Gangnam Style εναντίον Harlem Shake:
«κο λο τερορίτα» ή «Con los terroristas»;
Εντάξει, όταν βλέπετε τέτοιους τίτλους στο πρωτοσέλιδο έχετε μάθει πια ότι πρέπει να ανησυχείτε – κάνει τους άλλους να χαμογελούν. Είναι οι φορές που ο γράφων βρίσκεται σε φοβερή αμηχανία: «τι στην ευχή να γράψω και πάλι;». Είναι τότε που τον πλημμυρίζουν οι ανασφάλειες: «και ποιον αφορούν πια αυτά που γράφω;». Είναι στιγμές – που η αλήθεια μοιάζει ψέμα – είναι στιγμές, που αυτός που γράφει βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα: «να γράψω ή να σκάσω;».
Τι καλά να έγραφα το πρωτοσέλιδο του προηγούμενου τεύχους! Την περασμένη Τετάρτη είχε σκάσει η βόμβα με τα ισόβια (κι όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια) που επέβαλε το δικαστήριο στον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Η αφορμή υπήρχε, το θέμα ήταν καυτό, οι 500 λέξεις θα γράφονταν σε χρόνο dt! Θα μου πείτε, καλά, εσύ κι άλλοι 500 χιλιάδες γραφιάδες θα κάνατε ακριβώς το ίδιο. Παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Το γεγονός είναι ένα – το πως το πλασάρεις είναι και θέμα ταλέντου. Κι έρχεσαι να πείσεις το κοινό σου με περισπούδαστες αναλύσεις, με τρομερές εμβαθύνσεις, με παιχνίδια λέξεων ώστε να εντυπωσιάσεις, να βγάλεις το μένος σου, να πείσεις τους ομοίους σου, να καβλώσεις με τη διαδικασία την ίδια. Κι έρχεται και το παιχνίδι της πρωτιάς: να προλάβεις πρώτος εσύ, πριν τους άλλους, πριν το θέμα γίνει σούπα που κανέναν δεν ενδιαφέρει. Παρακολουθείστε τα κοινωνικά δίκτυα: όλοι γράφουν και εκφράζουν τη γνώμη τους και καταδικάζουν και κάνουν like και κοινοποιούν. Και όλο αυτό κρατάει το πολύ ένα 24ώρο. Ακολούθως σκάει άλλο θέμα κι άλλο θέμα και η διαδικασία είναι η ίδια. Τίποτε δεν σπάει τον κύκλο αυτόν που φαίνεται ατέρμονος…
Θα μου πείτε, καλά ρε, χθες βράδυ (σημείωση: την Τρίτη δηλαδή – το κείμενο αυτό το γράφουμε Τετάρτη απόγευμα πριν το ματς κυπέλλου Λεβαδειακός – ΠΑΟΚ/ άιντε Παοκάρα!/ για να το διαβάσετε – όσοι αντέξετε – το βράδυ της Πέμπτης το νωρίτερο) δεν πέθανε ο Ούγκο Τσάβες; Ναι, βέβαια, μεγάλος ηγέτης και τα ρέστα. Αλλά αν έγραφα γι’ αυτόν το θάνατο, μέχρι να το διαβάσετε, θα ήταν ήδη πασέ. Θα είχατε διαβάσει – όσοι θα ενδιαφερόσασταν εννοείται για κάτι τέτοιο – θα χορταίνατε κι άντε παρακάτω. Ποιος Τσάβες τώρα. Κι ακόμα χειρότερο: ποιος είναι αυτός ο Γιαχουστίδης που γράφει για τον Τσάβες; Ε;
Τι να πω ρε παιδιά, δίκιο έχετε. Λείπει η έμπνευσις. Μερικές φορές, όμως, αυτό δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί. Δείτε πχ την αφίσα του φετινού φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Ένα λευκό πρόβατο που έχει τυλιγμένο γύρω από τα μάτια του ένα μαύρο πανί. Λευκό πρόβατο, άρα, αθώο (το μαύρο πρόβατο παραπέμπει αλλού…). Μαύρο πανί, όμως; Ότι και καλά ως πρόβατο καταναλώνει ότι του προσφέρουν; Ναι, αλλά στην περίπτωσή μας τις ταινίες τις βλέπουμε με τα μάτια. Ακόμα κι αν κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε. Οπότε, μήπως φάουλ το σημαίνον και το σημαινόμενο;
ΥΓ: Μαθαίνω ότι επιστρέφουν στις πλατείες οι αγανακτισμένοι. Τι θα χορέψουν άραγε; Gangnam Style ή Harlem Shake;
Θόδωρος Γιαχουστίδης