dancer2

Dancer – Ο χορευτής της Ευτυχίας Κόκκινη

 dancer2Αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, οι ταινίες βασισμένες σε βιογραφίες να αφορούν προσωπικότητες που έχουν φύγει από τη ζωή ή έστω που έχουν συμπληρώσει πολλά χρόνια βίου και πορείας στα πράγματα.
Στην προκειμένη περίπτωση γεννιέται η αρχική απορία για το νόημα της κινηματογράφησης της ζωής και της καριέρας ενός νέου χορευτή, ακόμη και αν θεωρείται το μεγαλύτερο ταλέντο στο χώρο του μετά τον αλησμόνητο Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Και δη μέσα από τη μορφή ενός ντοκιμαντέρ με τους αληθινούς πρωταγωνιστές και όχι κάποιους ήδη καταξιωμένους ηθοποιούς να τους υποδύονται. Τόσο καλοδομημένου και με προσήλωση στο στόχο του που δεν κουράζει.  Απεναντίας, «δικαιώνεται» μέσα μας αυτό το συναίσθημα της ικανοποίησης μετά από την κινηματογραφική προβολή. Γιατί το βασικό νόημα και η ουσία της ταινίας αυτής είναι η ίδια η αλήθεια, χωρίς αλλοιώσεις, χωρίς ανατροπές, χωρίς ειδικά εφέ που μαγνητίζουν προς τέρψη των οφθαλμών.
Η αλήθεια της ζωής ενός παιδιού – θαύματος, του φυσικού ταλέντου του, της θυσίας των γονιών εκείνων που αφού το ανακαλύψουν αποφασίζουν μαζί με τη μία γιαγιά του να το στηρίξουν παρά τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης τους με εργασία μέσω μετανάστευσης. Ο αντίκτυπος αυτής της θυσίας στην ίδια τη ζωή του παιδιού και η υπερπροσπάθεια του με σκοπό την επανένωση της οικογένειας του, η μετέπειτα κατάθλιψη του με το χωρισμό των γονιών του και στο μεσοδιάστημα οι ατελείωτες πρόβες στη Σχολή συνδυασμένες με χορό σε παράσταση μετά.
Η ταινία αυτή αποτελεί διδαχή για εκείνους που θεωρούν ότι οι αληθινά μεγάλοι σε αξία καλλιτέχνες απλά βγαίνουν στη σκηνή και αποθεώνονται. Απεικονίζει με τον πλέον  πειστικό τρόπο – αυτό της μαρτυρίας του ίδιου του χορευτή και των προσώπων του περιβάλλοντος του – τη ζωή πίσω από τις κουρτίνες, όταν σβήσουν τα φώτα και προτού ανάψουν ξανά. Τη ματαιότητα του εφήμερου, την καταπόνηση της σωματικής και ψυχικής υγείας, την  ανάγκη παραίτησης από την αυστηρή πειθαρχία μετά από κάποιο διάστημα, το ετεροχρονισμένο συναίσθημα  στέρησης της παιδικής ηλικίας.
Η εξαιρετική του δεινότητα στη χορευτική αναπαράσταση του κλασικού πλέον “Take me to church” του Hozier, σκηνοθετημένη από τον David LaChapelle που συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό προβολών στο  you tube αποτελεί έναν εν δυνάμει επίλογο της μέχρι τώρα καριέρας του Σεργκέι και ταυτόχρονα μία καινούργια αρχή στη ζωή του συγχώρεσης, κατανόησης των δαιμόνων που η ίδια η σκιά της καλλιτεχνικής μοναξιάς επιφέρει, ανασύνταξης και μετατροπής σε μονάδα από μέλος μίας καλοδουλεμένης ομάδας. Ταυτόχρονα αποτελεί και προσωπικό έναυσμα για τους στόχους αυτοβελτίωσης που ο καθένας μας καθημερινά θέτει. Γιατί όπως ο Σεργκέι ξεκίνησε από μία φτωχική οικογένεια και κατόρθωσε να αγγίξει το όνειρο του, έτσι μπορούμε και εμείς – ανεξαρτήτως οικονομικής καταστάσεως, αλλά υπό το βάρος της άσχημης κοινωνικής πραγματικότητας που ως έθνος βιώνουμε –  να εξαργυρώσουμε την όποια αξία της ατομικότητας μας στα στενά όρια της εφήμερης δυνατότητας που η ίδια η ζωή μας παρέχει. 

dancer

Dancer 

Ο χορευτής

Ντοκιμαντέρ, αγγλορωσικής παραγωγής 2016
Σκηνοθεσία: Steven Cantor
Υπόθεση: Η ζωή και κυρίως η μέχρι τώρα καριέρα του μεγαλύτερου σύγχρονου χορευτή Σεργκέι Πολούνιν, μέσα από τα μάτια του ίδιου, των συμφοιτητών του στα Βασιλικά μπαλέτα του Λονδίνου και της οικογένειας του.