Σκηνοθεσία: Γαβριήλ Τζάφκας
Διάρκεια: 90’
Αξιολόγηση: ****
Συμβαίνουν θαύματα ακόμα και στη ρακένδυτη κινηματογραφικά Ελλάδα. Κάπου κάπου ξεπετιούνται από το πουθενά ελπιδοφόρα μειράκια που έχουν αφομοιώσει κάθε αισθητική κινηματογραφική πρωτοπορία και πλείστες από τις αρετές της ευρωπαϊκής αφηγηματικής τέχνης. Ο Γαβριήλ Τζάφκας είναι ένας απ’ αυτούς, έχοντας παραδώσει τα διαπιστευτήριά του με το παλαιότερο «Oblivion» αλλά και το φετινό «Leader», συμπαραγωγή Ελλάδας – Σερβίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν έμαθε την κινηματογραφική αλφάβητο στο εξωτερικό ή σε κάποια ελληνική ιδιωτική σχολή αλλά στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Γέννημα θρέμμα μιας σχολής με ελπιδοφόρο ξεκίνημα αλλά και πλήθος προβλημάτων, ο νεαρός σκηνοθέτης αξιοποίησε όλες του τις εμπειρίες από τις ασκήσεις επί χάρτου μιας ανεύθυνης Πολιτείας που αδιαφορεί για τον κινηματογράφο, αποτυπώνοντάς τες στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το ντοκιμαντέρ «Champions: Μια αστεία ιστορία», την πρώτη ελληνική καταγραφή για την (ανύπαρκτη) κινηματογραφική παιδεία στην Ελλάδα.
Το ντοκιμαντέρ είναι ουσιαστικά ένα ταξίδι με χιούμορ πάνω στην προβληματική πορεία που έχει η κινηματογραφική εκπαίδευση απ’ την εποχή της σχολής Σταυράκου μέχρι σήμερα. Μέσα απ’ ένα διάλογο μεταξύ των ανθρώπων που ασχολήθηκαν και ασχολούνται. Ανάμεσά τους, οι Θόδωρος Αγγελόπουλος, Παντελής Βούλγαρης, Βέρνερ Χέρτζογκ, Φατίχ Ακίν κ.ά. Ο Γαβριήλ Τζάφκας διαθέτοντας το απαραίτητο θράσος και τον ανάλογο δυναμισμό σηκώνει το χαλί που επί πολλές δεκαετίες σκέπαζε ευλαβικά μία από τις πληγές της νεότερης Ελλάδας. Με το σαρκασμό παραμάσχαλα ανατέμνει, με διαύγεια βετεράνου κινηματογραφιστή, την ανυπαρξία εγχώριας πολιτικής για τον πολιτισμό. Καταγράφει αίολα ευχολόγια, που φανερώνουν την ανυπαρξία σοβαρής εκπαιδευτικής πολιτιστικής πολιτικής της χώρας μας. Μιας χώρας που οι έννοιες επένδυση στον πολιτισμό και επένδυση στην παιδεία συνεχίζουν να παραμένουν άγνωστες.
Πέτρος Αλμπάνης