Ηθοποιός, Θεσσαλονικιός, ταλαντούχος, νέος. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, λίγο πριν την έναρξη των μαθημάτων στο θεατρικό εργαστήρι όπου διδάσκει, αλλά και την πρεμιέρα της παράστασης «Ο ραφτάκος των λέξεων» όπου πρωταγωνιστεί, μίλησε στο φιλμ νουάρ και απάντησε στις ερωτήσεις της Δελίνας Βασιλειάδη.
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για σας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ: Είμαι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, 27 χρονών, τελείωσα την Ανώτερη Δραματική Σχολή του Ανδρέα Βουτσινά το 2013 και έκτοτε ζω και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη ως ηθοποιός. Νιώθω τυχερός και πολύ καλά με τον εαυτό μου που ασχολούμαι με το θέατρο, γιατί είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω καλά στη ζωή μου – ή τουλάχιστον έτσι νιώθω. Είναι το πάθος μου, το μεράκι μου, η αγάπη μου και η συγκίνησή μου. Η επαφή με την τέχνη ήταν μέρος της καθημερινότητάς μου από παιδί. Στα εννιά μου άκουσα πρώτη φορά μελοποιημένη ποίηση και μπήκα στη διαδικασία να πλάθω με τη φαντασία μου ήρωες. Αργότερα ήρθαν οι πρώτες ταινίες και οι πρώτοι αγαπημένοι καλλιτέχνες στη μουσική και με θυμάμαι να συγκινούμαι εύκολα από το καθετί που με άγγιζε. Τότε άρχισε να αλλάζει ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα, αλλά και τους ανθρώπους γύρω μου. Η ζωή έγινε αμέσως πιο ενδιαφέρουσα. Έτσι με το που τελείωσα το σχολείο μπήκα στη Δραματική Σχολή και μετά από λίγα μαθήματα είπα ”Το βρήκα. Αυτό θέλω να κάνω”.
Δ.Β.: Μιλήστε μας για την παράσταση που ετοιμάζετε και για τα μελλοντικά σας σχέδια.
Α.Ν.: Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε πρόβες για το πολύ αγαπημένο παιδικό παραμύθι ”Ο ραφτάκος των λέξεων” του Αντώνη Παπαθεοδούλου σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου από την εταιρεία θεάτρου Μικρός Βορράς. Είναι ένα σύγχρονο παραμύθι με θέμα την αξία της μνήμης και την αξία των λέξεων, καθώς έχουμε έναν ραφτάκο που ράβει τα ρούχα του με λέξεις, γιατί ”οι λέξεις είναι που ζεσταίνουν, δροσίζουν κι ομορφαίνουν πιο πολύ απ’ όλα τα υλικά του κόσμου”. Θα παίζουμε στις σχολικές αίθουσες και από τον Ιανουάριο του 2019 κάθε Κυριακή σε ανοιχτές παραστάσεις για το κοινό σε χώρο που θα ανακοινωθεί σύντομα. Παράλληλα, για τέταρτη χρονιά θα συνεχιστεί η παιδική παράσταση ”Αισώπου Κόμιξ” του Σάκη Σερέφα -με τον Μικρό Βορρά- σε σχολεία, και όπου υπάρχουν παιδιά. Επίσης, είμαι στον θίασο της παράστασης ”Τίτος Ανδρόνικος” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που παίχτηκε την περσινή σεζόν στα παλιά δημοτικά σφαγεία -πάλι από τον Μικρό Βορρά-, και τώρα είμαστε σε αναζήτηση χώρου. Και τέλος Νοέμβρη θα ξεκινήσω γυρίσματα για μια ταινία μεγάλου μήκους με θέμα το ρεμπέτικο και τον εμφύλιο πόλεμο σε ελληνογερμανική συμπαραγωγή, σε σκηνοθεσία Μάρκου Παπαδόπουλου.
Δ.Β.: Μικρό Βορράς. Είστε ενεργό μέλος αυτής της ομάδας της Θεσσαλονίκης. Μιλήστε μας για αυτό .
Α.Ν.: Ο Μικρός Βορράς είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο, καθώς φέτος κλείνω έξι χρόνια στην ομάδα. Είναι το καλλιτεχνικό μου σπίτι. Δουλεύω στο ελεύθερο θέατρο και με άλλους σκηνοθέτες και ομάδες αυτά τα χρόνια, έχοντας συμμετάσχει σε δουλειές που τις χάρηκα και ήμουν περήφανος για όλες. Στον Μικρό Βορρά έχω μια σταθερότητα και μια αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης και εκτίμησης με τον δάσκαλο μου, σκηνοθέτη και διευθυντή της ομάδας, Τάσο Ράτζο. Γι’ αυτό λέω ότι είναι το σπίτι μου. Η σχέση μου με τον Μικρό Βορρά ξεκίνησε απ’ όταν ήμουν στο τρίτο έτος της σχολής όταν κλήθηκα να παίξω στην πρώτη βραδινή παράσταση της ομάδας. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική παράσταση. Στη συνέχεια, η μία δουλειά διαδεχόταν την άλλη, καθώς δέθηκα πολύ με αυτό που αντιπροσωπεύει η ομάδα. Ο Μικρός Βορράς πλέον, ολοένα μεγαλώνει έχοντας παιδική, εφηβική, βραδινή σκηνή και θεατρικά εργαστήρια.
Δ.Β.: Είστε επίσης ενεργό μέλος στο καλλιτεχνικό θεατρικό εργαστήρι του μικρού Βορρά για επαγγελματίες εκπαιδευτικούς.
Α.Ν.: Ο Μικρός Βορράς μετά από επτά χρόνια παρουσίας στις σχολικές αίθουσες αποφάσισε να δημιουργήσει ένα θεατρικό εργαστήρι για εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, για όσους χρησιμοποιούν το θέατρο στη δουλειά τους με ομάδες παιδιών και εφήβων αλλά και για όσους αγαπούν το θέατρο και θέλουν, όπως λέμε, να δουν λίγο καλύτερα το παιδί που κρύβεται μέσα τους. Στόχος του εργαστηρίου είναι η εξοικείωση των συμμετεχόντων και κυρίως των εκπαιδευτικών με τις σύγχρονες πρακτικές και μεθόδους θεατρικής αγωγής με σκοπό να τις μεταφέρουν στη σχολική τάξη. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό το εγχείρημα και βαθύτατα ευγνώμων στον Τάσο Ράτζο που με επέλεξε να το αναλάβω. Τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Πέρυσι ήταν η πρώτη χρονιά λειτουργίας του εργαστηρίου και πήγε τόσο καλά που η περσινή ομάδα θα συνεχίσει φέτος ως δεύτερο έτος. Είναι μαγικό να βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας να γίνονται ένα και να εκφράζονται μέσα από την ψυχή τους με θέρμη και ενθουσιασμό ενώ παράλληλα ως εκπαιδευτικοί παίρνουν εφόδια γνώσεων και εμπειρίας πάνω στο εκπαιδευτικό δημιουργικό θέατρο. Το εργαστήρι είναι βιωματικό και θα λειτουργεί από την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου και κάθε Πέμπτη 17:30-20:30, μέχρι τέλος Μαΐου, στον πολυχώρο τέχνης Grey Studio (Ιασωνίδου 11). Οι εγγραφές για τη σύσταση νέας ομάδας έχουν ξεκινήσει, οπότε όποιος ενδιαφέρεται για πληροφορίες ή για να δηλώσει συμμετοχή, μπορεί να τηλεφωνήσει στο τηλέφωνο 6934-600074 ή ηλεκτρονικά στο mikrosvorras@gmail.com.
Δ.Β.: Τα όνειρά σας
Α.Ν.: Αποφεύγω τα όνειρα. Θέλω να είμαι ευτυχισμένος και να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπάω όσο πάει…
Δ.Β.: Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;
Α.Ν.: Βιβλία πάνω στη θεατρική αγωγή και εκπαιδευτικού δράματος λόγω της προετοιμασίας μου για τα μαθήματα στο θεατρικό εργαστήρι για εκπαιδευτικούς.
Δ.Β.: Αγαπημένος θεατρικός συγγραφέας.
Α.Ν.: Χάρολντ Πίντερ.
Δ.Β.: Ποια φράση σας εκφράζει;
Α.Ν.: Στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Κι αν δεν πάνε, δεν είναι το τέλος.
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας με λίγα λόγια.
Α.Ν.: Πιστεύω στην ευγένεια και την αλληλεγγύη των μεγάλων, στην αθωότητα των παιδιών, στα ζώα και τα φιλιά της σκυλίτσας μου και στον Leonard Cohen.
Δ.Β.: Η τέχνη σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης.
Α.Ν.: Η τέχνη υπό καθεστώς κρίσης νομίζω πως λειτουργεί. Άλλωστε τίποτα δεν θα έπρεπε να σταματάει έναν καλλιτέχνη να δημιουργεί. Θέατρο μπορεί να παιχτεί παντού, με λιτά μέσα και με σύγχρονες ιδέες. Η τέχνη είναι ανάγκη για το τελευταίο χωριό μέχρι τα μεγάλα αστικά κέντρα. Είναι ελπιδοφόρο που αυτά τα δύσκολα χρόνια δημιουργήθηκαν ομάδες. Ομάδες που τόλμησαν, αψήφησαν τις δυσκολίες και πρότειναν. Υπάρχουν φυσικά και παραδείγματα ομάδων, αλλά και δουλειών, που δεν κατάφεραν να συνεχίσουν. Το έχω ζήσει και πονάει πολύ. Όμως σηκωνόμαστε ξανά και συνεχίζουμε. Αρκεί να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Όταν το καταλάβουμε αυτό, τότε δεν θα μιλάμε πια για κρίση. Σας ευχαριστώ πολύ.
Δ.Β.: Κι εγώ σας ευχαριστώ κι εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα.
Δελίνα Βασιλειάδη