Το ντοκιμαντέρ, αυτό που λένε σινεμά τεκμηρίωσης, πολλές φορές με την αλήθεια των εικόνων του ξεπερνά τη μυθοπλασία της αληθινής ζωής, γίνεται αφορμή να εντοπίσεις ανομολόγητες αλήθειες ή, μέσα από μικρές λεπτομέρειες, να δεις, πού οδηγείται ο κόσμος μελλοντικά.
Ίσως γι’ αυτό κάποια ντοκιμαντέρ, φυσικά, δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά πολύ συχνά μπορούν με την αλήθεια που περιέχουν να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπεις κι αντιλαμβάνεσαι τα γεγονότα.
Κι αυτό στην εποχή της τόσης περιττής υπερπληροφόρησης, δεν είναι καθόλου λίγο.
Με αφορμή το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης επέλεξα 10 κατά την γνώμη μου πολύ σημαντικά φιλμ. Ταινίες ντοκιμαντέρ που αξίζει να δει κι ο πιο δύσπιστος για την ισοδύναμη αξία που μπορεί να έχει μια ταινία τεκμηρίωσης με ένα φιλμ μυθοπλασίας.
– «Είμαι η Κούβα» (Soy Cuba/ I Am Cuba, 1964) του Μιχαήλ Καλατόζοφ
– «Ο οίκτος και η θλίψη» (Le chagrin et la pitié/ The Sorrow and the Pity, 1969) του Μαρσέλ Οφίλς
– «Paragraph 175» (2000) των Ρομπ Επστάιν και Τζέφρι Φρίντμαν
– «Αγέλαστος πέτρα» (2000) του Φίλιππου Κουτσαφτή
– «Η γοητεία της οργής» (The Filth and the Fury, 2000) του Τζούλιεν Τεμπλ
– «Κατάληψη» (The Take, 2004) του Έιβι Λιούις
– «Looking for Fidel» (2004) του Όλιβερ Στόουν
– «Ο εφιάλτης του Δαρβίνου» (Darwin’s Nightmare, 2004) του Χιούμπερτ Ζάουπερ
– «Enron: Καρχαρίες στο δωμάτιο» (Enron: The Smartest Guys in the Room, 2005) του Άλεξ Γκίμπνεϊ
– «Ο άρτος ημών ο επιούσιος» (Unser täglich Brot/ Our Daily Bread, 2005) του Νίκολαους Γκέιρχαλτερ
Τέλλος Φίλης