Τετάρτη μεσημέρι, κέντρο Θεσσαλίας, ώρα δύσκολη αλλά… τουλάχιστον το μπαρ είναι ξύλινο, η μπύρα παγωμένη και ο συνομιλητής εξαιρετικός! Πάνω απ’τα κεφάλια μας πλανιούνται λογής λογής φαντάσματα, είμαστε πηγμένοι μέχρι τα μπούνια, αλλού πατάμε και αλλού βρισκόμαστε και η κοινωνικοπολιτική ανάλυση δίνει και παίρνει. Και εν τω μέσω αυτής της χιλιοβασανισμένης συζήτησης σκάει μύτη στη παρέα ο Ορέστης, γιος φίλου, ετών έξι και μισό, μας χαιρετάει, σκαρφαλώνει στο μεσαίο σκαμπό και αρχίζει να παίζει παιχνίδια στο τεράστιο κινητό του τόσο απορροφημένος λες κι αυτός ο διάολος κρύβει μέσα του κάποια αρχέγονη αλήθεια!
-Ορέστη!
-Τι;
-Γιατί μωρέ παίζεις τέτοιες βλακείες στο κινητό και δε πας να παίξεις έξω στην πλατεία;
-Έτσι.
-Ορέστη ξέρεις τι είναι το τζαμί;
-Όχι.
-Τα μήλα;
-Φαΐ.
-Ρε Ορέστη δε θες να βγεις έξω στον ήλιο να παίξεις μπάλα με τα άλλα παιδάκια;
-Έχει και στο κινητό μπάλα…
Το στόμα μου για τα επόμενα δευτερόλεπτα παραμένει ορθάνοιχτο, παθαίνω σοκ και ακολουθεί ένα συναίσθημα ατόφιας θλίψης. Ο συνειρμός καλπάζει κι αναρωτιέμαι μήπως κάπου την έχουμε χάσει τη μπάλα; (!)
Τι βλέπουν τα σημερινά εξάχρονα, τι ακούν, πώς νιώθουν, τι τους δίνουμε, τι τους λέμε; Όταν βλέπουν έναν άνθρωπο να κοιμάται στο δρόμο, όταν ακούν ότι ο μπαμπάς δεν έχει δουλειά, όταν ο συμμαθητής τους δεν έχει να φάει, όταν τα «παρκάρουμε» μπροστά σε οθόνες, όταν όλα γύρω τους είναι όπως δεν θα’ πρεπε να είναι;
Με πιάνει τρόμος και η προηγούμενη συζήτηση μού μοιάζει ανούσια και επιφανειακή. Μήπως τα μάτια μας είναι στραμμένα λάθος; Σ’ έναν κόσμο ανάποδο το μόνο που στέκεται όρθιο είναι αυτά τα μικρά δίποδα που τρέχουν από δω κι από κει και ρωτάνε πράγματα και μόνο αυτά μπορούν σε μέλλοντα χρόνο να τον ξαναϊσιώσουν. Μήπως δεν έχουμε αρκετά το νου μας; Ήξερε ο παλιός τι έγραφε… «Υπερασπίσου το παιδί γιατί, αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…».
Μαριλένα Παπαγεωργίου