Μέχρι τις 26 Νοεμβρίου η Γκαλερί Ειρμός παρουσιάζει την έκθεση «Η Νοσταλγία του Μύθου» με έργα που καλύπτουν παραπάνω από οκτώ δεκαετίες ελληνικής τέχνης, έργα που θα βρίσκονται σε διάλογο με μια λαμπρή τελετουργική μάσκα του Μινώταυρου, επαναπροσδιορίζοντας το θαυμαστό και ανοίγοντας την πόρτα στον Μύθο. Στην έκθεση συμμετέχουν αλφαβητικά οι Βακαλό, Βαλαωρίτης, Γαΐτης, Chirico, Γραμματόπουλος, Dali, Δέρπαπας, Καραβούζης, Κατράκη, Λαζόνγκας, Μόραλης, Μυταράς, Νικολάου, Ντιός, Παναγιωτόπουλος, Παντελιάς, Παραλής, Σκούλος, Σπεράντζας, Σταθόπουλος, Στεφάνου, Τσαρούχης, Τσεντεμαΐδης, Φασιανός, Χατζηκυριάκος-Γκίκας.
Ο Δημήτρης Τόλης, που επάξια συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση της γκαλερί μετά τον πατέρα του Γεράσιμο, ιδιαίτερα εύγλωττα επισημαίνει: «Στο λυκόφως των ειδώλων και μετά τη θραύση των συμβόλων έρχεται η νοσταλγία του Μύθου. Πηγαία ανάγκη – φαρμακείο της ύπαρξης μέσα σε έναν δυσεξήγητο και μαγικό κόσμο. Στην έκθεση Ζευς, Γανυμήδης, Λήδα και Κύκνος λάμπουν στο στερέωμα πάνω από τη θυσία της κόρης για ούριο άνεμο και φωτίζουν τους εραστές στον κήπο. Το άλογο του Αχιλλέα φρουμάζει στη χάση του φεγγαριού και κένταυροι κυκλοφορούν ανάμεσα σε εργοστάσια αφημένα να ρημάξουν πλάι στη θάλασσα. Η μορφή του Μινώταυρου σκέπει την πόλη ενώ αστραποβόλοι θεοί και απαστράπτοντες ήρωες κατεβαίνουν από πίνακες κρεμασμένους στον τοίχο και κοιτούν μέσα από παράθυρα τα θαλασσόξυλα να αλλάζουν μορφή στα ακρογιάλια των αλογανθρώπων. Μια αρθρωτή αφήγηση για την αρχή αλλά και το τέλος ημερών, για όσα συμβαίνουν εντός και εκτός των αρχαϊκών τειχών, για τον έρωτα και τον θάνατο. Μια σειρά έργων – καρέ από το φιλμ ενός ύπνου στον κήπο με τα αγάλματα. Από τον ευρωπαϊκής κοπής Μοντερνισμό του Γκίκα στην εσωτερικότητα του Παραλή, από την νοσταλγική ελληνικότητα του Τσαρούχη στον χρυσό Φασιανό, από τα ιδιοσυγκρασιακά τοπία του Στεφάνου στο μετά-σχόλιο του Παναγιωτόπουλου, από τον μυστικό Μόραλη στον παταγώδη Σκούλο. Ο Μύθος σπάει το βαρέλι και ξεχύνεται, έχων πια μορφή, διεκδικώντας εκ νέου ρόλο, άλλοτε ψιθυρίζοντας, άλλοτε φωνάζοντας. Εμείς παραδομένοι, αφουγκραζόμαστε, έχοντες πια γνώση πως αυτά είναι τα ταυτόχρονα όνειρα που κάνει η Λερναία Ύδρα στον βυθό της νύχτας σπαρμένα με χίλια χρώματα υπερρεαλιστικά.»
Μέχρι τις 19 Νοεμβρίου συνεχίζεται στη Γκαλερί Λόλα Νικολάου η συνέκθεση έργων του Νίκου Αλεξίου (1960-2011) με έργα του φίλου και συνεργάτη του Νίκου Τριανταφύλλου, στο πλαίσιο αφιερώματος που ξεκίνησε στην Αθήνα εις μνήμην Νίκου Αλεξίου. Ο Νίκος Αλεξίου, ο οποίος υπήρξε ένας από τους πλέον εμβληματικούς και πολυσχιδείς εικαστικούς δημιουργούς, ασκήθηκε σε τρόπους δημιουργίας έργου παρμένους από την παράδοση, αλλά και από την πλέον σύγχρονη αντίληψη της εικαστικής πράξης, θα παρουσιαστεί με μία επιλογή έργων του από τα “χωρικά χειροτεχνήματα” χαρτοκοπτικής, από τις εκτυπώσεις σε χαρτί με τα σχεδιαστικά αναπτύγματα και επαναλαμβανόμενα μοτίβα από το ψηφιδωτό δάπεδο της Μονής Ιβήρων (ελληνική συμμετοχή στην 52η μπιενάλε της Βενετίας το 2007), καθώς και επιλογή σχεδίων από τη σειρά Barsky, ενώ ο Νίκος Τριανταφύλλου, γνωστός από τις ρυθμικές σχεδιαστικές δομές αφήγησης και τις σκηνογραφικές ζωγραφικές του εκτυπώσεις, αυτή τη φορά θα παρουσιάσει σχέδια με μελάνη, στα οποία υπαινίσσεται ψιθύρους συνομιλίας ανάμεσα σε σχεδόν άυλες μορφές.
Τέλος, μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου η Γκαλερί Artis Causa προτείνει στο φιλότεχνο κοινό την έκθεση «Χαρακτικές διαδρομές στον 20ο αιώνα» με έργα των Josef Albers, Günther Förg, Jannis Kounellis, Arnulf Rainer, Frank Stella, Takis και Antoni Tàpies
σε επιμέλεια Σοφίας Παντελιάδου. Πρόκειται για μια συνύπαρξη έργων διεθνών καλλιτεχνών που ο καθένας τους, με το δικό του τρόπο, επηρέασε και διαμόρφωσε την τέχνη του εικοστού αιώνα.
Η επιμελήτρια σχολιάζει για κάθε καλλιτέχνη ξεχωριστά.
Albers: Γερμανός εικαστικός και θεωρητικός της τέχνης, γεννημένος το 1888. Ο Albers μετανάστευσε το 1933 στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, και για τους περισσότερους είναι «ο άνδρας με τα τετράγωνα». Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του παρήγαγε πάνω από 1000 έργα σαν Φόρο τιμής προς το Τετράγωνο / Homages to the Square, πίνακες ζωγραφικής και χαρακτικά σε τέσσερις επιλεγμένες διαστάσεις, τα οποία προσέδιδαν μία άγνωστη μέχρι τότε διάσταση στο «χρώμα». Förg: γεννήθηκε το 1952 στο Füssen Γερμανίας και ήταν ζωγράφος, γλύπτης και καλλιτέχνης της φωτογραφίας. Ερευνά μέσα από τα έργα του, ζωγραφικής και χαρακτικής, ιδιαίτερα την τέχνη του αφηρημένου εξπρεσιονισμού (abstrakter Expressionismus) και των κληρονόμων του.
Κουνέλλης: γεννήθηκε το 1936 στον Πειραιά, ζει στην Ιταλία, είναι συνιδρυτής της κίνησης «Arte Povera» και ένας από τους διεθνώς σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες. Το αδύνατο της ζωγραφικής και η άρνησή της είναι το κεντρικό γνώρισμα της θεματικής του Κουνέλλη. Μέσα από τα έργα του γίνεται φανερή η αντίληψη του »εικονογράφου της εικονοκλασίας«, όπως χαρακτήρισε ο ίδιος κάποτε τον εαυτό του.
Rainer: γεννήθηκε το 1929 στο Baden bei Wien, είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος αυστριακός ίναι ζωγράφος σύγχρονης τέχνης, ιδιαίτερα γνωστά είναι τα έργα του της «καλυπτόμενης με χρώμα επιφάνειας».
Stella, γεννήθηκε το 1936 στο Malden της Μασαχουσέτης, είναι ένας US-αμερικανός ζωγράφος, γλύπτης και εικαστικός αντικειμένων. Ανήκει στους εκπρόσωπους της Αναλυτικής Ζωγραφικής, της Hard Edge ζωγραφικής, όπου κυριαρχούν τα σαφή γεωμετρικά σχήματα και πλούσια σε αντιθέσεις χρώματα.
Tàpies: γεννήθηκε το 1923 στη Βαρκελώνη. Ισπανός ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης, και ο σημαντικότερος εικαστικός της άτυπης τέχνης (informelle Kunst) στη χώρα του.
Takis: γεννήθηκε το 1925 σαν Παναγιώτης Βασιλάκης στην Αθήνα, είναι ένας Έλληνας γλύπτης και εικαστικός κινητικής τέχνης. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι, Αθήνα και Λονδίνο. Σαν αυτοδίδακτος καλλιτέχνης ο Takis αντικατέστησε τις εικαστικές σπουδές με εντατικά εκπαιδευτικά ταξίδια, διασχίζοντας όλη την Ευρώπη. Τα πρώτα του γλυπτά τα δημιούργησε ήδη το έτος 1946. Από το 1953 ως το 1954 έζησε στο Λονδίνο, ενώ από το 1955 και μετά διαμένει κυρίως στο Παρίσι. Ο Takis είναι γνωστός κυρίως ως γλύπτης καθώς επίσης και ως καλλιτέχνης χαρακτικών, εγκαταστάσεων και performance. Το έτος 1968 έλαβε μέρος στην 4η ντοκουμέντα στο Κάσσελ, όπου προσεκλήθη να λάβει μέρος και το 1977, στην 6η ντοκουμέντα.
Δελίνα Βασιλειάδη