Το μάθατε πρώτοι από εδώ ότι η παράσταση-σταθμός που θριάμβευσε στην Αθήνα στο Θέατρο Badminton, η υπερπαραγωγή που αγαπήθηκε από 100.000 θεατές κάθε ηλικίας και τιμήθηκε με τρία βραβεία της Ακαδημίας Ελληνικών Βραβείων Τέχνης, «Ο Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας» σε σκηνοθεσία της καταπληκτικής Σοφίας Σπυράτου έρχεται στη Θεσσαλονίκη από τις 17 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Εγνατία (Πατριάρχου Ιωακείμ 1, τηλέφωνο 2310231431). Η κυρία Σπυράτου μας αφιέρωσε με χαρά λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της για να μας μιλήσει για τον Ιάσονα, το θέατρο αλλά και τις σκέψεις της για το μέλλον.
Δελίνα Βασιλειάδη: Ο Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, κα Σπυράτου. Μετά από μια ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία στην Αθήνα φέρνετε τη μαγική αυτή παιδική παράσταση και στη Θεσσαλονίκη.
Σοφία Σπυράτου: Εγώ δεν έρχομαι στη Θεσσαλονίκη για να κοπιάρω την παράσταση της Αθήνας ειδικά όσον αφορά στο έμψυχο υλικό. Έρχομαι στη Θεσσαλονίκη ακριβώς για να βρω τους ταλαντούχους ανθρώπους που ξέρω ότι έχει η Θεσσαλονίκη. Και δεν το λέω για κολακεία, το λέω γιατί είναι ουσιαστικό, δηλαδή και τις δυο φορές που δούλεψα στο ΚΘΒΕ…
Δ.Β.: Θα σας διακόψω εδώ λίγο για να επισημάνω πως και οι δυο συνεργασίες σας με το ΚΘΒΕ είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία!
Σ.Σ.: Ναι, όντως. Είχαν επιτυχία και οι δυο παραστάσεις, και όλοι με ρωτούσαν «πού βρήκες αυτούς τους ηθοποιούς;». Και απαντούσα «Οι ηθοποιοί αυτοί είναι από τη Θεσσαλονίκη, είναι πολυτάλαντα πλάσματα». Απλά ίσως δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να το δείξουνε. Αυτό δε σημαίνει ότι εγώ είμαι η καλή και οι άλλοι είναι οι κακοί, απλά καμιά φορά είναι θέμα κινήτρου. Το κάτι διαφορετικό που φέρω εγώ είναι η πολύπλευρη προσέγγιση των ρόλων. Επειδή είμαι η ίδια και σκηνοθέτης και χορογράφος και ηθοποιός και μουσικός προσεγγίζω το ρόλο από πολλές διαφορετικές πλευρές. Και ζητώ και πολλά και διαφορετικά πράγματα από τους ηθοποιούς μου. Η αφοσίωση με την οποία οι ηθοποιοί τα κάνουν όσα ζητώ είναι συγκλονιστική. Τα παιδιά με τα οποία δουλεύω μου κάνουν την τιμή να με εμπιστεύονται –και μ’ εμπιστεύονται πολλαπλά γιατί μου εμπιστεύονται και τη σωματική τους ακεραιότητα, εκτός των άλλων- κάνουν ακροβατικά, χορευτικά…
Δ.Β.: Χωρίς ντουμπλέρ; Οι ίδιοι τα κάνουν όλα αυτά;
Σ.Σ.: Ναι οι ίδιοι. Έχουμε και ακροβάτες. Αλλά άλλο οι ακροβάτες. Οι ακροβάτες είναι η μεγάλη μου χαρά. Εγώ δεν κάνω παράσταση του βουβού. Κάνω του ομιλούντος. Δεν υπάρχει ακροβάτης και χορευτής που δε μιλάει. Όταν πας σε ένα θέαμα δε μπορείς να βλέπεις έναν βουβό άνθρωπο. Ακόμα κι αν κάνει κωλοτούμπες. Δε μπορείς να τον βλέπεις βουβό. Στην comedia κάνανε κωλοτούμπες και παίζανε κιόλας. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν ένας θίασος που να κάνει τα πάντα, ένας θίασος πολλαπλών δυνατοτήτων, να ερμηνεύει, να χορεύει, να τραγουδά. Υπάρχει μια εξαιρετική τραγουδίστρια η Ναταλία Λαμπαδάκη, η οποία ενεργοποιείται πάρα πολύ στη Θεσσαλονίκη και πρώτη φορά κάνει θεατρικό ρόλο, τη Μήδεια. Βέβαια έχει μελετήσει με τη Σαββίνα Γιαννάτου, τη Μήδειά μου στην παράσταση της Αθήνας, αλλά η Ναταλία φέρει μια φρεσκάδα και μια άλλη χροιά στο ρόλο, τελείως διαφορετική.
Δ.Β.: Παιδικό Θέατρο. Μοιραστείτε τις σκέψεις σας μαζί μας.
Σ.Σ.: Το θέμα είναι το εξής. Εγώ πιστεύω πως οι παραστάσεις για παιδιά πρέπει να είναι καλές παραστάσεις. Αν κάνεις μια καλή παράσταση είναι πολύ κατάλληλη να τη δει ένα παιδί. Κι ένας μεγάλος επίσης. Από τα πιστεύω μου είναι πως οι παραστάσεις πρέπει να σου περνάνε όλο το μήνυμα. Στην παράσταση Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας το μήνυμα είναι να κυνηγήσεις το ακατόρθωτο. Να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Γιατί δουλεύοντας και ξαναδουλεύοντας εγώ αυτόν τον καταπληκτικό μύθο του Ιάσονα – ο οποίος προηγείται του Τρωικού Πολέμου, όμως δυστυχώς δεν είχε τον Όμηρο να γράψει για αυτόν και για αυτό το λόγο δεν τον έχουμε σε όλο του το μεγαλείο – διαβάζοντας, λοιπόν, για αυτόν το μύθο και μελετώντας, κάθισα και σκέφτηκα πως εγώ κάνω κανό καμιά φορά στη θάλασσα, ξανοίγομαι εκατό μέτρα από την ακτή και αρχίζω να λέω «πω, πω μήπως να γυρίσω πίσω καλύτερα; Μήπως;» Και εδώ έχουμε σαράντα παλικάρια που ξεκινάνε με ένα καρυδότσουφλο και κάνουνε ένα τεράστιο ταξίδι περνώντας φουρτούνες, κύματα, κινδύνους, επικίνδυνους λαούς, Αμαζόνες –εγώ δεν τις έχω τις Αμαζόνες στην παράσταση, επειδή είναι πολύ σκληρή η ιστορία με τις Αμαζόνες- και φτάνουνε τελικά στην Κολχίδα, που μυθολογικά είναι η χώρα του Ήλιου. Ο Ήλιος κατά τη μυθολογία κοιμάται στα ανάκτορα της Κολχίδας κι από εκεί βγαίνουν οι πρώτες του ακτίνες. Και ο Αιήτης είναι ο γιος του Ήλιου. Πάει, λοιπόν, εκεί ένας θρασύς νεαρός, ένα παλικαράκι είκοσι χρονών, ο Ιάσονας και λέει στο γιο του Ήλιου «Ήρθα να πάρω πίσω το Χρυσόμαλλο Δέρας». Όταν το σκέφτεσαι αυτό, το θράσος της νεαρής ηλικίας και την ορμή, που αυτή η ορμή χαρακτηρίζει πάντα τους Έλληνες, ότι δηλαδή ξεκινάνε για το αδύνατο, για το ακατόρθωτο χωρίς να σκέφτονται πρώτα τη δυσκολία, αλλά πρώτα βάζουν την επιθυμία εντυπωσιάζεσαι. Συγκλονίζεσαι. Όπως ακριβώς και ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν ξεκινούσε για τη μεγάλη του εκστρατεία τα έδινε όλα, τα χάριζε όλα. Τον ρωτούσαν «Μα, στρατηγέ, για τον εαυτό σου τι κρατάς;» κι αυτός απαντούσε «Τις ελπίδες μου». Ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες ξεκινάνε για να φέρουνε κάτι φανταστικό, το Χρυσόμαλλο Δέρας, που κανείς δεν ξέρει καν αν αυτό υπάρχει. Μαζεύει, λοιπόν, αυτό το νεαρό αγόρι, ο Ιάσονας, και άλλα νεαρά αγόρια, μεταξύ των οποίων και μια γυναίκα, την Αταλάντη. Το βρήκα πάρα πολύ ωραίο και το έβαλα στο έργο πως μέσα στους Αργοναύτες ήταν και μια γυναίκα. Η Αταλάντη είναι μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Και θέλω να δείξω πως ακόμα και εκείνη την εποχή που οι γυναίκες δεν ήτανε, ας πούμε, στην πρώτη θέση, κι όμως πάντα και παντού υπήρχε και μια γυναίκα. Ακόμα και σε αυτήν την αντροπαρέα είχε εισβάλει μια γυναίκα. Το μήνυμά που θέλω να περάσω πραγματικά είναι το πως αυτοί οι ονειροπόλοι -γιατί μόνο ονειροπόλος μπορεί να είσαι για να οραματιστείς ένα τέτοιο ταξίδι-, το πως αυτοί οι ορμητικοί νέοι, που τους βλέπουμε πρώτα στο Πήλιο να μαθαίνουν πολεμικές τέχνες, τραγούδι, χορό, να μαθαίνουν φιλοσοφία και να γυμνάζονται φυσικά, ξεκινάνε για το αδύνατο. Για εμένα αυτό είναι ένα μήνυμα μεγάλο. Να ξεκινάς για το ακατόρθωτο. Πιστεύω πως για τα παιδιά αυτό είναι το καλύτερο μήνυμα. Να κυνηγάς το όνειρό σου.
Δ.Β.: Όχι μόνο για τα παιδιά μα και για τους μεγάλους.
Σ.Σ.: Και για τους μεγάλους σήμερα αλλά ειδικά για τα παιδιά.
Δ.Β.: Είναι δηλαδή μια παράσταση για όλη την οικογένεια.
Σ.Σ.: Είναι ακριβώς μια παράσταση για όλη την οικογένεια. Να σου αναφέρω ότι η παράσταση είναι πολυσύνθετη. Έχει χορό, ακροβασίες, τραγούδι, έχει τη συγκλονιστική μουσική του Νίκου Κυπουργού, ο οποίος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της Ελληνικής μουσικής, μα και στην ιστορία της μουσικής για παιδιά. Μην ξεχνάμε πως ο Νίκος έχει κάνει τη Λιλιπούπολη, τα Μυστικά του Κήπου…
Δ.Β.: Είναι μαγικός. Με αυτόν μεγαλώσαμε…
Σ.Σ.: Με τη μουσική του μεγαλώσαμε. Και αυτά τα τραγούδια είναι συγκλονιστικά, ίσως κάποια ήδη τα γνωρίζεις γιατί είναι στο youtube. Τα κείμενα υπογράφει ο Παρασκευάς Καρασούλος, και οι στίχοι είναι δικοί του, ο οποίος πρώτη φορά γράφει για το θέατρο. Γράφει δόκιμα πάρα πολύ, κι αυτό για ‘μενα είναι πολύ σημαντικό. Όταν γράφεις για παιδιά η φαντασία σου πρέπει να οριοθετείται από το μύθο τον ελληνικό γιατί η ελληνική μυθολογία σημαίνει τόσα πολλά και δεν πρέπει να την αλλοιώσεις ή να την ξεπεράσεις.
Εγώ βλέπω με μεγάλη στενοχώρια τις χολιγουντιανές σειρές και τα χολιγουντιανά τεράστια έργα βασισμένα στην ελληνική μυθολογία γιατί το τι κάνουνε δε λέγεται.
Δ.Β.: Βλέπε «Τροία»;
Σ.Σ.: Βλέπε Τροία. Επειδή εγώ έχω κάνει Τρωικό Πόλεμο προσπαθούσα και προσπαθώ πάντα να μείνω πιστή σε αυτή τη μυθολογία την ελληνική που είναι ένας ατέλειωτος, ανεξάντλητος θησαυρός. Ο Παρασκευάς σεβάστηκε τις πηγές. Δεν αυθαιρέτησε καθόλου σε τίποτα και μάλιστα πρόσθεσε το πολύ μεγάλο στοιχείο της ποίησης, το οποίο για εμένα είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει την ψυχή του ανθρώπου. Η ποίηση και η μουσική.
Δ.Β.: Σκέψεις για το θέατρο γενικά;
Σ.Σ.: Πιστεύω πως στην εποχή που περνάμε, μια εποχή απόλυτα ιντερνετική, μια εποχή της πληροφορίας, το θέατρο δε θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει. Μόνο να σκεφτεί κανείς πως το θέατρο είναι από τους ελάχιστους τόπους δημόσιας συγκέντρωσης. Δηλαδή πας στο θέατρο όχι μόνος σου, με εκατό, με διακόσιους. Δεν είσαι μόνος. Είσαι στην ίδια αίθουσα με εκατό, με διακόσια άτομα, όλοι επι-κοινωνείτε το ίδιο πράγμα και σε όλους μαζί ταυτόχρονα έρχεται αυτή η τρομερή ενέργεια από τη σκηνή, η ποίηση, η φαντασία, η πληροφορία. Υπάρχει αυτή η χημεία ομάδας με τους διπλανούς σου, με τους ηθοποιούς από τη σκηνή. Αυτό δεν αντικαθίσταται από κανένα ίντερνετ.
Δ.Β.: Οπότε το θέατρο σήμερα;
Σ.Σ.: Πάει πάρα πολύ καλά. Πρώτον διότι ο κόσμος, κατά τη γνώμη μου, για να πω το αυτονόητο, γυρίζει στις καλές παραστάσεις και δεύτερον το κοινό ψιλοβαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια. Εγώ δεν είμαι λάτρης της τηλεόρασης όπου βλέπω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, εκτός, φυσικά, μερικών φωτεινών εξαιρέσεων, όπως για παράδειγμα κάποιες ξένες σειρές όπου δε σταματάς να χαζεύεις τους ηθοποιούς. Νομίζω πως πλέον ο κόσμος γυρνάει και ψάχνεται ποιος αλήθεια είναι. Και φυσικά ψάχνει και τι είναι αυτό που προσφέρεται. Υπάρχουν πολλές επιλογές και επίσης υπάρχει και μια πολιτική χαμηλών εισιτηρίων, πράγμα που είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον κόσμο. Πρόσφατα ήμουν στο Λονδίνο όπου τα εισιτήρια είναι πανάκριβα. Βέβαια, να πούμε και το άλλο. Ενώ έδωσα 45 λίρες για να δω παράσταση και καθόμουν τέρμα Θεού, έδωσα και 10 λίρες και είδα τον Ίαν ΜακΚέλλεν στη Νεκρή ζώνη. Στεκόμουν όρθια αλλά τον είδα. Στην Οσίποβα και τον Πολιούνιν έδωσα 5 λίρες standing place και στεκόμουν όρθια και τους είδα. Θέλω να πω δηλαδή πως υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες, ώστε να μπορεί ο καθένας μας να την πάρει τη γνώση, να συμμετάσχει. Πρέπει να τις ψάξουμε. Πρέπει να ψάχνουμε. Και νομίζω πως ο κόσμος έχει αρχίσει να ψάχνει και να ενεργοποιείται. Και αυτό θεωρώ ότι είναι υπέρ του θεάτρου. Επίσης, μην ξεχνάμε πως έχουμε συγκλονιστικούς ηθοποιούς, καταπληκτικούς ηθοποιούς… Και σκηνοθέτες και σκηνογράφους. Να πω με μεγάλη μου χαρά πως εμείς με τον Ιάσονα σαρώσαμε στα βραβεία. Πήρε ο Νίκος Κυπουργός, πήρε ο Γιάννης ο Στανκογλου που ερμήνευε το ρόλο του Ιάσονα, πήρε ο Ιβάν Σβιτάιλο (Κένταυρος Χείρωνας). Πέρα από το ότι σαρώσαμε τα βραβεία, αυτό που με ενδιαφέρει εμένα είναι πως εκατό χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν και παρακολούθησαν το έργο. Υπήρχαν παιδάκια που είδαν πέντε φορές την παράσταση, τραγουδούσαν τα τραγούδια και ξέρανε τι θα γίνει. Για εμένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Γιατί στο μυαλό του παιδιού αποτυπώνεται η μυθολογία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με δράση. Με φαντασία. Προκαλώντας στο παιδί συγκίνηση. Προκαλώντας το παιδί εικαστικά. Και αυτό που λέμε με τον Νίκο Κυπουργό είναι πως εμείς χτίζουμε σήμερα τους αυριανούς θεατές.
Δ.Β.: Και τους αυριανούς πολίτες.
Σ.Σ.: Και τους αυριανούς πολίτες. Άλλωστε από πάντα το θέατρο ήταν μέρος της Δημοκρατίας. Το θέατρο, η τραγωδία, η κωμωδία λειτουργούσαν ως μέρος της Δημοκρατίας, η κριτική, η συμμετοχή ήταν σημαντικά στοιχεία. Εμείς, λοιπόν, χτίζουμε τους αυριανούς θεατές. Και επεκτείνουμε και το κοινό μας στο μέλλον (γέλια). Και οι προσλαμβάνουσες που προσφέρουμε στα παιδιά δεν είναι απλοϊκές.
Δ.Β.: Παιδικό θέατρο.
Σ.Σ.: Εγώ με το παιδικό θέατρο ή αυτό που λέμε παιδικό θέατρο έχω θέμα… Στο παιδικό θέατρο υπάρχει μεγάλη κακοποίηση, δε ντρέπομαι να το πω. Βέβαια υπάρχουν και πολύ ωραίες παραστάσεις, δεν το συζητάμε, εγώ δεν κομίζω γλαύκας εις τας Αθήνας αλλά υπάρχουν δυστυχώς και παραστάσεις που δε θα έπρεπε να πηγαίνουν παιδιά, που δε θα έπρεπε να πηγαίνει κανείς, που δε θα έπρεπε να υπάρχουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτή τη στιγμή το παιδικό θέατρο διαμορφώνει μια γενιά αυριανών θεατών και επίσης ξέρουμε ότι εκ-παιδεύει, με την ουσιαστική έννοια της λέξης «παιδεία». Μακάρι, κι αυτό το έχουμε δει στο εξωτερικό, η γνώση να περνιότανε με αυτόν τον τρόπο, παράλληλα με την ψυχαγωγία, παράλληλα με τη συμμετοχή. Είναι εξαιρετικά σημαντικό πράγμα αυτό. Το πιστεύω πραγματικά. Εγώ δεν κάνω παιδικό θέατρο επειδή δε μπορώ να κάνω θέατρο για μεγάλους.
Δ.Β.: Η Θεσσαλονίκη το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Είστε μια συγκλονιστική σκηνοθέτιδα κι έχετε κάνει μαγικές παραστάσεις.
Σ.Σ.: Εγώ δεν το λέω για αυτό.
Δ.Β.: Εγώ όμως που μπορώ να το πω πως έχετε κάνει εξαιρετικές δουλειές και σήμερα είστε από τις καλύτερες στο χώρο. Πάνω σε αυτό θα ήθελα να μου πείτε σκέψεις και σχέδια για το μέλλον.
Σ.Σ.: Κοίταξε, αμέσως μετά, δηλαδή στις 10 Γενάρη ετοιμάζω μια παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών που για εμένα είναι μεγάλη συγκίνηση. Είναι ο χορωδιακός Μίκης Θεοδωράκης. Υπάρχει η Ένωση Επτανησίων Ελλάδος. Εγώ είμαι Επτανήσια, είμαι Κεφαλλονίτισσα όπως άλλωστε λέει και το όνομά μου. Σπυράτου. Ο Θεοδωράκης έχει περάσει αρκετά χρόνια της ζωής του στην Κεφαλονιά και επίσης σε πολλά τραγούδια του έχει κοπιάρει τις Κεφαλλονίτικες αριέττες. Αλλά και πολλά από τα τραγούδια του από τους κύκλους της λυρικής ποίησης που έχει μελοποιήσει έχουν τέτοιο ύφος. Έτσι λοιπόν με μια πολύ μεγάλη ορχήστρα, έναν εξαιρετικό μαέστρο, με περίπου 300 χορωδούς από χορωδίες από όλη την Ελλάδα και με τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του αφηγητή σκοπεύουμε να κάνουμε τον Χορωδιακό Μίκη Θεοδωράκη με τον Γιώργο Μπλάνα, που είναι εξαιρετικός ποιητής. Καθίσαμε λοιπόν και σκεφτήκαμε, και αυτά τα λέω σε εσένα πρώτα ακόμα δεν έχουμε δώσει συνέντευξη ακόμα, καθίσαμε και σκεφτήκαμε, λοιπόν, ποια είναι η μεγάλη αγάπη του Μίκη; Η Ελλάδα. Καταλήξαμε έτσι σε μια συνομιλία του Μίκη με την Ελλάδα. Ο Γιώργος έχει γράψει κάτι καταπληκτικά ποιήματα που βγαίνει όλη αυτή η σχέση του Μίκη με την Ελλάδα, με την ελληνικότητα, με αυτόν τον τόπο… Ο Μίκης είναι ένας μεγάλος επαναστάτης. Μιλάς μαζί του, είναι 92 χρονών και πηγαίνει στα 93, και λες τι είμαι εγώ όταν αυτός στα 92 έχει τέτοια έμπνευση και χιούμορ τρομερό και λέει «μπροστά μας ανοίγεται ένας δρόμος στο μέλλον». Ακόμα και τις στιγμές που είσαι κάτω, πας και τον συναντάς και έχει να σου προτείνει πράγματα, θα σε βάλει να ακούσεις μουσικές, μουσικές που δεν έχουν ακουστεί, μουσικές που σκέφτεται να τις κάνει παράσταση. Αυτό, λοιπόν, είναι το μεγάλο επόμενο βήμα. Βέβαια, εκκρεμεί μια παράσταση που ακόμα δε μπορώ να σου πω, μάλλον στο Badminton, πάλι στην Αθήνα.
Δ.Β.: Πάλι στην Αθήνα. Και εδώ;
Σ.Σ.: Κοίταξε να δεις. Έχω χάσει λίγο τη σχέση μου με τη θεατρική Θεσσαλονίκη αλλά θα την ξαναβρώ οπωσδήποτε, γιατί έχω πολύ αγαπημένους συνεργάτες και φίλους εδώ και θα επανέλθω δριμύτερη. Και επίσης, θα σου πω και άλλα, γιατί εγώ είμαι πολυσχιδής. Ετοιμάζουμε με τον Λάμπρο Λιάβα μια Μικρή Επίδαυρο με τους Τακίμ, ένα συγκλονιστικό μουσικό συγκρότημα. Το θέμα της παράστασης που ήδη αυτή τη στιγμή παίζεται στο PassPort Κεραμεικός στην Αθήνα, είναι τα καραβάνια. Τα καραβάνια που ξεκινούσανε από τα Γιάννενα, ξεκινάγανε από όλα τα χωριά της Ελλάδας, πήγαιναν στα Βαλκάνια και από εκεί γινότανε η διασπορά, άλλος πήγαινε Αυστραλία, άλλος Αμερική… Με αποσκευές τις μουσικές.
Δ.Β.: Αυτό το θέμα σας αγγίζει πάρα πολύ.
Σ.Σ.: Πάρα πολύ. Πάρα πολύ. Άλλωστε θυμάσαι πως στην παράσταση Με μουσικές εξαίσιες με φωνές… μαζί με τον Λάμπρο είχαμε ένα παρόμοιο κομμάτι. Αυτό βέβαια θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, και θα στηρίζεται σε μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών με οκτώ ηθοποιούς και χορευτές. Αυτό θα είναι το καλοκαίρι μας. Ε, μην πάμε παρακάτω…
Δ.Β.: Νομίζω μας καλύψατε. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να τα παρακολουθήσουμε όλα.
Σ.Σ.: Ελπίζω κι εγώ.
Δ.Β.: Και στα δικά μας τώρα. Εύχομαι καλή επιτυχία στον Ιάσονα που είναι σίγουρη.
Σ.Σ.: Το εύχομαι.
Δ.Β.: Πόσον καιρό θα μείνετε εδώ;
Σ.Σ.: Θα κάνουμε ένα πολύ γεμάτο και πλούσιο εορταστικό πρόγραμμα. Κάθε μέρα θα δίνουμε παραστάσεις. Και κάνουμε μια πρωτοτυπία μεγάλη. Μπορείτε να μας συναντήσετε στις 11.30 το πρωί, όπως είθισται, αλλά και στις 18.00 το απόγευμα, το οποίο θεωρώ ότι είναι πολύ καλό για μαμάδες και μπαμπάδες να έρθουν με τα παιδιά τους, γιατί πολλά παιδιά το μεσημέρι κοιμούνται και μπορούν να έρθουν το απόγευμα να δουν την παράσταση.
Δ.Β.: Και να μην ξεχνάμε πως κάποιοι γονείς εργάζονται τα πρωινά, ενώ το απόγευμα ενδεχομένως είναι πιο εύκολο για μια οικογενειακή έξοδο για θέατρο.
Σ.Σ.: Σαφώς και αυτό. Το θέατρο είναι μια πολύ ωραία έξοδος. Και δε σου κρύβω πως ανυπομονώ για τις αντιδράσεις των παιδιών, που είναι πάντα συγκλονιστικές. Η συμμετοχή των παιδιών σε αφήνει άφωνο. Στην κυριολεξία. Μου είχε πει η Σαββίνα (Γιαννάτου) κάτι πάρα πολύ ωραίο. Ως Μήδεια η Σαββίνα κάνει πολλούς βοκαλισμούς, για τους οποίους άλλωστε είναι μοναδική. Τους οποίους κάνει εξαιρετικά επίσης και η Ναταλία Λαμπαδάκη. Όταν εμφανιζόταν, λοιπόν, η Σαββίνα στη σκηνή σε μια μεγάλη αίθουσα όπως είναι το Badminton, άρχιζε κι έκανε κάποιους λαρυγγισμούς άναρθρους. Αμέσως, λοιπόν, της απαντούσαν τα παιδιά. Κι η Σαββίνα που αρχικά έμεινε, μου είπε μετά πως «ξέρεις, είναι μια γλώσσα από την οποία τα παιδιά ακόμα δεν έχουν απομακρυνθεί πολύ». Κι έχει δίκιο. Είναι μια γλώσσα από την οποία τα παιδιά περάσανε πρόσφατα, ειδικά μιλώντας για παιδιά 7 ή 8 ετών. Είναι μια γλώσσα γνώριμη για αυτά, όπου συλλαβίζανε και μιμούνταν ήχους. Αυτή τη γλώσσα αναγνώρισαν και αμέσως ανταποκρίθηκαν. Η Σαββίνα είναι μια πολύ αγαπημένη συνεργάτιδα, μια εξαιρετική καλλιτέχνιδα και χαίρομαι ειλικρινά που στη Θεσσαλονίκη στο πρόσωπο της Ναταλίας βρίσκω μια νέα Σαββίνα. Δεν το ξέρει, δεν της το έχω πει.
Δ.Β.: Θα το μάθει μόλις δημοσιευτεί η συνέντευξη. Είναι σίγουρο.
Σ.Σ.: Φυσικά, όλα τα παιδιά με τα οποία συνεργάζομαι είναι υπέροχα και ταλαντούχα. Είχα μεγάλη τύχη με τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες μου. Αγαπώ τα νέα παιδιά.
Δ.Β.: Αυτό φαίνεται γιατί πάντα δίνετε ευκαιρίες σε νέα παιδιά και νέους καλλιτέχνες.
Σ.Σ.: Και τα παιδιά μου ανταποκρίνονται. Όλα τα παιδιά είναι εξαιρετικά. Οι ακροβάτες μου… Οι ηθοποιοί… Είναι όλα τα παιδιά ένα κι ένα.
Δ.Β.: Εδώ υπάρχει διπλή διανομή στο ρόλο του Ιάσονα.
Σ.Σ.: Ναι. Είναι ο Απόλλων Δρικούδης και ο Στρατής Ανούδης. Εξαιρετικοί και οι δύο. Με ρωτούν «πώς αισθάνεσαι που δεν είναι ο Γιάννης Στάνκογλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο;». Απαντώ πως ο Γιάννης έδινε κάτι άλλο. Αυτά τα νέα παιδιά φέρουν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Αυτό συμβαίνει πάντα όταν συνεργαζόμαστε με καλούς ηθοποιούς. Ο καθένας φέρει κάτι δικό του, κάτι ιδιαίτερο. Στο σημείο αυτό να μιλήσω και για τον Γιάννη Διονυσίου τον τραγουδιστή της παράστασής μας, όπου ερμηνεύει το ρόλο του Ορφέα. Έχει μια δωρικότητα στη φωνή και την παρουσία. Ο Γιάννης έχει γίνει μόνιμος συνεργάτης μου από την πρώτη στιγμή που τον συνάντησα, νεαρό φοιτητή της μουσικολογίας τότε, για τις ανάγκες της παράστασης Με μουσικές εξαίσιες με φωνές… Είναι εκπληκτικός. Φτάνει να σου πω ότι τον άκουσε ο Θεοδωράκης και είπε γι’ αυτόν ότι χρόνια είχε ν’ ακούσει τέτοια φωνή! Θα ήθελα να αναφερθώ , επίσης, και στον σκηνογράφο μας τον Μανόλη Παντελιδάκη, που είναι μόνιμος συνεργάτης μου και πάμε πακέτο παντού. Όπως έχεις καταλάβει είμαι των μονίμων συνεργατών. Ο Μανόλης μεταφράζει τις σκέψεις μου σε σκηνικά. Ανοίγει η αυλαία και κάνεις ΑΑΑΑΑ. Και νομίζω πως το χρειαζόμαστε αυτό το ΑΑΑΑΑ. Τα είπα όλα;
Δ.Β.: Νομίζω όλα! Σας ευχαριστώ πολύ!