Julieta – της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ επιστρέφει τρία χρόνια μετά την ταινία του «Los amantes pasajeros (Δεν κρατιέμαι)» και έχοντας συμβάλλει στην παραγωγή της αργεντίνικης σπονδυλωτής ταινίας «Ιστορίες για αγρίους» του 2014. Με την Julieta, η οποία είναι βασισμένη σε μία σειρά ιστοριών της καναδής νομπελίστας Alice Munro, δικαιώνει αυτή την προσμονή για εκείνους που αφενός λατρεύουν τον κινηματογραφόκοσμο του, αφετέρου θέλουν αυτή την απρόβλεπτη εξέλιξη και όχι μία από τα ίδια. Γιατί η ταινία αυτή απέχει πολύ της λογικής «Kika», «Atame(Δέσε με)», «Mujeres al borde de un ataque de nervios (Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης)»  και όχι μόνο θεματικά. Εδώ οι τραβεστί , οι αστείες ατάκες και η γενικότερη τρέλα του (αν κ καλοδεχούμενη στις προηγούμενες ταινίες) έχουν εξαφανιστεί. Σαν μια ωρίμανση που του επιβάλλει να κάνει ένα διαφορετικό βήμα, πάντα μπροστά. Εδώ καταπιάνεται με τον στενότερο δεσμό της ζωής μας, ο οποίος δεν είναι κυριολεκτικά ερωτικός, με ανθρώπους της διπλανής πόρτας που συναντούν έτσι ξαφνικά τον έρωτα και τον αναπαράγουν σε σχέση ζωής.

Με παράπλευρες φωνές που θέλουν να «γκρεμίσουν» από την κακία της στάσιμης ζωής τους αυτή την ευτυχία. Με άντρες που έχουν μάθει να αγαπάνε, να ψάχνουν την αλήθεια παρακάμπτοντας τον παρορμητικό εγωισμό και να στηρίζουν στη δύσκολη στιγμή το σύντροφο τους. Και όλα αυτά γύρω από τη δυσκολία της κατανόησης της μάνας από την κόρη, της εύκολης αμφισβήτησης, της παραπλάνησης απέξω, της λύτρωσης στο τέλος, όταν η συνειδητοποίηση της ουσίας της αγάπης έρχεται μέσα από μία τραγωδία. Και ακολουθείται από την παραδοχή. Και όλα αυτά τόσο αριστοτεχνικά δεμένα από τον μετρ Πεδρο, με τόση ευαισθησία, σταράτους διαλόγους, εξαιρετική καθοδήγηση στους ηθοποιούς του. Και με εξαιρετικές εικόνες που θα μείνουν στη μνήμη για πολύ καιρό, όπως η απόδοση του έρωτα στο τρένο με την αντανάκλαση στο παράθυρο, η απεικόνιση της συναισθηματικής παρακμής της ηρωίδας στο πρόσωπο της με μία πετσέτα να διαχωρίζει το πριν κ το μετά, η θέα της φουρτουνιασμένης θάλασσας από το παράθυρο,  μία διαδρομή με το αυτοκίνητο σε φιδωτό δρόμο ανάμεσα σε πράσινα τοπία. Ένα ελάφι τρέχει  παράλληλα με τις γραμμές του τρένου και αυτό μπορεί συμβολικά να παραπέμπει στον Πέδρο Αλμοδόβαρ που τρέχει παράλληλα με την προηγούμενη φιλμογραφία του σε ένα νέο δρόμο συναισθήματος και μας μαγεύει ακόμη περισσότερο. Το αν η ταινία αυτή, η οποία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το φετινό Oscar ξενόγλωσσης ταινίας, θα του αποδόσει το 2^ο αγαλματίδιο μετά το υπέροχο «Todo sobre mi madre (όλα για τη μητέρα μου)» μοιάζει τόσο πιθανή ως πραγματικότητα.

Ισπανική δραματική ταινία, παραγωγής 2016