«Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός»… Αυτό το άσμα του Άκη Πάνου τριγυρίζει στη μια μεριά του μυαλού μου αυτές τις μέρες, που όλοι, ακόμα και οι «ες-ες εταίροι» μας, και καλά μας συμπονούν, συμπάσχουν μαζί μας και μας συμπαραστέκονται…
«Είναι η καρδιά μου μαύρος ουρανός που κρύβει κεραυνούς και καταιγίδα»… Περνάω την εποχή της μεγάλης κατάθλιψης (Great Depression) και να δω πόσο θα κρατήσει…
… Γιατί πλέον δεν μου έρχονται συνειρμικά τα χρόνια της κατοχής, τα 400 χρόνια σκλαβιάς μού ’ρχονται 🙁
Από τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» («μοιάζεις με την καρδιά μου», Τσιτσάνης) της 12ης Φεβρουαρίου, ως τώρα που… ξετυλίγω (ή τυλίγω;) το κουβάρι, τα γεγονότα τρέχουν, οι γνώμες κι οι απόψεις βρίθουν στα μίντια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα συναισθήματα είναι κυκλοθυμικά και το πνεύμα μου έχει παραδώσει κι έχει παραδοθεί…
«…Την ώρα που ξεχείλισε ο πόνος, την ώρα που με πνίγει ο καημός, αυτή την ώρα θέλω νά ’μαι μόνος, δεν θέλω τη συμπόνια κανενός»!
Δεν θέλω συμπόνια, θέλω την ΑΛΗΘΕΙΑ!!! Γιατί γίνονται όλα αυτά και που θα μας οδηγήσουν, εμάς τους απλούς πολίτες. Aυτό θέλω να μάθω, για να δω πως θα πορευθώ και πως (και αν) θα επιβιώσω… Βαρέθηκα πια να ακούω ποιος φταίει και τι έπρεπε να έχει γίνει. Βαρέθηκα να διαβάζω και να ακούω όλες τις σχετικές θεωρίες συνωμοσίας. Σιχάθηκα να τους ακούω να μιλάνε για εκλογές. Ο κόσμος καίγεται… κι αυτοί… χαριεντίζονται και ενδιαφέρονται μόνο για το πως θα επανεκλεγούν και το πως θα γίνουν πρωθυπουθργοί και υπουργοί… SHAME & ΟΝΕΙΔΟΣ!!!
Θέλω μόνο να δω τι μέλλει γενέσθαι…
… Γιατί στην άλλη μεριά του μυαλού μου οι R.E.M. σιγοτραγουδούν “It’ s the end of the world as we know it”… Απ’ το μικρόκοσμό μου (που κανένα δεν ενδιαφέρει μάλλον) κι απ’ αυτή τη -μικρή μας- πόλη (που πλέον αναρωτιέμαι αν ο προορισμός μου υπάρχει ακόμα ή έχει κλείσει κι αν οι «σταθερές» μου είναι ακόμα εκεί) μέχρι τις διάφορες κοινωνίες, την ανθρωπότητα και τον ίδιο τον πλανήτη… Και παρόλο που θεωρώ ότι οι αλλαγές είναι συνήθως για καλό… δεν ξέρω ακόμα αν “I feel fine”?!…
Αλλά για να αισθανθώ καλύτερα, λέω -μέρες που είναι- να ντυθώ κολομπίνα και με σύνθημα «Θέλω τεκίλα κι όχι άλλη ξεφτίλα!!!» ν’ αρχίσω να κολομπινελικώνω δεξιά κι αριστερά, χωρίς ενδοιασμούς, και να δεις πόσο ξε-indignados και bien θα αισθανθώ 😉
Έλσα Κουτελοπούλου