Κούτες, κουτάκια, κουτιά, μικρότερα και μεγαλύτερα κουτιά… κουτί-σπίτι και κουτί-γραφείο, αμάξι-κουτί. Ο «αξιοθαύμαστος» άνθρωπος του 21ου αιώνα! Περνάς σχεδόν όλη σου τη ζωή μέσα σ’ ένα κουτί, προσπαθώντας απεγνωσμένα να πείσεις τον εαυτό σου ότι κάπως έτσι είναι η επιτυχία και καλλιεργώντας στο μυαλό σου την απόλυτη ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
Πρέπει-πρέπει-πρέπει! Για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να έχεις το καλύτερο και μεγαλύτερο σπίτι (μεγάλο κουτί), την πιο περιζήτητη και αδρά αμοιβόμενη δουλειά (τονίζεται κι αλλιώς), με γραφειάρα ως αναφαίρετο décor (κι άλλο κουτί), αυτοκίνητο τελευταίο μοντέλο, που μπροστά του ο KIT να μοιάζει παλιοσίδερα (λίγο μικρότερο κουτί), τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού, κατά προτίμηση 3568,2 ιντσών πλάσμα (χρωματιστό κι ελκυστικό αλλά Το κουτί)!
Για φαντάσου! Τι αφελής! Κι εγώ που νόμιζα ότι ασφάλεια σου δίνει μια αγκαλιά και επιτυχία είναι να ξυπνά κανείς χαρούμενος και να ζωγραφίζει χαμόγελα στα πρόσωπα γύρω του…
Τα κουτιά μας δεν έχουν πόρτα και η αγάπη δεν βρίσκει κουδούνι να χτυπήσει. «Ξενύχτησα στη πόρτα σου και σιγοτραγουδώ”… Ο παράδεισος αποκλείεται να ζει μέσα σε τέσσερις τοίχους και δυστυχώς τα μυαλά μας δεν παίρνουν αέρα. Δύσκολο να υπολογίσεις τι διάμετρο έχει το χάδι για να δεις αν χωρά στο κουτί σου. Και οι ιδέες (άλλες εκείνες, αλλά δεν βαριέσαι) κατοικούνε λέει ψηλά και όχι απέναντι απ’ τον καναπέ σου…
Ω! Είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις! Ακόμα και αν γελάς ειρωνικά ή αδιαφορείς. Μα έχε το νου σου μην ξυπνήσεις μια μέρα τετράγωνος και τότε δεις ότι σε χώρεσαν και εκπλαγείς! Πίστεψέ με λοιπόν και παρ’ το χαμπάρι.
Η ζωή δεν ζει σε κουτί και η ελευθερία είναι από τη φύση της άστεγη…
Γεια και χαρά και άμα θες τα λέμε εκεί έξω…
Μαριλένα Παπαγεωργίου