(EXTREMELY LOUD & INCREDIBLY CLOSE)
Σκηνοθεσία: Στίβεν Ντάλτρι
Παίζουν: Τόμας Χορν, Τομ Χανκς, Σάντρα Μπούλοκ, Μαξ Φον Σίντοφ, Βαϊόλα Ντέιβις, Τζέφρι Ράιτ, Τζον Γκούντμαν
Διάρκεια: 129′
Αξιολόγηση: ***
Αγόρασα το μυθιστόρημα του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ από το συμπαθητικό βιβλιοπωλείο στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης· είδα την ταινία του Στίβεν Ντάλντρι στο αεροπλάνο από το Σαν Φρανσίσκο για τη Ζυρίχη. Πράγμα ταιριαστό, σκέφτομαι, γιατί ένα αεροπλάνο ήταν η αφορμή για να γραφτεί αυτή η ιστορία.
Η ιστορία του Όσκαρ Σελ, του γαλλόφιλου παιδιού – εξερευνητή, ήταν από τις πρώτες απόπειρες των ΗΠΑ να κοιτάξουν πίσω. Και παρότι θα περίμενε κανείς να κοιτούν πίσω με οργή, ένα είδος επανεξέτασης του Τζον Όσμπορν σε νέες συνθήκες, δεν συμβαίνει. Ο Φόερ κοιτάει πίσω με ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, αποφεύγοντας τις εύκολες αποκοτιές. Τέτοια είναι, λοιπόν, η ματιά που άρπαξε ο Ντάλντρι και φύσηξε ψηλά στον αέρα.
Η ιστορία συνομιλεί διαρκώς με το «Τενεκεδένιο Ταμπούρλο» του Γκίντερ Γκρας. Σχεδόν υπονοείται πως η πραγματικότητά της είναι παράλληλη με όρους καταστροφικότητας με εκείνη του Β’ Π.Π. Ο Όσκαρ Σελ [Schell: συνήχηση του shell (καβούκι)] είναι ο απόγονος του Όσκαρ Μάτσερατ. Εκεί που ο δεύτερος κρατάει ταμπούρλο, ο πρώτος κρατάει ντέφι.
Ωστόσο, ο Όσκαρ Σελ είναι ευγενής, ευφυής, καταναγκαστικός, δειλός και άμαθος: είναι παιδί, όχι ένα αλλόκοτο πλάσμα χωρίς ηλικία όπως ο Μάτσερατ. Έχει ηλικία. Επίσης, έχει τις ανάγκες των παιδιών στην ηλικία του. Στην πραγματικότητα, είναι ένα κοινότατο παιδί με μια κοινότατη ιστορία. Γι’ αυτό, πρόκειται για τραγωδία.
Το βιβλίο είναι εξαρτημένο από τις εικόνες. Θέλω να πω: αληθινές εικόνες στις σελίδες του! Ίσως είναι αυτό. Ίσως, πάλι, είναι η φύση του υλικού που είναι κι αυτή εικονοποιητική. Πάντως, η ταινία έγινε το απόλυτο παραμύθι που το βιβλίο δοκίμασε να γίνει.
Ρωμανός Σκλαβενίτης