Δεν περνά μέρα που να μη σε θλίβει η ανάγνωσή τους. Τις βλέπεις αναρτημένες στα περίπτερα, στο αγαπημένο εν Ελλάδι ταμπλόιντ σχήμα, να σε προκαλούν να τις διαβάσεις. Κι όμως, συνήθως ρίχνεις μια αστραπιαία ματιά στα πρωτοσέλιδα και φεύγεις τρέχοντας μακριά τους…
Η δημοσιογραφία δεν είναι πια αυτή που ήταν -ούτε θα επιστρέψει ποτέ στον πρότερο εαυτό της. Ο θάνατος του αγνού ρεπόρτερ έχει επέλθει προ πολλού, αλλά δεν είναι το μόνο (αναμενόμενο άλλωστε) πλήγμα. “Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις”, ως γνωστόν, αλλά αυτό αποτελεί ευτύχημα για τον συγκεκριμένο μήνα! Βλέπετε, είδηση στον καιρό μας, συνιστά οποιαδήποτε εξέλιξη προς το χειρότερο. Και μόνο…
Η εμφάνιση του διαδικτύου έμοιαζε καταρχήν ευλογία για την ενημέρωση. Πολύ γρηγορότερη πρόσβαση στα γεγονότα, τσεκάρισμα από δυο-τρεις διαφορετικές πηγές σε χρόνο dt, δημοσίευση άμεσα. Κι ακόμα, ευκολία πρόσβασης σε όλους, χωρίς μάλιστα οικονομικές επιβαρύνσεις…
Στην πορεία η ευλογία έγινε κατάρα. Κάθε «πικραμένος», συχνά και ανυπόγραφα, περνά ειδήσεις, “ειδήσεις” και απόψεις του με περισσή άνεση και χαλαρά πείθει για την αλήθεια τους. Η ήδη κατά βάση ευτελισμένη δημοσιογραφία ευτελίζεται ολοένα και παραπάνω, αφού οι επιλογές του αναγνώστη αυξανόμενες… περιορίζονται! Είτε μπλογκ αμφίβολης προέλευσης είτε κατευθυνόμενες ενημερώσεις των ισχυρών, μέσα από τα μεγάλα κανάλια και συγκροτήματα του τύπου -όσα και όπως απέμειναν φυσικά…
Τι απόμεινε να «πουλάει», λοιπόν; Μόνο οι θάνατοι! Θάνατοι φυσικοί, προσώπων που για τον α ή β λόγο υπήρξαν επώνυμοι εν ζωή και δεδικαίονται ούτως ή άλλως μετά θάνατον (ως και η αριθμολάγνα αφέντρα «Σιδηρά κυρία» εκθειάστηκε και από τύποις «κεντροαριστερές» φυλλάδες)… Θάνατοι ιδεών, που για χάρη τους ή εξαιτίας τους μπορεί και να άλλαξε ο κόσμος ολόκληρος (του μαρξισμού μη εξαιρουμένου), σχολιάζονται μεγαλεπήβολα και απορρίπτονται μετά βδελυγμίας, πολλάκις από αυτούς που υποτίθεται ότι τις πρέσβευαν ως την τελευταία στιγμή… Θάνατοι κρατών (σαν την ταλαίπωρη Κύπρο ή την ίδια την Ελλάδα) που συνειδητοποιούν μέρα με τη μέρα ότι δεν αποφασίζουν ούτε στο ελάχιστο για τις τύχες τους… Θάνατοι ομαδικοί αθώων ψυχών, που βρίσκονται σε λάθος μέρος τη λάθος ώρα, για να χαθούν στο όνομα -και από το χέρι- κάποιου φανφαρόνου ιδεαλιστή (όπως στης Βοστώνης το μαραθώνιο)… Θάνατοι ακόμα και ποδοσφαιρικών συλλόγων, που τις θυμούνται ξάφνου άπαντες με συγκίνηση, ενώ αδιαφορούσαν για τα όσα «τραβούσαν» υπό την ηγεσία κάποιων ή και για τα όσα αποκόμιζαν σε επίπεδο οπαδών και τίτλων με όχι σύννομο τρόπο (λέγε με ΑΕΚ τώρα, Ηρακλή ή Άρη παλιότερα)…
Ναι, στα περίπτερα είναι αναρτημένες εφημερίδες και περιοδικά, που λατρεύουν να επαναφέρουν τον νεκρό στη ζωή, να διαγράφουν τις αμαρτίες του, να μοιράζουν σε cd την απολογία του. Ποιος θυμάται πια την ιστορία; Μόνο ως φάρσα την επικαλούμαστε! Και μη νομίζετε ότι στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο ακολουθείται άλλη πολιτική: τα ίδια και χειρότερα, με τα φαντάσματα να κυριαρχούν. Όμως εμείς εστιάζουμε κυρίως σ’ αυτό που μάθαμε να αγαπάμε και εκλείπει ίσως και νομοτελειακά: το χαρτί με τα κείμενα. Αυτό που παλεύουμε άλλωστε να κρατήσουμε καθαρό από συμφέροντα και του λόγου μας εδώ και σχεδόν μια διετία από τούτο το μετερίζι, της πολιτιστικής ως επί το πλείστον πληροφόρησης και κριτικής…
Δημοσθένης Ξιφιλίνος
Υ.Γ. Θα μας ξαναβρείτε στα στέκια που λατρεύετε και λατρεύουμε μετά τις γιορτές. Μεγάλη Εβδομάδα και Πάσχα ακολουθούν, οπότε ψάξτε μας ξανά στις 16 του Μάη. Ως τότε… καλή Ανάσταση!