοποιούν λίγο παραπάνω, γιατί ίσως το θετικό μήνυμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης να είναι μια καινούργια ματιά στον εσωτερικό μας κόσμο, στην ψυχή μας και στη δύναμη τού να μάθουμε να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη.
Η παράσταση απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Ποιά στοιχεία χρειάζεται να έχει ένα τέτοιο ανέβασμα για να αγγίζει μικρούς και μεγάλους;
Αλήθεια, αλήθεια και μόνο αλήθεια. Δε θεωρώ ότι ο Σκρουτζ είναι μια παιδική παράσταση, παρότι εκτιμώ ιδιαίτερα το παιδικό θέατρο και την ειλικρινή κριτική ματιά των παιδιών. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει διαφορά στο τρόπο αντιμετώπισης μιας παράστασης για ενηλίκους ή για παιδιά. Έφτιαξα τον κόσμο του Σκρουτζ με πολύ αγάπη, τρυφερότητα, κέφι, χαρά, που ευτυχώς είχα την τύχη να μοιραστώ με άξιους συνεργάτες και έναν υπέροχο θίασο που μας έδεσε μεταξύ μας δημιουργικά για το καλύτερο αποτέλεσμα. Είναι υπέροχο να βλέπω νεαρά ζευγάρια, οικογένειες, ανθρώπους κάθε ηλικίας να φεύγουν μετά την παράσταση απ’ το θέατρο αγκαλιασμένοι με ένα χαμόγελο στα χείλη και ένα συναίσθημα χαράς ζωγραφισμένο στα μάτια τους.
Το μιούζικαλ είναι δύσκολο είδος; Δεν βλέπουμε συχνά τέτοιες μεγάλες παραγωγές. Είναι θέμα καθαρά οικονομικό ή δεν έχουμε την παράδοση και τη γνώση για τέτοια εγχειρήματα;
Στο εξωτερικό το μιούζικαλ είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο και αγαπητό. Στην Ελλάδα κατά καιρούς έχουν γίνει πολλές αξιόλογες προσπάθειες και έχουμε δει καλές παραστάσεις μιούζικαλ. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένα οικονομικά μεγαλύτερο κόστος, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στην Ελλάδα, από παράδοση ο κόσμος έβλεπε μαζικά επιθεώρηση. Όμως τα τελευταία χρόνια, σιγά σιγά το κοινό εκπαιδεύεται στη θέαση των μιούζικαλ, που νομίζω ότι μπορεί ως είδος να έχει ένα εξαιρετικό μέλλον και στη χώρα μας, σε διάφορες μορφές και φόρμες, όχι απαραίτητα ίδιες με αυτές του εξωτερικού. Πάντως προσωπικά εγώ το είδος το λάτρεψα και έχω σκοπό να συνεχίσω να το υπηρετώ, έχοντας την υποστήριξη αξιόλογης παραγωγής, όπως στο Σκρουτζ από την Ocean Productions.
Θα επιστρέψετε στη Θεσσαλονίκη με άλλη δουλειά; Ποιά τα άμεσα σχέδια σας;
Τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ ιδιαίτερα και χαίρομαι όταν ανεβάζω παραστάσεις εδώ περισσότερο από όσο στην Αθήνα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι εδώ είναι πιο αυθεντικοί και η ζωή ακόμα ευτυχώς έχει καλύτερη ποιότητα. Αυτές τις μέρες βρίσκομαι σε τελικές συζητήσεις για τις επόμενες παραστάσεις, τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα. Πάντως είναι σίγουρο ότι -τόσο για τους μεγάλους όσο και για τους μικρούς θεατές- τους πρώτους μήνες του 2012 ετοιμάζω κάποιες πολύ ιδιαίτερες παραστάσεις και ένα μιούζικαλ πολύ – πολύ διαφορετικό!
Σας ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα, με υγεία…
Εύχομαι και εγώ καλές γιορτές. Το φως των Χριστουγέννων να γεμίσει με αγάπη την καρδιά μας και το 2012 να σημάνει το τέλος του σκοτεινού τούνελ και την αρχή μιας καινούργιας καλύτερης ζωής για όλους μας.