Carte Blanche στο Δημήτρη Εϊπίδη
Το φεστιβάλ άλλαξε διεύθυνση κι αυτό γίνεται αρκετά φανερό αν παρακολουθήσει κανείς τη λίστα των ταινιών και το πρόγραμμα. Ένταξη διαγωνιστικού, πολλά αφιερώματα, ενότητες για φαγητό, μουσική, σινεμά πέρα από τις κλασικές για το περιβάλλον και τα ανθρώπινα δικαιώματα, γενικά κάτι αλλάζει κι αυτό μας βρίσκει κοινωνούς και σύμφωνους. Η κίνηση ματ βέβαια ήταν η ανάθεση στον Δημήτρη Εϊπίδη, τον άνθρωπο που δημιούργησε αυτό το φεστιβάλ και το έκανε κομμάτι της πολιτισμικής μας ταυτότητας, μιας Carte Blanche, μιας λευκής επιταγής με την οποία ο σοφός προκάτοχος του φεστιβάλ επέλεξε δέκα ταινίες από προηγούμενες διοργανώσεις, οι οποίες ξεχώρισαν και οι οποίες δημιουργούν ένα υπέροχο μωσαϊκό του κόσμου που ζούμε. Τα δέκα ντοκιμαντέρ είναι τα εξής:
«Αποκλεισμός» του Σεργκέι Λοζνίτσα (2005). Ο σπουδαίος Ουκρανός κινηματογραφιστής παρουσιάζει την πολιορκία του Λένινγκραντ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χωρίς λόγια, αλλά μόνο με εικόνες που συγκλονίζουν.
«Η μητέρα» των Αντουάν Κατέν και Πάβελ Κοστομάροφ (2007). Η ιστορία μιας γυναίκας που προσπαθεί να επιβιώσει μαζί με τα εννιά παιδιά της
«Καναρίνι μου γλυκό» του Ρόι Σερ (2011). Η ζωή της θρυλικής ρεμπέτισσας Ρόζας Εσκενάζι μέσα από τρεις μουσικούς που ακολουθούν την πορείας της από την Κωνσταντινούπολη στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, μέσα από τα εκπληκτικά της τραγούδια.
«Κινμπάκου – Η τέχνη του δεσίματος» του Γιόουνι Χόκανεν (2009). Μια ταινία για το «σφιχτό δέσιμο» των ερωτικών δεσμών που μας ταξιδεύει μέχρι την Ιαπωνία.
«Μουσικοί Παρτιζάνοι» του Μίροσλαβ Ντεμπίνσκι (2007), όπου μας παρουσιάζονται οι αγώνες και οι αγωνίες της νέας γενιάς στην Λευκορωσία μέσα από τους ροκ μουσικούς της χώρας που αντιστέκονται στο καθεστώς.
«Ο Απατεώνας» του Μπαρτ Λέιτον (2011). Ένα ντοκιμαντέρ θρίλερ για την ιστορία ενός χαμένου παιδιού, το οποίο εμφανίζεται μετά από χρόνια στην οικογένειά του, η οποία όμως το υποδέχεται με επιφύλαξη. Σασπένς και ανατροπές σε μια απίστευτη αληθινή ιστορία.
Στον «Ατμό της Ζωής» των Μικα Χοτακάινεν και Γιόνας Μπέργκχαλ (2010) λυρισμός και ποίηση ξεπροβάλλουν μέσα από τους ατμούς και τις εξομολογήσεις αδρών στις σάουνες της Φινλανδίας.
«Ο Κόσμος σύμφωνα με τον Ίον Μπ.» του Αλεξάντερ Νανάου (2009). Η ταινία μας παρουσιάζει την εκπληκτική ιστορία του ανθρώπου του τίτλου ο οποίος κατάφερε από τους δρόμους να αναγνωρισθεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς Ρουμάνους καλλιτέχνες
«Οι τελευταίες μέρες του Σισμαρέφ» του Γιαν Λάουτερ (2008), όπου παρακολουθούμε το χρονικό μιας καταστροφής, αφού οι πάγοι που λιώνουν απειλούν να εξαφανίσουν ολοσχερώς τον οικισμό Σισμαρέφ στην Αλάσκα.
«Που είναι ο γιος μου;» του Τσαϊμίν Αν (2013), οπού παρακολουθούμε μια τρυφερή ιστορία μητρικής αγάπης στην Νότια Κορέα, όταν μια μάνα συναντάει το παιδί της μετά από 50 χρόνια που επιστρέφει στην γενέτειρά του και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον χρόνο που τους μένει.
Και οι δέκα ταινίες εννοείται πως αποτελούν must επιλογές και σίγουρα σχετικά πιο ασφαλείς, αν και στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ δύσκολα να δεις κάτι που δεν είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές. Σε κάθε περίπτωση βάλετε κι αυτές στην λίστα με αυτά που θα δείτε και αφήστε τον εαυτό σας να χαθεί για δέκα μέρες σε εικόνες από όλον τον κόσμο. Είναι το πιο ανέξοδο μακρινό ταξίδι που μπορείτε να κάνετε και σίγουρα δεν θα σας απογοητεύσει.
Ορέστης Μανασής