(THE CONSPIRATOR)
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ρέντφορντ
Παίζουν: Τζέιμς ΜακΑβόι, Ρόμπιν Ράιτ, Ιβάν Ρέιτσελ Γουντ, Κέβιν Κλάιν, Τομ Γουίλκινσον, Τζάστιν Λονγκ
Διάρκεια: 122′
Αξιολόγηση: **
Αμερική. Απρίλιος, 1865. Λίγο μετά τη νίκη των Βόρειων επί των Νότιων. Θέατρο Φορντ της Ουάσιγκτον. Ο πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν πυροβολείται στη ροή της θεατρικής παράστασης. Δολοφόνος ο τότε γνωστός ηθοποιός Τζον Μπουθ, φωνάζοντας «Sic semper tyrannis» («έτσι πάντοτε στους τυράννους» και ελεύθερα «ένα τέτοιο τέλος αξίζουν οι τύραννοι») βοηθούμενος από ομάδα Νότιων συνεργατών, όλοι τους ενάντιοι στην ιδέα της Ένωσης. Οι αρχές εξαπολύουν ανθρωποκυνηγητό. Μεταξύ των συλληφθέντων βρίσκεται η Μαίρη Σάρατ, μητέρα ενός εκ των συνωμοτών, ιδιοκτήτρια μιας πανσιόν, όπου συγκεντρώνονταν οι συνωμότες. Η ίδια δηλώνει αθώα και παραπέμπεται σε μια στημένη δίκη, όπου την υπεράσπισή της αναλαμβάνει ένας Βόρειος νεαρός δικηγόρος, ήρωας του Εμφυλίου…
Η ταινία διαθέτει πάρα πολλές αρετές. Η φωτογραφία είναι καταλυτική, το μοντάζ προσεγμένο, οι ερμηνείες εξαιρετικές (ξεχωρίζω της Ράιτ), η σκηνοθεσία βιρτουόζικη και ξεχωριστή, αλλά… Ένα ιστορικό δράμα, για έναν πρόεδρο, πριν από ενάμιση -περίπου- αιώνα, με ίντριγκες, δολοπλοκίες, συνωμοσίες, μηχανορραφίες, παρασκηνιακά παιχνίδια, πολιτικές σκοπιμότητες και παραβάσεις νόμων (κι όμως, αναφέρομαι 147 χρόνια πριν και ας μοιάζει σημερινό), πόσο μπορεί να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον;
Η κινηματογραφική ιστορική αλήθεια είναι πάντοτε υποκειμενική. Ο σεναριογράφος Τζέιμς Σόλομον έψαξε, μελέτησε, αλλά σίγουρα και αυθαιρέτησε σε ένα λεπτό ζήτημα που αφορά το αμερικάνικο έθνος και τις απόπειρες αποκεφάλισης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που οραματίστηκε ο πρόεδρος Λίνκολν. Αν ζούσε σήμερα, δε νομίζω να ήταν περήφανος από το αποτέλεσμα των συνεχιστών του. Ούτε κι εγώ. Γι’ αυτό προτιμώ το δικό μας «1922» του Κούνδουρου. Έχει πολύ περισσότερα να μου «πει»!
Γιάννης Τοτονίδης