Τρεις παραστάσεις διαμάντια που κανένας θεατρόφιλος δεν πρέπει να χάσει ανεβαίνουν στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.
Από τις 9 Ιανουαρίου και μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 η Ομάδα Τέχνης Oberon παρουσιάζει το αριστούργημα του Jean Genet “Οι Δούλες”, σε σκηνοθεσία Διονύση Καραθανάση. Οι αδελφές Κλαίρη και Σολάνζ, και οι δύο υπηρέτριες της Κυρίας, κάθε φορά που αυτή απουσιάζει, καταστρώνουν την εξόντωσή της φορώντας τα ρούχα της και παίζοντας μια παράσταση. Όμως, σκληρές και αδυσώπητες καθώς είναι, θα ξεπεράσουν τα όρια.
Το έργο βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός που συνέβη στη Γαλλία τη δεκαετία του 1930. Ο Jean Genet, όμως, το γράφει το 1947 ως αντίδραση σε μια κοινωνία που κυριαρχεί η ψευτιά, η προδοσία, η βία, η εκμετάλλευση και η κοινωνική ανισότητα. Χρησιμοποιώντας πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και έχοντας ως βασικό μέσο της εξέγερσης των χαρακτήρων του τη μεταμφίεση, φτιάχνει έναν κόσμο ο οποίος βρίσκει έκφραση όχι τόσο στην ίδια τη διαμαρτυρία, αλλά στην τελετουργική πράξη της δημιουργίας του εαυτού του.
Κάνοντας κανείς μια αναγωγή των χαρακτήρων και των βαθύτερων νοημάτων του έργου στο σήμερα, μπορούμε να επισημάνουμε ότι Οι Δούλες του Genet είναι ένα έργο επίκαιρο και σύγχρονο, καθώς παρουσιάζει τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες ανάγκες εκτόνωσης των απογοητευμένων και περιθωριοποιημένων της κοινωνίας.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Κέλλυ Εφραιμίδου. Παίζουν οι ηθοποιοί Ντιάνα Ζαχαροπούλου, Ιωάννα Λαμνή και Μελίνα Τριανταφυλλίδου.
Για δύο μόνο παραστάσεις, την Τετάρτη 11 και την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου στις 21:00, το Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ παρουσιάζει την παράσταση “Τι να σου πω Σουλτάνα μου;” μια συγκλονιστική εξομολόγηση με καθηλωτικό φινάλε, όπου ο Γιάννης Καλατζόπουλος μιλάει απροκάλυπτα για την εποχή που ο μικρός Γιαννάκης, το «παιδί-θαύμα» του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου ανακάλυπτε τα μάγια του Θεάτρου και της Σουλτάνας. Ποια είναι η Σουλτάνα; Τι συμβολίζουν τα αμαρτωλά παραμύθια της; Πόσο πονάει το πέρασμα από το όνειρο του Έρωτα στην αλήθεια του; Υπό το αυστηρό βλέμμα του Μινωτή, του Κουν, του Διαμαντόπουλου, της Κυρίας Κατερίνας, του Πέλου Κατσέλη, του Αυλωνίτη, της Βασιλειάδου και τόσων άλλων, το άλλοτε «παιδί-θαύμα» θυμάται, αναπολεί και εκμυστηρεύεται τις θεατρικές αλλά και ερωτικές αταξίες του μικρού Γιαννάκη. Κείμενο-σκηνοθεσία-ερμηνεία Γιάννης Καλατζόπουλος. Συμμετέχει η Ηλιάνα Παρασκευοπούλου. Η παράσταση δεν είναι κατάλληλη για ανηλίκους.
Στις 13, 14 Ιανουαρίου στις 21:00 και στις 15 Ιανουαρίου στις 20:00 το Θέατρο Αυλαία σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν και την εταιρία διοργάνωσης εκδηλώσεων «Γίνονται Έργα» παρουσιάζει στο κοινό της Θεσσαλονίκης τον εμβληματικό μονόλογο του Παναγιώτη Μέντη “Αδαμαντία” σε σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη. Η Αδαμαντία αγωνιά να επιβιώσει κτίζοντας στην άμμο της Αφρικανικής ερήμου τη διαρκώς μετέωρη προσωπική της περιπέτεια. Γυναίκα και Άνδρας, Μάνα και Πατέρας σε µια οικογένεια που της ζητά να απολογηθεί για όσα λαχτάρησε αλλά δεν τα έζησε. Από ένα νησί του Αιγαίου στη Θεσσαλονίκη, στην Αλεξάνδρεια, στο Κάιρο, στην Αθήνα. Ελλάδα και Αίγυπτος, αλλά πουθενά ρίζα και φιλόξενη πατρίδα. Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο. Η Ελλάδα του Καραμανλή, της Δικτατορίας, η Ελλάδα του Ανδρέα,·παράλληλα µε την Αίγυπτο του Νάσερ, του Σαντάτ, του Μουµπάρακ. Γεγονότα στο Σουέζ και στην Κύπρο. Πόλεμος των έξη ημερών, Πολυτεχνείο… Και δίπλα σε όλα αυτά η ζωή µιας γυναίκας που πρέπει να φέρει σε πέρας αυτά που είναι οι δικές της προτεραιότητες. Που πρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά της, µέσα σε ένα περιβάλλον που απαιτεί συμβιβασμούς.
Η Μάνια Παπαδημητρίου τραγουδά και αλλάζει πρόσωπα ανάλογα με τις εποχές για να δώσει ένα πρόσωπο στην Κυρία Αδαμαντία, μια συνηθισμένη γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει και να φροντίσει τα παιδιά της, δηλαδή το μέλλον της πατρίδας.
Το έργο είναι βασισμένο σε μια πραγματική αλληλογραφία που περίμενε χρόνια την ανακάλυψή της από τον Κωστή Καπελώνη. Ο Παναγιώτης Μέντης μετέτρεψε το πρωτογενές υλικό σε θεατρικό έργο. Η Μάνια Παπαδημητρίου δίνει σάρκα και οστά, χιούμορ και συγκίνηση στην Αδαμαντία.
Ο σκηνοθέτης δήλωσε για την Αδαμαντία «Ανέκαθεν η Τέχνη καταπιάνεται με τα μικρά κι ασήμαντα και θέλει να τους δώσει μέγεθος κι ομορφιά. Κάποιος απ´ τους δασκάλους, ο Λαζάνης μάλλον, κράτησε σε ένα ντουλάπι στο θέατρο στη Φρυνίχου ένα φάκελο με 120 γράμματα, που έστελνε απ´ την Ελλάδα, στη διάρκεια μιας δεκαετίας, κάποια κυρία Αδαμαντία στον άντρα της στην Αίγυπτο. Προφανώς ο δάσκαλος θεώρησε πως αυτό το υλικό, το μικρό κι ασήμαντο, μπορεί το Θέατρο να το χρειαστεί. Ανακάλυψα τα ξεχασμένα γράμματα πριν τρία χρόνια και θεώρησα την ανακάλυψη μήνυμα απ´ το δάσκαλο. Διάβασα τα γράμματα και φαντάστηκα, σαν ένα παραμύθι, τη ζωή της κυρίας Αδαμαντίας. Μια ζωή κοινή και συνηθισμένη, σαν της μάνας μας. Που ταξίδευε δίπλα στην Ιστορία, χωρίς να νοιάζεται για τα ιστορικά πρόσωπα και τα μεγάλα γεγονότα. Γιατί ο απλός άνθρωπος ζει τη δίκη του καθημερινότητα, τα προσωπικά του γεγονότα, γεγονότα που δεν καταδέχεται να εξιστορήσει η πολύτομη επίσημη Ιστορία. Έδωσα το υλικό στον Παναγιώτη Mέντη, (το είχαμε ξανακάνει αυτό, το κατά παραγγελίαν), με μια προσθήκη που δεν ήταν γραμμένη στις επιστολές, ότι η Αδαμαντία, είναι σαν την Κλυταιμνήστρα. Δεν είναι μεν βασίλισσα, αλλά έχει δυο κόρες κι έναν γιο και περιμένει δέκα χρόνια τον άντρα της να επιστρέψει. Ο Παναγιώτης πρόσθεσε αρώματα αιγυπτιακά, κρυμμένες ψυχολογίες και κάτι απόκρυφα μαγικά και έφτιαξε ένα κείμενο πρόβας, που παραδώσαμε στη Μάνια. Και η Μάνια Παπαδημητρίου βάζοντας τη υποκριτική της δεινότητα και το θεατρικό παρελθόν της, με τη βοήθεια των τραγουδιών του Σταύρου Σιόλα, ντυμένη με τα ρούχα της Κατερίνας Σωτηρίου, στο “σκηνικό” του Μανώλη Ζαχαριουδάκη, επιχείρησε να ζωντανέψει το θεατρικό πρόσωπο μιας γυναίκας που κάποτε υπήρξε. Ή μήπως δεν υπήρξε; Μιας γυναίκας, πάντως, που επέζησε της Ιστορίας. Και αυτό το οφείλει στο Θέατρο.»
Δελίνα Βασιλειάδη