Όπως και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, έτσι και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ διαθέτει φέτος τμήμα Διεθνές Διαγωνιστικού. Δώδεκα ντοκιμαντέρ απ’ όλο τον κόσμο θα διαγωνιστούν για το βραβείο κοινού, αλλά και της κριτικής επιτροπής. Αυτά είναι:
«The Extra mile» της Βικτώριας Βελλοπούλου (Ελλάδα). Αυτή είναι η ζωή ενός Έλληνα, του Λευτέρη Παρασκευά, που κάνει το παν για να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα για τα προβλήματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Και σκοπεύει να φτάσει το στόχο του παίρνοντας μέρος στον τρίαθλο Arch to Arc. Θα τρέξει 140 χλμ. από την Μαρμάρινη Αψίδα του Λονδίνου έως το Ντόβερ, θα κολυμπήσει 33,8 χλμ. διασχίζοντας το στενό της Μάγχης και θα διανύσει την απόσταση των 296 χλμ. με ποδήλατο, για να τερματίσει στην Αψίδα του Θριάμβου από το Λονδίνο στο Παρίσι.
«Village Potemkin» του Δομήνικου Ιγνατιάδη (Ελλάδα). Μία αυτοβιογραφία ενός πρώην χρήστη ναρκωτικών που αφηγείται τη ζωή του, αλλά και τις ζωές άλλων σαν τον ίδιο. Όντας πλέον καθαροί, περιπλανιούνται σε μία Αθήνα που καταρρέει προσπαθώντας να βελτιώσουν τις καταστάσεις ατόμων που δε λαμβάνουν βοήθεια από κανέναν.
«Πού είσαι, Σινγκάλ;» του Άγγελου Ράλλη (Ελλάδα, Αυστρία, Βέλγιο). Το 2014 το Ισλαμικό Κράτος απήγαγε 3,000 Γεζίντι γυναίκες από την πόλη Σινγκάλ. Γυρισμένο από τη ματιά ενός ηλικιωμένου άντρα, νεαρού αγοριού, και μιας οικογένειας, δείχνει την αγωνία της πόλης-ερείπιο και πώς αναμένουν την ασφαλή επιστροφή των παιδιών, μητέρων και γυναικών τους.
«Ασκήσεις μνήμης» της Πας Εντσίνα (Παραγουάη). Η Παραγουάη βρισκόταν υπό δικτατορία για 35 χρόνια (1954-1989). Η σκηνοθέτις του ντοκιμαντέρ βρήκε τα τρία παιδιά του Agustín Goiburú, του πιο σημαντικού αντιπάλου της δικτατορίας, ο οποίος εξαφανίστηκε στον Παναμά το 1976 μετά την εξορία του. Τα τρία του παιδιά, λοιπόν, εξασκούν τη μνήμη τους για να θυμηθούν όσα μπορούν για το καθεστώς αλλά και τον πατέρα τους.
«Αυτοκρατορία ονείρων» του Ντέιβιντ Μπόρενσταϊν (Δανία). Ακολουθούμε την 24χρονη Γιάνα, μία μετανάστρια από την Κίνα, η οποία δούλεψε σκληρά για να γίνει μεσίτρια. Στην προσπάθειά της να βελτιώσει την πόλη της ωστόσο, την είδε να αλλάζει εντελώς. Σκηνοθετημένο από έναν ανθρωπιστή, ερευνά την ιδέα της μετάβασης από τις μικρές, επαρχιακές γειτονιές-φαντάσματα σε γειτονιές που μεταλλάσσονται σε παγκοσμιοποιημένα πρότυπα τις οποίες οι κάτοικοι δε αναγνωρίζουν πλέον.
«Δέλτα, Επιστροφής στις ακτές» του Τσάρλι Πέτερσμαν (Ελβετία). Ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει τον φρικτό κόσμο της μετανάστευσης με ονειρική ατμόσφαιρα και λυρικά πλάνα. Αυτή είναι η ιστορία δύο αντρών που μεταναστεύουν για μία καλύτερη ζωή από ακτή σε ακτή της Μεσογείου, και πόσο δύσκολη είναι η μετάβαση αλλά και η εχθρότητα που αντιμετωπίζουν.
«Δεν σκοτείνιασε ακόμα» του Φράνκι Φέντον (Ιρλανδία). Βασισμένη στο ομώνυμο μπεστ-σέλερ του Ιρλανδού σκηνοθέτη Σάιμον Φιτζμόρις, ο Φέντον παρουσιάζει τη δύναμη της θέλησης και της δημιουργικότητας. Βλέπουμε τη ζωή του Φιτζμόρις, ο οποίος στα 34 του διαγνώστηκε με τη αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση, λίγο πριν η πρώτη του ταινία κάνει πρεμιέρα στο Sundance και με τη γυναίκα του έγκυο στο τρίτο τους παιδί. Παρά τη νόσο του, ο Ιρλανδός δε το έβαλε κάτω και συνέχισε να φτιάχνει ταινίες. Αφηγημένο από τον Κόλιν Φάρελ.
«Ιερό νερό» του Ολιβιέ Ζουρνταίν (Βέλγιο). Με χρήση χιούμορ και διορατικότητας, η ταινία εξερευνά ένα θέμα που δε βλέπουμε συχνά: το γυναικείο οργασμό και την εκσπερμάτωση. Μία ομάδα γυναικών από τη Ρουάντα είναι οι κεντρικές ηρωίδες.
«Ιστορίες που (δεν) είπε το σινεμά» της Φερνάντα Πεσσόα. Ντοκιμαντέρ που εξετάζει το κινηματογραφικό είδος της δεκαετίας του 1970 pornchanchadas, που ήταν μία φιλελεύθερη απάντηση στο δικτατορικό καθεστώς υπό το οποίο βρισκόταν η Αργεντινή εκείνη την εποχή. Πρόκειται για ένα ηδονικό και πορνογραφικό ντοκιμαντέρ, με καυστικό και συχνά αστείο περιεχόμενο.
«Μετάβαση: Διεμφυλικά παιδιά» των Ροσέρ Ολιβέρ ι Ολιβέλα, Λουίς Μονσεράτ ι Σατόρε (Ισπανία). Οι δύο Ισπανοί σκηνοθέτες δείχνουν με συμπαθητική ματιά ένα θέμα που απασχολεί ιδιαίτερα την παγκόσμια κοινότητα τα τελευταία χρόνια: τη μετάβαση από το ένα φύλο στο άλλο, και πώς είναι να μην ανήκεις στο φύλο στο οποίο γεννήθηκες. Με συνεντεύξεις τεσσάρων παιδιών και σκηνές από τη ζωή τους, βλέπουμε τη δυσκολία αυτής της μετάβασης και μπαίνουμε σε σκέψεις για την ιδέα της ταυτότητας.
«Μηχανές» Ραχούλ Τζέιν (Ινδία, Γερμανία, Φινλανδία). Μία ματιά μέσα στη μαζική παραγωγή και χειρονακτική εργασία της κλωστοϋφαντουργίας της Ινδίας. Παρά το πόσο έχει εκμοντερνιστεί ο πλανήτης, κάποιοι εργάζονται ακόμα κάτω από άθλιες συνθήκες που κοστίζουν ανθρώπινες ζωές και συνειδήσεις. Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να παρουσιάσει πόσο δρόμο έχουν να κάνουν κάποιες χώρες για να φτάσουν σε εργασιακές συνθήκες που δε θυμίζουν μοντέρνα δουλεία.
«Οι Ινδιάνοι που ρόκαραν τον κόσμο» των Κάθριν Μπέινμπριτζ και Αλφόνσο Μαγιοράνα (Καναδάς). Ταινία που παρουσιάζει τους ροκάδες που είχαν Ινδιάνικες ρίζες ή των οποίων η μουσική επηρεάστηκε από την ιστορία και κληρονομιά της Ινδιάνικης κουλτούρας. Με σημαντικά πρόσωπα όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Ίγκι Ποπ, ο Τζίμι Χέντριξ και ο Τόνι Μπένετ, το ντοκιμαντέρ εξερευνά με πολύ ενδιαφέρον ένα χαμένο κομμάτι της παγκόσμιας μουσικής.
Λένα Βρούσια