Η Δελίνα Βασιλειάδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Με τη ζωγραφική ασχολήθηκε από πολύ νωρίς κοντά στη ζωγράφο μητέρα της, Λιζέττα Βασιλειάδη (www.lizetavasiliadi.gr), και στα εργαστήρια γνωστών δασκάλων των εικαστικών τεχνών, κυριώς του πρωτοπόρου εικαστικού Στέλιου Μαυρομάτη. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής σε μια πειραματική σχολή Καλών Τεχνών για παιδιά στη Θεσσαλονίκη και συμμετείχε στις τηλεοπτικές εκπομπές της Κρατικής Τηλεόρασης «Μικροί Ζωγράφοι».
“Ένα ρυθμό που, ακριβώς για τα έργα της Δελίνας, τεκμηριώνει τον ορισμό που έδωσε ο Πλάτων για την τέχνη: Ότι, δηλαδή, για να είναι αυθεντική πρέπει να εκφράζει μιαν Ιδέα και να μην αποτελεί μια μίμηση. Καθώς, λοιπόν, η Ιδέα της υπέρτατης ενέργειας είναι εκείνη που, κατεξοχήν, εκφράζεται στις ζωγραφικές συνθέσεις της άξιας δημιουργού, επαληθεύεται ο έντονα προσωπικός χαρακτήρας της εικαστικής της γραφής. Γραφή που μας υποβάλλει ψυχικές και όχι μοναχά οπτικές εμπειρίες.”
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης-Τεχνοκριτικός
Σπούδασε Χρηματοοικονομικά, Οικονομικά και Λογιστική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία, όπου κατόρθωσε να πάρει υποτροφίες (Ι.Κ.Υ., Ο.Τ.Ε. κα) σε όλα τα έτη των σπουδών της και τελικά πρώτευσε, ορκίζοντας η ίδια το έτος της. Παράλληλα, σπούδασε συγγραφή κινηματογραφικού σεναρίου και θεατρικού έργου, υποκριτική και σκηνοθεσία θεάτρου και κινηματογράφου (New York Film Academy, Παράθλαση), ενώ παρακολούθησε πολλά σεμινάρια και master classes για τον κινηματογράφο και το θέατρο τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό (με τους –ενδεικτικά- Darden, Stone, Dafoe, Malcovic, Cuaron, Βούλγαρη, Strathairn, Cooper, Glover κα). Η Δελίνα έχει σκηνοθετήσει πειραματικές παραστάσεις, έχει πρωταγωνιστήσει σε video art projects, σε ντοκιμαντέρ για την προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό, σε θεατρικές παραστάσεις, καθώς και σε ταινίες μικρού μήκους με Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες. Η ταινία «Θέρεμιν» όπου ερμήνευσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών. Για χρόνια συνεργαζόταν με διάφορα blogs και με την εβδομαδιαία free press εφημερίδα Εξώστης γράφοντας άρθρα και κριτικές για το θέατρο. Τον τελευταίο καιρό συνεργάζεται με την free press εφημερίδα φιλμ νουάρ κρατώντας όχι μόνο τη θεατρική στήλη με θεατρικές κριτικές, αλλά πλέον γράφει και τα εικαστικά. Με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος έχει συνεργαστεί ως Βοηθός Σκηνοθέτις στην παιδική παράσταση «Οι τρεις σωματοφύλακες» του Al. Dumas (πατέρα), στο έργο του Th. Wilder «Η μικρή μας πόλη», στον «Γλάρο» του Άντον Τσέχωφ, όλα σε σκηνοθεσία του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή του Κ.Θ.Β.Ε., Βούρου Γιάννη, και στη Rock Opera Alexander the Great σε σκηνοθεσία των Αθυρίδη-Βούρου. Το 2014 σκηνοθέτησε και επεξεργάστηκε δραματουργικά στο Φορουμ Σύγχρονης Δραματουργίας (Κ.Θ.Β.Ε.) στο Βασιλικό Θέατρο το μονόλογο «ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ» της Π. Φυλακτάκη (ερμηνεία Γιάννης Βούρος).
Η Δελίνα από δέκα οκτώ χρονών ξεκίνησε να εργάζεται στον Χρηματοπιστωτικό Tομέα κατέχοντας υπεύθυνη θέση σε μεγάλη χρηματιστηριακή εταιρεία με έδρα την Αθήνα, έχει επιμεληθεί καλλιτεχνικά θεατρικά προγράμματα και εκθέσεις ζωγραφικής, έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής (ενδεικτικά αναφέρεται η έκθεση Μικρές Ζωγραφιές στη γκαλερί Ειρμός στη Θεσσαλονίκη όπου η Δελίνα παρουσίασε τη δουλειά της με την dream team της ελληνικής Τέχνης, καθώς στην έκθεση συμμετείχαν οι Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τσόκλης, Τσαρούχης, Μυταράς, Βασιλειάδη, Φασιανός, Πεντζίκης, Σταθόπουλος, Τζοβανάκης, Μαβίδης, Σπεράντζας, Βενετούλιας, Βούρος, Γεωργίου, Ζήσιος, Ζογκλοπίτης, Λούστας, Μαυροΐδης, Ντιός, Πατρικαλάκης, Πάλλης, Παπασπύρος, Σαχίνης) και εικονογράφησε το παραμύθι «ο φιλάργυρος» για το βιβλίο «Παραμυθάδες και Ζωγράφοι» της Βίας Ρένου Αποστολίδη (εκδόσεις ΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ). Βρίσκει ακόμα το χρόνο να ασχοληθεί και με το γράψιμο. Το 2005 απέσπασε έπαινο και τιμητική διάκριση στον Β’ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης της Εταιρείας Τεχνών και Γραμμάτων Πειραιά. Το 2011 της απονεμήθηκε τιμητικά το Bachelor of Arts in Fine Arts in Painting από την International Arts Academy. Πολλοί πίνακές της συμπεριλαμβάνονται σε ελληνικά και αμερικανικά βιβλία τέχνης, ενώ έργα της βρίσκονται σε συλλογές στην Ευρώπη και την Αμερική. Το 2014 επιλέχθηκε να εκθέσει τη δουλειά της υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας του Λουξεμβούργου στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Λουξεμβούργο, ενώ το δεύτερο εξάμηνο του ιδίου έτους επιλέχθηκε και παρουσίασε τη δουλειά της στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες. Η πιο πρόσφατη έκθεσή της πραγματοποιήθηκε το 2015 στη Γκαλερί Τέχνης Λόλα Νικολάου στη Θεσσαλονίκη με τίτλο Δράσις Αντίδρασις.
Αυτή την περίοδο ετοιμάζει τη νέα της δουλειά ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ που θα εκτεθεί στη Γκαλερί Τέχνης Λόλα Νικολάου τον Νοέμβριο 2016.
«Το ενδιαφέρον και την αγάπη μου για τη ζωγραφική και την Τέχνη τα οφείλω κυρίως στη μητέρα μου, Λιζέττα Βασιλειάδη, η οποία είναι ζωγράφος. Το να τη βλέπω να δουλεύει, να «χείρίζεται» το πινέλο, το χρώμα, τον καμβά, τα υλικά της… και να πειραματίζομαι, να μαθαίνω κι εγώ δίπλα της, είναι από τις πρώτες και πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις. Θα μπορούσα να πω πως έμαθα να ζωγραφίζω προτού μάθω να γράφω. Από μικρή έμαθα να χρησιμοποιώ όλα τα υλικά, λάδι, ακρυλικά, τέμπερες, πλαστικά, βερνίκια. Ωστόσο, έπειτα από πειραματισμούς χρόνων, κατέληξα σε μια δική μου τεχνική, όπου όλα τα υλικά συνδυάζονται με μια δική μου ιδιαίτερη μέθοδο. Το πιο σημαντικό όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο το υλικό, μετατρέπεται, μεταμορφώνεται σε ζωή. Κι αυτό επιτυγχάνεται μονάχα αν τολμήσεις και βάλεις την ψυχή σου στα μείγματα. Αν εκτεθείς. Αν ακυρώσεις την πανοπλία σου και αφεθείς ολοκληρωτικά ελεύθερος. Και εκτεθημένος. Τότε και μόνο τότε το χρώμα θα πάψει να είναι μπογιά και θα γίνει ζωή. Το χρώμα άλλωστε είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της δουλειάς μου. Μέσω της γλώσσας και των δυνατοτήτων του χρώματος απελευθερώνομαι, ξεπερνώ τα όρια μου, αιωρούμαι έξω και πέρα από τη λογική. Στο έργο μου εμπεριέχεται και το στοιχείο του τυχαίου. Το χρησιμοποιώ συνειδητά. Το επιδιώκω. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μου οφείλεται άλλωστε σε κάποιο βαθμό και σε μια συσσώρευση τυχαίων συμβάντων. Η πάστα, για παράδειγμα, είναι τόσο εύπλαστη που ποτέ δεν γνωρίζεις εκ των προτέρων πως θα συμπεριφερθεί. Έχει μια δική της δυναμική. Πολλές φορές συμπεριφέρεται και δημιουργεί μόνη της αποτελέσματα πολύ καλύτερα απ’ όσο εγώ θα μπορούσα να την οδηγήσω και να την αναγκάσω κατά κάποιο τρόπο να κάνει. Αυτό είναι το τυχαίο; Ίσως ναι, ίσως όμως και όχι. Υπάρχει, αυτό αποτελεί βεβαιότητα, μια επιλεκτική διαδικασία με την οποία κρατάς τελικά από το τυχαίο μόνο ένα μέρος. Αυτό που επιθυμείς, αυτό που σε εκφράζει και εκφράζει ταυτόχρονα όλα όσα θέλεις να πεις. Το μήνυμα.
Προσπαθούσα κι ακόμα προσπαθώ ν’ ανακαλύψω τον εαυτό μου. Επιθυμία μου ήταν ανέκαθεν ν’ αποκτήσω ελευθερία, ό,τι κι αν σημαίνει ή συνεπάγεται αυτό. Επέλεξα να εκφραστώ μέσα από την Τέχνη, μέσα από τη ζωγραφική. Η γλώσσα της μου ταιριάζει. Η δουλειά μου ξεκινά απ’ τον άνθρωπο. Είναι η αντανάκλαση της ψυχής στο νερό, στα σύννεφα, στα φθινοπωρινά φύλλα, στις μνήμες παλαιότερων εποχών… Όταν με ρωτούν από που εμπνέομαι ή τι σκέφτομαι όταν ζωγραφίζω, απαντώ πως ό,τι βλέπω, ό,τι βιώνω, ό,τι ακούω , ό,τι έχω ζήσει είναι τα ερεθίσματά μου. Οι ήχοι, οι εικόνες, η φύση, η θάλασσα, ο κόσμος που μας περιβάλλει, οι σκέψεις… όλα αυτά ζυμώνονται μέσα μου και κάποια στιγμή εμφανίζονται ξαφνικά στον καμβά! Τα θέματά μου προκύπτουν από οτιδήποτε με συναρπάζει και με κινητοποιεί, από ό,τι θαυμάζω και κατά συνέπεια με παρακινεί, με ωθεί, με αναγκάζει κατά κάποιον τρόπο να δουλέψω ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο έντονα. Δε μ’ ενδιαφέρει το αντικείμενο αυτό καθ’ εαυτό, μα η σημασία του. Δε με ενδιαφέρει η ακριβής, λεπτομερειακή απεικόνιση, αλλά η εσωτερική αλήθεια. Αυτός τουλάχιστον είναι ο στόχος και όλη η δημιουργική μου προσπάθεια κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Για αυτό το λόγο όταν ζωγραφίζω δεν επιδιώκω να πλησιάσω δημιουργικά το αντικείμενο, αλλά σκοπός μου είναι να το τιθασεύσω και να το ερμηνεύσω, να καταδείξω την επίδραση που έχει ή είχε επάνω μου. Δε μ’ ενδιαφέρει η εικονογράφηση, η περιγραφή μιας εικόνας που βρίσκεται μπροστά μου. Έχω στρέψει το ενδιαφέρον και την προσοχή μου στο να την επινοήσω, και όχι να την πλησιάσω. Αυτό με γοητεύει. Πολύ συχνά αισθάνομαι την ανάγκη να ζωγραφίσω συγκεκριμένα αντικείμενα αλλά μέσω ενός φίλτρου, της αφαίρεσης, ώστε να αποφύγω εντελώς την εικονογράφηση και να αιωρηθώ στη σφαίρα του παράλογου. Ο λόγος για τον οποίο επιλέγω να χρησιμοποιήσω το παράλογο και το μη σχηματικό, το αφηρημένο, το ανεικονικό στη δουλειά μου είναι επειδή με αυτόν τον τρόπο μόνο πιστεύω πως επιτυγχάνεται και προσδίδεται στην εικόνα μια απίστευτη δύναμη, την οποία η εικονογράφηση αδυνατεί να φτάσει και να αγγίξει. Άλλωστε, η ομορφιά, η δύναμη, η αλήθεια βρίσκονται πέρα από την επιφάνεια. Το αντικείμενο, μια εικόνα συγκεκριμένη, στη δουλειά μου μετασχηματίζεται, μεταμορφώνεται ριζικά, ώστε τελικά να αποκαλυφθεί ο πραγματικός χαρακτήρας, το ωραίο, το αγνό, το αγαθό. Αναζητώ την αλήθεια. Την αλήθεια της εξωτερικής πραγματικότητας όπως αυτή καθρεφτίζεται μέσα μου.
Δε φοβάμαι τις ιδέες και δε μ’ ενοχλεί ο πειραματισμός που η τέχνη απαιτεί. Βάση κάθε δημιουργίας άλλωστε είναι η άρνηση, η αμφισβήτηση, η σκέψη.
Βρίσκομαι σ’ έναν λαβύρινθο. Ψάχνω και ψάχνομαι. Δε γνωρίζω το που θα με οδηγήσει όλο αυτό, μα αυτό είναι που με γοητεύει. Εξερευνώ την ψυχή μου. Με κάθε πινελιά δίνω κι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Η τέχνη με ωθεί στα άκρα και με μεταμορφώνει. Κάθε στιγμή. Προσπαθώ να βελτιώσω τον εαυτό μου μέσα από την Τέχνη, μέσα από τη ζωγραφική. Να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Σκοπός μου είναι να εκφραστώ μέσα από τη δουλειά μου, που λατρεύω και χωρίς αυτή δε θα μπορούσα να ζήσω. Η γλώσσα της ζωγραφικής μου αρέσει, μου ταιριάζει. Γνωρίζω πως ο δρόμος που επέλεξα -ή με επέλεξε- είναι πολύ δύσκολος και απαιτεί πλήρη αφοσίωση. Ακόμα και πολλές θυσίες. Ωστόσο, για εμένα δεν υπάρχει «θυσία». Άλλωστε, αυτές οι δυσκολίες είναι που με γοητεύουν. Κάνω αυτό που θέλω. Βαδίζω σ’ αυτόν το λαβύρινθο! Εγώ επιλέγω να ζω μ’ αυτόν τον τρόπο. Κι αν ακόμα θεωρήσουμε πως κάτι «χάνω», το κάνω πλήρως συνειδητά. Το επιλέγω προκειμένου να αποκτήσω ή να πετύχω ή να κάνω κάτι καλύτερο, κάτι μεγαλύτερο, κάτι που με εκφράζει περισσότερο, κάτι που το θέλω πιο πολύ. Δε γνωρίζω που θα με οδηγήσει αυτό το ταξίδι, μα εμένα η ίδια η αναζήτηση μου αρκεί και με κάνει ευτυχισμένη.
Το πραγματικό έργο προκύπτει μόνο από τη δουλειά και μόνο μέσα από τη δουλειά. Όσο δουλεύεις τόσο προκύπτουν νέες ιδέες, τόσο μεγαλώνει η διάθεση και η ανάγκη για δημιουργία. Οι προθέσεις, οι φανταστικές εικόνες, όλα αυτά έχουν μεν μεγάλη αξία και παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά τελικά οι δυνατότητες και η δύναμη του θέματος, της σκέψης, της εικόνας φαίνονται μόνο κατά τη διάρκεια της δουλειάς… το αποτέλεσμα υπάρχει μόνο στο τελάρο. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο ο τρόπος της δουλειάς μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το τι συμβαίνει πάνω σ’ αυτό το τελάρο. Για αυτό το λόγο εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο της δουλειάς μου είναι αυτή η παράξενη αίσθηση που υπάρχει μέσα στην ψυχή σου την ώρα που δουλεύεις και πασχίζεις να πετύχεις… κάτι… Εκείνη την ώρα όπου παλεύεις κυριολεκτικά με το έργο – και με τον εαυτό σου – αντιλαμβάνεσαι μέσα σου, χέρι χέρι με την αμφιβολία, ή και το φόβο ακόμα, κάτι να σε καθοδηγεί. Δε γνωρίζεις περί τίνος πρόκειται αλλά αρκείσαι στο να αφεθείς να σε παρασύρει. Και τελικά να σε οδηγήσει να αποφασίσεις τι θα κρατήσεις και τι όχι, με ποιον τρόπο θα κινήσεις το πινέλο σου, πως θα απλώσεις το χρώμα και την πάστα στο μουσαμά. Δε γνωρίζω αν αυτό είναι η έμπνευση. Έχω μάθει να δουλεύω σκληρά, να αναμετριέμαι με το τελάρο, τη μπογιά, τις εικόνες και τις σκέψεις και να προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι που να με εκφράζει. Έχω μάθει και έχω επιλέξει να είμαι εργάτης της Τέχνης. Ελπίζω όμως πως ό,τι κι αν είναιαυτό που εννοεί ο κόσμος με τον όρο «έμπνευση», κάποια φορά την ώρα που δουλεύω να με αγγίξει και να με οδηγήσει… κάπου μακριά… κάπου αλλού… Ελπίζω πως ίσως κάποια στιγμή θα μπορέσω να δαμάσω την «έμπνευση» και θα κατορθώσω να πλησιάσω λίγο περισσότερο αυτό που νιώθω και πιστεύω ότι υπάρχει, το βαθύτερο νόημα. Και τελικά αυτό να αποτυπωθεί στον καμβά μου.
Φιλοσοφία μου η απλότητα, η εντιμότητα, η απόκτηση ευαισθησίας και αγάπης για τον άνθρωπο, η γενναιοδωρία, το να φοβάσαι μα να προχωράς, να είσαι ειλικρινής μ’ αυτό που είσαι, με ό,τι νιώθεις και με ό,τι επιθυμείς να πεις…
Επιθυμία μου είναι ο θεατής να βρίσκει κάτι δικό του, κάτι από τον εαυτό του μέσα στις εικόνες μου, να γίνεται, δηλαδή ο πίνακας το ερέθισμα για να μπει ο θεατής στη διαδικασία της σκέψης και της προσωπικής αναζήτησης ανατρέχοντας στα βιώματα της δικής του ζωής και της δικής του πραγματικότητας. Δε θέλω σε καμία περίπτωση να υποδείξω στο θεατή ενός έργου μου τι «πρέπει» να δει , να σκεφτεί ή να πιστέψει. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο όταν με ρωτούν «τι δείχνει, τι συμβολίζει αυτός ο πίνακας» δεν απαντώ. Αφήνω τον καθένα να σκεφτεί και να αποφασίσει μόνος του. Πάντα όμως, τελικά, το ζητούμενο, είναι η δουλειά μου να προκαλεί συναισθήματα.»
Δελίνα Βασιλειάδη