Συνέντευξη στην Κατερίνα Παπαδοπούλου
Πώς περνάς τη μέρα σου συνήθως;
Υπήρξε μια μεγάλη περίοδος που λόγω υποχρεώσεων δεν όριζα εγώ την καθημερινότητά μου. Αυτό με αποσυντόνιζε λίγο, γιατί θέλω να έχω τη στάση του παρατηρητή στα πράγματα. Δεν μου αρέσει ο πρωταθλητισμός στην τέχνη. Δεν θα θυσίαζα το χαβαλέ και την παρέα μου για τη δουλειά και γι’ αυτό δεν έχω παίξει ποτέ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, παρότι είχα προτάσεις. Προτίμησα να τις απορρίψω, γιατί όλο αυτό έχει ένα κόστος.
Λειτουργείς και τώρα έτσι;
Ναι, συνεχίζω αν και τα πράγματα έχουν αλλάξει, δεν είναι όπως πριν. Εγώ όμως θέλω να έχω αυτή την «πολυτέλεια». Να μπορώ να αφιερώσω χρόνο στην κόρη μου, στους φίλους μου και στον εαυτό μου. Έχεις δίκιο σε αυτό που λες όμως. Ο κόσμος γνωρίζει έναν καλλιτέχνη μέσα από το έργο του και υποσυνείδητα του δημιουργείται μια ανάγκη να ταυτίσει το δημιουργό με το έργο του. Πολλές φορές όμως δεν είναι έτσι. Είναι μια παγίδα αυτή. Θα πρέπει να το έχει υπόψη του ο κόσμος αυτό!
Μπορεί δηλαδή κάποιος να υποδύεται ένα ρόλο όταν γράφει κάτι που αγγίζει τον κόσμο; Να μην είναι ειλικρινής;
Και βέβαια μπορεί. Και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις. Τουλάχιστον στο χώρο που κινούμαι εγώ…
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό οφείλεται στο ότι οι καλλιτέχνες είστε «κάπως»; Έχετε δηλαδή μια άλλη λογική;
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε λίγο στον κόσμο μας. Όμως ξέρεις τι συμβαίνει; Όταν κάνει κάποιος επιτυχία, κανείς δεν του λέει όχι σε τίποτα. Αν είσαι λίγο επιρρεπής, μετά από λίγο καιρό ξεχνάς την εκδοχή ότι μπορεί να κάνεις λάθος ή ότι έχεις άδικο σε κάτι. Εμένα με ενοχλεί πολύ αυτό, όμως συμβαίνει συχνά.
Ας μιλήσουμε για μουσική. Πώς γνωριστήκατε εσείς οι δύο;
Η μουσική με γοήτευε πάντα. Άκουγα πολύ μουσική, όμως φαίνεται ότι υπήρχε και στο DNA μου. Ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας μουσικός και η μητέρα μου επίσης ταλαντούχα, παρόλο που δεν ασχολήθηκε ποτέ. Όταν ήμουν 13 ετών, αντάλλαξα με ένα γείτονά μου ένα όργανο γυμναστικής που είχα εγώ με την κιθάρα του. Και διαπίστωσα ότι είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Έπεισα τη μητέρα μου και μου αγόρασε μια κιθάρα και έπαιζα με μια χορδή. Να φανταστείς ότι τότε δεν ήξερα καν τι ρόλο έπαιζαν τα υπόλοιπα «σύρματα», όπως τα έλεγα εγώ. Ήρθε κάποια στιγμή ένας φίλος μεγαλύτερος από μένα, που έλειπε καιρό, και όταν έπαιξε ένα λα μινόρε και άκουσα πολυφωνία, μαγεύτηκα. Από τότε άρχισα να παίζω. Έπειτα πήγα να αντικαταστήσω ένα φίλο που έπαιζε σε ένα μπουζουξίδικο στη Χαλάστρα για να δώσει εξετάσεις και τελικά έμεινα να παίζω εκεί δύο χρόνια και έτσι πήρα το δρόμο του λαϊκού.
Το λαϊκό το αγάπησες;
Ναι, πολύ. Το αγαπώ ακόμα και σήμερα. Ακούω όλων των ειδών τις μουσικές, εκτός από αυτές που είναι ανούσιες. Είμαι της πολυχρωμίας.
Να τις «παντρέψεις» μεταξύ τους μπορείς;
Ναι, μπορώ. Η μουσική έχει να κάνει με τη διάθεση. Εξαρτάται κατά πολύ από το τι θα σε συγκινήσει.
Και πώς γίνεται το αλισβερίσι με το χιούμορ;
Δεν ξέρω να σου πω. Απλώς μου βγαίνει. Στο μεταξύ έχω και άλλη πλευρά. Έχω μερικά κομμάτια που είναι πολύ σοβαρά και ντρέπομαι να τα πω.
Γιατί; Δεν το έχεις κάνει ποτέ;
Δεν ξέρω γιατί. Απλά δεν έκανα ποτέ.
Πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσεις σε ένα πρόγραμμα την καλή μουσική με το καλό χιούμορ και να δώσεις ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και όχι απλώς να γίνει χαβαλέ;
Έχει να κάνει με το πόσο καλός μουσικός είσαι. Εγώ είμαι καλός μουσικός και δεν το λέω αυτό για να περιαυτολογήσω. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι κακό μουσικά. Ακόμη και τα χιουμοριστικά κομμάτια μου έχουν ένα υπόβαθρο, που κάποιος που ξέρει από μουσική θα το καταλάβει. Οπότε νομίζω ότι αφού το βασικό μέρος -δηλαδή η μουσική- είναι εντάξει, όλα τα υπόλοιπα προστίθενται και ακολουθούν.
Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει αυτό που λέμε έμπνευση; Υπάρχουν στιγμές που έχεις έμπνευση;
Ναι, βέβαια, συνήθως όταν οδηγώ. Η δημιουργία είναι όμως κάτι αόριστο. Δεν μπορείς να ξέρεις πότε θα σε βρει…
Η σχέση σου με τη σιωπή ποια είναι;
Καμία σχέση δεν έχω. Το κουμπί mute έχει χαλάσει.
Στην πορεία σου, υπήρξε κάποιος που για σένα ήταν δάσκαλος;
Πρακτικά ο Άγγελος ο Σκορδίλης στην κιθάρα. Από εκεί και πέρα, έχω γνωρίσει πολλούς σημαντικούς ανθρώπους και έχω πάρει πολλά από αυτούς. Είναι μεγάλο κέρδος αυτό. Είναι τύχη.
Από τη ζωή σου είσαι ευχαριστημένος; Είναι όπως την ονειρεύτηκες;
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Κάνω πράγματα που με ευχαριστούν και ζω μέσα από αυτά. Άλλωστε δεν έχω και βλέψεις για την πρώτη θέση. Αν θα έπρεπε να σκεφτώ κάτι λίγο περισσότερο, θα σκεφτόμουν το πώς να χειριστώ λίγο καλύτερα τις καταστάσεις, ώστε να μην αναγκάζομαι να κάνω εκπτώσεις σε μερικά πράγματα, στα οποία αναγκαστικά όλοι κάνουμε -δεδομένων των συνθηκών.
Φτάσαμε και στην παράσταση στο STAGE. Τι μας έχετε ετοιμάσει αυτή τη φορά;
Είναι η συνέχεια της παράστασης που παίζαμε όλο το χειμώνα στο ΖΥΓΟ στην Αθήνα. Για να το θέσω χονδρικά, όταν βαριέται ο κόσμος, βγαίνω εγώ και βάζω τα πράγματα στη θέση τους. Με τον Λαυρέντη παίζουμε τόσα χρόνια τώρα. Κάνουμε διάφορες παραλλαγές. Πέρσι ήταν με τον Στόκα και με τον Πασχαλίδη, φέτος έφυγε ο Στόκας και ήρθε η Παπίου. Νομίζω πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι καλύτερο από κάθε άλλη φορά.
Ο Δημήτρης Σταρόβας είναι επαγγελματίας μουσικός (κιθάρα) από το 1976. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 10/4/1963. Έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του στο συγκρότημα Άγαμοι Θύται και ευρέως γνωστός από τη συμμετοχή του στη τηλεοπτική σειρά Δέκα μικροί Μήτσοι. Έκτοτε, κάθε του εμφάνιση παίρνει διάσταση ουσιαστικής επικοινωνιακής έκρηξης με σχόλια, τραγούδια και γέλια από την μεριά όλων. Του ίδιου, των μουσικών και του κοινού. Τον Δημήτρη Σταρόβα μπορούμε να τον απολαύσουμε μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Μίλτο Πασχαλίδη και τη Δήμητρα Παπίου κάθε Σάββατο στο STAGE by night, σε μια παράσταση που βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό, πάντα με την καθοριστική συμμετοχή του κοινού. Το πρόγραμμα αρχίζει στις 22:30 και η τιμή του εισιτηρίου έχει οριστεί στα 15 ευρώ, με ποτό στο μπαρ.